θα μπορούσε και να ήταν σοκαριστικό

-έτσι τουλάχιστον νόμιζα όταν τέλειωσα το σχολείο-

αλλά δεν είναι.



Σήμερα χτύπησε το κινητό. Ήμουν στο γραφείο. Ήταν ένας συμμαθητής μου από την τρίτη Λυκείου. Συμμαθητής υπό μια έννοια. Ήταν σε άλλο τμήμα της λόγω επωνύμου και δεν είχαμε ανταλλάξει ούτε μια κουβέντα ποτέ. Μου είπε πως έχει συνάντηση η "class of 95" στο τάδε bar στο Κολωνάκι την άλλη Πέμπτη. Reunion! WOW. Αν ήμουν υστερική θα το θεωρούσα φρικτό! "Mon Dieu! Σημάδι πως έχω μεγαλώσει! Γεράσαμε" και τα τοιαύτα. Στην πράξη μου ακούστηκε σαν κοινωνική "υποχρέωση". Από την άλλη μπορεί να έχει και πλάκα -εκτός από το να είναι βαρετό να λες σε όλους τι έκανες τα προηγούμενα 10 χρόνια-, να παρατηρήσεις πως άλλαξαν όλοι σε αυτά τα χρόνια ή και να κουτσομπολέψεις με τους ελάχιστους που θα επικοινωνείς, ΟΛΟΥΣ τους υπόλοιπους. Τεσπά, potential μελαγχολία ή ψιλομιζέρια διακρίνω δηλαδή. Πίπες, στο χέρι μας είναι. Τα άλλα είναι κλισέ. Μόνο αφού το έκλεισα συνειδητοποίησα πως έχουν περάσει 10 χρόνια. Και τι υπέροχα που έχουν περάσει για μένα! Να πάω ή όχι? Το σκέφτομαι. Έχω και ένα πολύ σημαντικό για μένα deadline λίγες ημέρες μετά. Μα νομίζω η περιέργειά μου θα κερδίσει και θα περάσω μια βόλτα.