The London Shots Series ( Series 2: the aftermath )

- ή φόβος και παράνοια στο Las Vegas και το νούμερο 43 –






Δεύτερη μέρα, κάθοδος στην κόκκινη Central Line. Από τα μεγάφωνα ανακοινώνονται καθυστερήσεις μα προχωράμε. Στους διαδρόμους κανείς. Στην αποβάθρα δυο τρεις τρέχουν πέρα δώθε. Μας διώχνουν. Να πάρετε το λεωφορείο λέει. Στις έρημες σκάλες οι κυλινδρικοί τοίχοι αντηχούν το μηχανισμό των κυλιώμενων που κάνει που και που «σκουίκ-σκουίκ». Spooky. Τα μεγάφωνα λένε πως άκυρη η «κόκκινη» για σήμερα. Το βράδυ θα μάθω από τις ειδήσεις πως ένας σταθμός πλημμύρισε. Εξού και ο χαμός.



Δυο μέρες μετά, στο πάρκο χαζεύω παίρνοντας τηλέφωνα για να συναντήσω φίλους. Έμενα και πέρυσι κοντά στη Russell Square, που είναι δίπλα στην Tavistock του λεωφορείου και το Kings Cross των πολλών θυμάτων και με είχε ταράξει το γεγονός της 7ης Ιουλίου όταν το έμαθα. Στο δέντρο πίσω ένα αφιέρωμα. Κάνει ethnic.





Η Μ. στην οποία μένω είναι φοιτήτρια Ιατρικής. Δεν έχω ακούσει για κανέναν άλλο Έλληνα να έχει σπουδάσει προπτυχιακά Ιατρικής στο Λονδίνο, έχοντας περάσει Θεσσαλονίκη, αλλά η Μ. έχει αρχίδια. Το προηγούμενο βράδυ είχε εφημερία στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο δίπλα στο UCL (άρα και δίπλα στην Tavistock και το Kings Cross που λέγαμε) και το επόμενο πρωί την βρήκε να συνοδεύει την ασθενή νούμερο 43. Μια γυναίκα του λεωφορείου. Δεν θυμόταν που πήγαινε και που καθόταν αλλά ευτυχώς θυμόταν το όνομά της και τηλέφωνο συζύγου. Την έβγαλε καθαρή. Λέει ότι αν και δεν πολυπάει τους Άγγλους τους παραδέχτηκε στην οργάνωση της αντιμετώπισης του συμβάντος στο νοσοκομείο. Ηρεμία, ψυχραιμία και από ένας ασθενής σε κάθε γιατρό/φοιτητή/ειδικευόμενο για να μη ψάχνονται. Ο γιατρός υπεύθυνος για οτιδήποτε είχε να κάνει με τον δικό του ασθενή. Στο μπράτσο το ίδιο νούμερο για να αναγνωρίζονται από όλους: 43. Το 44 δίπλα αμφίβολο αν επέζησε. Λέει πως από την επόμενη όλα cool. Σαν να μη συνέβη τίποτα, λέει με απορία και ολίγο θυμό και ο τόνος της φωνής της ανεβαίνει.

Η Ι. Είναι η πακιστανή φίλη που έχω αναφέρει και άλλες φορές εδώ. Με τον αδερφό της που ζει και διδάσκει χρόνια στη Σκοτία και την ίδια το αναλύουμε πίνοντας μια μπύρα στο Σαββατιάτικο βροχερό Τάμεση. Συμφωνούμε σε όλα. Λένε πως είναι επειδή καταγόμαστε από χώρες που α. δεν είναι τόσο δυνατές, β. γεωγραφικά δεν είναι απομακρυσμένα νησιά, γ. έχουμε τη νοοτροπία του "απέξω" άρα όλα είναι πιο καθαρά στα μάτια μας. Τους μεταφράζω το ρητό «απέξω απ΄το χορό πολλά τραγούδια λες».