εμπειρίες cabaret (+ tribute στην Ute)

Μια νέα ιδέα για μουσική εν ώρα δουλειάς:
καμπαρέ



Ακούω Ute Lemper και έχω φτιαχτεί.


(ναι είναι η ίδια)

Το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Μεγάλη όρεξη για δουλειά.

Μεν μου αρέσει και το καμπαρέ. Και θέλω να το κάνω και εγώ. Γιατί? Μου αρέσει η θεατρικότητα αυτού του είδους θεάματος, η αισθησιακότητα, ο συνδυασμός χορού και τραγουδιού, οι στίχοι, η δύναμη που βγάζει.

Πριν από δυο χρόνια, μου την έδωσε και πήγα σε μια οντισιόν για το ανέβασμα του Cabaret στο Λονδίνο. Μusical μεν αλλά ότι πιο κοντινό στο όνειρό μου.Την παράσταση θα ανέβαζε η θεατρική ομάδα του UCL μα εκεί έχει πολύ πέραση η συγκεκριμμένη ομάδα και τα έργα που ανεβάζει βγαίνουν συχνά σε αφίσες στο μετρό.

Εγώ άσχετη με όλα αυτά είπα να δοκιμάσω αφού δεν είχα τίποτα να χάσω. Το πολύ πολύ να μην έπαιρνα μέρος. Και από το μηδέν δεν χάνεις τίποτα ως γνωστόν. CV? Πλουσιότατο. Μου αρέσει ο χορός και ξέρω να χορεύω. Από άλλα ξεκίνησα μεν (τσάμικα κλπ 10 χρόνια στο Λύκειο των Ελληνίδων), αλλά όσες φορές έχω δοκιμάσει κάτι άλλο το΄χω. Μου αρέσει και το τραγούδι, αλλά εκεί τζίφος. Μετά την εφηβεία η φωνή μου άλλαξε και σιγά σιγά από 'Α φωνή πήγα ΄Β(και στη χορωδία της Κας. Παπαστεφάνου και στου σχολείου) και μετά την έκανα αφού δεν μου έβγαινε. Από θέατρο είμαι κάπως καλύτερη. Έχω πάει και στη θεατρική ομάδα του Πολυτεχνείου, κάτι συμμετοχές σε άθλιες ερασιτεχνικές ταινίες φίλων και φίλων φίλων... τεσπά. Πήγα τελικώς, απτόητη και με την υψηλή φιλοδοξία να είμαι κάπου στο βάθος και να κουνιέμαι. Ούτε πρώτους ρόλους ούτε τίποτα. Φανταζόμουν ότι τραγουδάνε μόνο οι "κύριοι ρόλοι" και έτσι ότι ονειρευόμουν συνοψιζόταν στο να γίνω μια γλάστρα που να χορεύει στο βάθος. WOW.

Την μεγάλη ημέρα, δέκα λεπτά πριν τελειώσει επίσημα η οντισιόν, μπαίνω στο κτίριο σβήνοντας το τσιγάρο στο πεζοδρόμιο απέξω, ανεβαίνω στην αίθουσα, πάγκος, χαρτιά με παρτιτούρες. Δυο ξανθιές πίσω από τον πάγκο με ρωτάνε τι θέλω. Λέω ότι είμαι για την οντισιόν. Για το χορό. Δεν γίνεται λένε. Σήμερα είναι για τραγούδι μόνο. Μα, λέω απέξω λέτε ότι είναι και για τα δυο. Λάθος, λένε. Μα και πάλι πρέπει να τα κάνετε και τα δυο. Εξηγώ την ασχετίλα μου, τη φιλοδοξία μου για το background μα επιμένουν. Μου λένε να πάρω μια παρτιτούρα και να περιμένω τη σειρά μου. Δέχομαι. Είμαι τρίτη μετά από δυο άλλες που κάνουν γαργάρες στη γωνία και γυμνάζουν τη φωνή τους. Μάλιστα.

Οι νότες για μένα είναι μαύρα σημαδάκια πάνω στο χαρτί. Και τα τραγούδια που έχει πάνω στον πάγκο άγνωστα γαμώτο. Όλο κάτι Elton John και πίπες. Βρίσκω ένα Frankie, το αγαπημένο μου New York, New York και πάω σε μια γωνία να εξασκηθώ όσο προλαβαίνω. Νιώθω ήδη ανθυπομπάζο αλλά τι να κάνουμε? Ας το διασκεδάσουμε λοιπόν.

Μόλις φτάνει η σειρά μου, μπαίνω στην αίθουσα με το CV ανά χείρας.