Friday, January 20, 2006

εμπειρίες cabaret (+ tribute στην Ute) _2

Image Hosted by ImageShack.us

H αίθουσα είναι μεγάλη, ψηλοτάβανη, με παρκέ στο πάτωμα, μεγάλη τζαμαρία απέναντι και ένα μαύρο πιάνο με ουρά κάτω από τα παράθυρα. To Λονδίνο έχει σύννεφα ως συνήθως. Ένας τύπος με τζιν και κοντομάνικο κάθεται στο πιάνο, με κοιτάει και χαμογελά. Δεξιά μου ένας πάγκος με 5/6 άτομα. Χαιρετιόμαστε, τους δίνω το CV το κοιτάνε. Τόσα χρόνια χορό λένε? Λεώ ναι. Που χόρεψες? Απαντώ χωρίς καμμιά ντροπή που δεν αποκάλυψα τι είναι το "Lykeion ton Ellinidon". Όποιος δεν ξέρει ρωτάει και θα πάρει απάντηση. Εξάλλου στο παρκέ θα φανεί ποιός είναι τι. Τι θα μας πεις? Πάω να εξηγήσω ότι ενδιαφέρομαι μόνο για το κομμάτι:χορός, αλλά επιμένουν. Καλά λοιπόν, τα θέλατε. Ο πιανίστας με καλεί κοντά του, πάω, αρχίζει, ξεκινάω και εγώ.

Η φωνή μου στην αρχή τα έχει παίξει τελείως (χειρότερα από το κανονικό της δηλαδή). Μετά βελτιώνομαι. Τέλος. Μου ζητάνε να το τραγουδίσω χορεύοντάς το κατά την κρίση μου. Θέλουν να δουν την κίνησή μου λέει. Μάλιστα. Φοράω αθλητικά παπούτσια και δεν θα με βοηθήσουν. Ιδέα. Κάθομαι στο πάτωμα. Τους λέω ότι πρέπει πρώτα να βγάλω τα παπούτσια μου για να γλιστράω καλά πάνω στο πάτωμα και να κινούμαι όπως θέλω. Εδώ είχα σίγουρα και το μοναδικό hit μου στην όλη φάση. Ακούω ένα wow, μπράβο. Κανείς άλλος δεν θα το έχει πει αυτό ως τώρα φαίνεται. Μα καλά, πως ήξεραν όλοι ότι θα ζητήσουν και να χορέψουμε εδώ ή τι πάτωμα έχει και έφεραν όλοι ειδικά παπούτσια? Τεσπά, χαμογελάω και αρχίζω τα δικά μου. Μου λένε κάνε το πιο αισθησιακά, θέλεις να σαγηνεύσεις. Κάνω ότι μπορώ. Ωραία. Κάνε το πιο ζωηρό, θέλεις να κάνεις φανερό ότι σου αρέσει η ζωογόνος δύναμη της Νέας Υόρκης. Φέρνω την εικόνα στο μυαλό μου. New York,Νew York ε? Κάνε αυτό κάνε το άλλο. Κάνω τα δικά μου κατ εξακολούθησιν. Το έχω πάρει απόφαση ότι θα με κόψουν ούτως ή άλλως λόγω φωνής και έτσι το απολαμβάνω δεόντως χωρίς άγχος πια. Χαμογελάνε λέγοντας ότι με περιμένουν στην επόμενη audition. Για το χορό. Το άλλο Σάββατο. Θέλεις να μας πεις κάτι? Θέλω, λέω, ενώ κάθομαι στο πάτωμα βάζοντας τα παπούτσια μου. Σηκώνομαι και πάω κοντά τους. Δεν ξέρω αν τα έκανα μαντάρα αλλά ξαναδήλωσα ότι εγώ βασικά να χορέψω θέλω. Τα δικά μου... Τι άτσαλη ατάκα. Και μια πιθανότητα να είχα, αναρωτιέμαι τι στο διάολο θέλω και μιλάω ώρες ώρες? Φεύγοντας ένας από τους κριτές μου πετάει ότι οι μόνο οι καλοί χορευτές θα έβγαζαν τα παπούτσια τους. Και ήμουν η πρώτη που το έκανε. Φεύγω νιώθωντας τουλάχιστον κροίσος. Ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά. Και ας ήμουν παράφωνη.

