The London Shots Series (Series 4: art hopping)

Τις τελευταίες δυο μέρες μένω σε ένα καταπληκτικό σπίτι. Ζεστό, απλό και φρέσκο. Κάτω ένας μεγάλος πίνακας ξαδέρφης της ιδιοκτήτριας. Απολαμβάνω τη χαλαρή ατμόσφαιρα. Έξω από το παράθυρο φθινόπωρο. Από το ένα παράθυρο φαίνεται δέντρο με φύλλα πράσινα από το άλλο με κίτρινα. Η φωτογραφία απεικονίζει την μεταβολή της εποχής.





Tην ημέρα θα την περάσω στην Tate Modern. Απέξω μια εγκατάσταση ότι πρέπει για αρχιτέκτονες(του Jan De Cock).



Η ράμπα όπως πάντα μια μαγική promenade. Και τα theatre boxes από πάνω, ότι πρέπει για να γεννάνε βλέμματα peephole, εξουσίας τύπου panopticon Bentham κλπ.



Είναι οι τελευταίες μέρες της έκθεσης της Frida Kahlo.

Με τη Frida έχω μια μυστήρια σχέση. Όταν την μελετήσαμε στη σχολή ήμουν άρρωστη και δεν πήγα. Όταν παιζόταν η ταινία της στο σινεμά, μόλις είχα δώσει τη διπλωματική, συνάντησα ένα κάρο αρχιτέκτονες που θέλαν να μου μιλήσουν μετά, μα στα 5 πρώτα λεπτά του έργου λιποθύμησα στην καρέκλα μου , με βγάλαν στο διάδρομο, ανοίξαν τα φώτα μου σηκώσαν τα πόδια, σφυγμός κλπ... Τελικά το έργο δεν το είδα. Ούτε και τους αρχιτέκτονες. Κρίμα.

Η Frida δεν με τρελαίνει ως ζωγράφος. Έχω την αίσθηση πως η ζωή της επισκιάζει το έργο της. Και του χτίζει το μύθο. Μεν η ζωή και το έργο της είναι άρρηκτα συνεδεμένα.

Παραθέτω τα highlights σαν πυροβόλο:
Φαίνεται πως είχε μια πολύ δύσκολη ζωή, γεμάτη πόνο, πολυομυελίτιδα, ατύχημα με τραμ, σπασμένη μέση, πλευρά, πόδια, έρωτα με έναν διάσημο άντρα 21 χρόνια μεγαλύτερο, κεράτωμα με οτιδήποτε έχει τρύπα, ακόμη και με την αδερφή, μια ατυχής εγκυμοσύνη, εμμονή με το θάνατο, με το Μεξικό, με τη μητρότητα, με το σώμα, πολλά αναλγητικά, λεσβιακές τάσεις, ταλέντο, μια σχέση με τον Τρότσκι.... τι άλλο μπορεί να θέλει κανείς? Χώρια η προβληματική σχέση με το σύζυγο σε επίπεδο προσωπικότητας... μπροστά του όπως την ήθελε.. πίσω του όπως ήθελε αυτή... μαλακίες.

Από την έκθεση έφυγα με ένα βάρος. Τόσος πόνος, μανία με το χαμένο της παιδί (βαρέθηκα να βλέπω μήτρες, ανοιχτά πόδια κ.ο.κ.), τον αχαϊρευτο ξεμωραμένο, τις νεκροκεφαλές(ξέρω για την παράδοση του Μεξικού, ναι... μα έπηξα!). Επίσης παρατήρησα πως ενώ στην αρχή το κείμενο στον τοίχο μιλάει για λεσβιακές τάσεις και σχέση με τον Τρότσκι μέσα στα άλλα. Στους πίνακες αυτά σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Και καλά, δεν θυμάμαι πίνακα με Τρότσκι...μα έχει κάνει πολλούς με λεσβιακά υπονοούμενα. Αυτοί οι πίνακες που είναι? Ένας που τη δείχνει με κουστούμι, το γνωστό της ψιλομουστακάκι και κολλημένα μαλλιά πίσω αλά γκαρσόν, δεν έχει δίπλα ούτε 5 λέξεις. Σε ότι άλλο πίνακα με πατάτες και ντόπια προιόντα του Μεξικού ναααα τα κατεβατά δίπλα να αναλύουν τη μελιτζάνα. Ταμπού?

Βαρέθηκα. Και πονάω και εγώ γαμώ τη Frida μου! Με ενοχλούν τα παπούτσια και έχω δει την έκθεση χοροπηδώντας. Μια μπύρα στον Τάμεση κάτω από το ψιλόβροχο. Απόλαυση.