back

Eντάξει. Τέλος. Το post αυτό έχει χαρακτήρα ανακοίνωσης. Ο εργασιακός υπερφόρτος που περιγραφόταν στα προηγούμενα posts έλαβε τέλος. Πάπαλα. Finito. Fin. Kaput. Ίσως γράψω περισσότερα για αυτά στο μέλλον που θα το επιτρέψουν οι συνθήκες. Τώρα είμαι πτώμα. Χρειάζομαι ύπνο κατά συρροή να στρώσω. Έβαψα και τα νύχια μου κόκκινα να νιώσω άνθρωπος. Ντύνομαι και περιποιούμαι πρωί πρωί πριν πάω στη δουλειά ή τέλος πάντων όπου και να είναι να παώ. Aν είναι να βγω από το σπίτι το αντιμετωπίζω περισπούδαστα και με πολύπλοκες ψυχοκοινωνικές συμβολικές προεκτάσεις λες και πρόκειται για τη γιαπωνέζικη ιεροτελεστία της τελετής του τσαγιού. Συμπέρασμα? Αυτή που κοιμάται το πρωί και το βράδυ ως φαντάρος στο μετρό διπλώνοντας τα χέρια της με τα κόκκινα νύχια στη φούξια/ασημί custόφουστα κάτω από το μαύρο πουλόβερ μέσα από το μαύρο παλτό είμαι εγώ. Στο μυαλό μου έχω τις φιγούρες του καλλιτεχνικού πατινάζ που είδα χτες βράδυ, μετά από το ποτό που ήπια με άλλον έναν από αυτούς που είχα να δω μήνες. Λίγο προτού χτυπήσω ένα σουβλάκι με απ'όλα στον "Κάβουρα". Τώρα είναι I guess αυτό που λένε "η ανάπαυση του πολεμιστή". Δεν ξέρω ακόμη τι στο διάολο θα γίνει με τη μάχη αλλά επειδή αυτή την εποχή μου αρέσει πολύ να με βλέπω ως δυναμική πολεμίστρια(και δικαιούμαι να με αποκαλώ έτσι μετά από όλο αυτό) θα χρησιμοποιήσω τον όρο. Ξεκούραση για ανασύνταξη δυνάμεων και αναγέννηση. Τον πρόωρο ερχομό της άνοιξης τον ερμηνεύω επίσης ως σημαδιακό. ;)