Το Σάββατο με βρίσκει να πηγαίνω στην audition του χορού μαζί με ένα φίλο(και rpgά είναι τυχαίο?) που ήταν περίεργος να δει τι είναι αυτό το πράγμα. Πριν φτάσουμε του λέω ότι αν οιαδήποτε στιγμή ντραπώ να χορεύω μπροστά του θα του κάνω σήμα και θα φύγει. ΟΚ? ΟΚ. Μέσα καμμιά 60αριά άτομα, εκ των οποίων 2 μονάχα άντρες. Ο χώρος είναι μεγάλος και ψηλοτάβανος ξανά, γύρω γύρω καθρέφτες για να μας βλέπουμε και να μας διορθώνουμε. Μας χωρίζουν σε ομάδες. Ένας χορογράφος, που λέει πως ανέβασε και το Chicago στο θέατρο θα μας δείξει την αυθεντική χορογραφία. Θα χωριστούμε σε ομάδες των 4/6 και θα δοκιμάζουμε τα 5 πρώτα βήματα στην αρχή. Μετά άλλα πέντε και πάμε όλα μαζί. Μετά άλλα 5 κ.ο.κ. Το cd αρχίζει να παίζει. Stop. Όχι έτσι. ΈΤΣΙ! Play ξανά. Το αυτόν για κανένα τρίωρο. Στην αρχή το είχα. Τα βήματα, τάδε τάδε τάδε... ΕΤΣΙ θα σηκώνεστε, ΕΤΣΙ θα κοιτάτε - ΑΠΕΝΑΝΤΙ!- Κοιταχτείτε στον καθρέφτη! Είσαστε sexy, είσαστε έτσι έτσι και έτσι, δείξτε το! Και πάμε πάλι. Η χορογραφία γαμάει αλλά όλο τα μπερδεύω. Αγχώνομαι κιόλας που μια παραδίπλα δεν τα ξεχνάει. Ένα - δυο - τρία... Με την ώρα αρχίζω να κουράζομαι. Η κίνηση παραμένει καλή, αλλά δεν θυμάμαι μερικά βήματα. Κοιτάω φευγαλέα τον φίλο μέσα από το τζάμι. Πετάγομαι έξω. Βαρέθηκες? Όχι, είναι ΟΚ μου λέει. Θα πάω να καπνίσω κανένα τσιγάρο μόνο, λέει. Να πας. Πως είμαι? Καλά πας. Εκείνες οι μαύρες οι χοντρές γιατί τραγουδάνε κάθε λεπτό γαμώτο? Και έχουν και κάτι φωνάρες ...γκρινιάζω κουρασμένα. Τεσπά. Προς το τέλος έχω αρχίσει να ρετάρω. Σκέψου να χορεύω ΚΑΙ να τραγουδάω μαζί. Που πάω η άσχετη? Τι σκεφτόμουν και νόμιζα ότι κάποιοι μόνο χορεύουν στο βάθος? Για γλάστρα musical/Cabaret δεν κάνω. Κρίμα. Τα μαζεύω και φεύγω. Στην έξοδο ο φίλος λέει πως τα πήγα καλά. Του λέω πως ευχαριστώ για τα καλά του λόγια, μα είναι γεγονός ότι είναι άσχετος. Και μόνη μου καταλαβαίνω το αυτονόητον.

Κάνω delete την κατάσταση από το μυαλό μου, μα χαίρομαι πάρα πολύ που έζησα την εμπειρία. Πάρα πολύ. Παλιά για να κυνηγήσω ένα όνειρό μου όσο μικρό και να ήταν αυτό μου έπαιρνε καιρό. Μπορώ να πω και χρόνια για μερικά ζητήματα. Άσε που ντρεπόμουνα. Μάλλον έχω ωριμάσει και ξεκομπλάρει. Ίσως και φιλοσοφήσει τα πράγματα περισσότερο. Τώρα πάντως νιώθω γερή και δυνατή για να κυνηγάω τα όνειρα, όταν έχω την ευκαιρία. Ανεξαρτήτως του αν θα τα πιάσω.

ΥΓ 1.: Η φωτό είναι ότι πιο κοντινό βρήκα στη αίσθηση του χώρου που περιγράφω.
ΥΓ 2.: Δέκα μέρες μετά πέρασα κατά τύχη από ένα πίνακα ανακοινώσεων όπου και είδα το αυτονόητον.

|

0 Comments:

Post a Comment

<< Home