μωρία: ταπεινή μα ικανή αφορμή

Τελευταία διαβάζω ένα βιβλιαράκι στο μετρό: το «Περί Βλακείας» του Ρόμπερτ Μούζιλ. Είχε προηγηθεί πριν κάτι μήνες το «Περί Μωρίας» του Έρασμου. Ασκήσεις φιλοσοφίας ή όχι, το θέμα είναι αυτό που με ιντριγκάρει.

Σήμερα άκουσα στο ραδιόφωνο για μια εκπομπή του BBC που θα βγει στον αέρα: σε ένα δείγμα ανθρώπων τους ζήτησαν για μερικές μέρες να κάνουν απλά πράγματα και με τα δυο χέρια τους αντί να χρησιμοποιούν μόνο το «καλό» τους χέρι. Στόχος? Να αποδείξουν ότι η ευφυΐα τους θα αυξηθεί –σύμφωνα με κάτι πειράματα- κατά 20%. Τα αποτελέσματα έδειξαν αύξηση κατά 40%. Το τι είναι ευφυΐα, πώς μετριέται και αν τα αποτελέσματα του ανωτέρω πειράματος είναι μόνιμα δεν με νοιάζει εδώ. Αυτό το κόλπο με το χέρι με νοιάζει.

Γιατί? Γιατί το έκανα και εγώ. Και το κάνω ενίοτε. Όπως και πολλοί άλλοι έχω καταλάβει. Και πράγματι νοιώθω αναζωογονημένη μετά τη «δοκιμασία» μου. Σε μια περίοδο το έκανα επίτηδες για να δημιουργώ συνδέσεις ανάμεσα στα δυο ημισφαίρια, όπως φανταζόμουνα. Άρα να καλλιεργώ το μυαλό μου με έναν άλλο τρόπο. Δεν έπεσα και πολύ έξω όπως είδα και μετά σε κάποιο ντοκυμαντέρ.

Τα περί αριστερόχειρων / δεξιόχειρων επίτηδες το σκαρφίστηκα μόλις έμαθα ότι ο Da Vinci έγραφε και με τα δυο. Μου φάνηκε και πρακτικό. Δυο πράγματα @ a time. Καλή φάση. Πονοκεφαλιάζεις λίγο στην αρχή, αλλά μετά το συνηθίζεις.

Γιατί το έκανα αυτό? Γιατί είχα πάντα τη λόξα να είμαι έξυπνη. Είχα και ένα πρόβλημα ομιλίας που με ταλαιπωρούσε και ούσα παθούσα πολλές φορές, ήθελα πάσει θυσία να είναι crystal clear ότι είμαι έξυπνη (όχι όμως και ξερόλα, η μετριόφρων!). Ως άλλη Σκάρλετ, είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου όχι «I will never be hungry again» αλλά «I will never be stupid ». Ήθελα να πείσω πρώτα από όλα τους άλλους για αυτό και μέσω αυτών να πείσω και τον εαυτό μου. Καγκουριές. Κάμποσα χρόνια ψυχολογίας –και λιγότερο ψυχαναγκασμό υποθέτω- μετά, εξακολουθώ να θαυμάζω την εξυπνάδα και να μένω άναυδη μπροστά στο μεγαλείο της ανθρώπινης βλακείας.

Δεν ξέρω να ορίσω με σιγουριά τι είναι τι, μα ξέρω πως αυτό που εγώ αποκαλώ εξυπνάδα είναι κάτι σαν την τέχνη. Μπορεί να μη μπορείς να την ορίσεις ακριβώς, μα όταν τη συναντάς, είσαι απολύτως σίγουρος ότι την έχεις μπροστά σου. Σου καθαρίζει το μυαλό, σε κάνει να νιώθεις ελπίδα και χαρά. Νιώθω ότι ξεγελάει το χρόνο. Τον νικάει με το να μην παίζει με τους κανόνες του. Σε συνδυασμό με την ομορφιά είναι το απόλυτο αφροδισιακό. Πάντα ήθελα να έχω γύρω μου έξυπνους ανθρώπους. Οικογένεια, φίλους, εραστές.

Έλεγα να κλείσω το post κάπου εδώ μα ξαναθυμήθηκα τον Da Vinci. Και την πολυπραγμοσύνη του. Τα δυο χέρια που χρησιμοποιούσε, τις πολλές ενασχολήσεις του. Και εντελώς αυθαίρετα διατυπώνω το αξίωμα πως κανένας έξυπνος άνθρωπος δεν είναι μονόχνωτος. Έχει πολλά ενδιαφέροντα. Για αυτό και ενθαρρύνω όποιον ρωτήσει τη γνώμη μου, να κάνει και άλλα πράγματα από όσα κάνει. Και να δοκιμάζει πράγματα που δεν έχει κάνει. Η μικρή μου εμπειρία μου έχει διδάξει ότι ακόμη και να μη γίνει Da Vinci με τη μία (:Ρ), ανοίγει το μυαλό του, η πρώτη - και βασική κατ’εμέ- απόδειξη ευφυΐας.

Νιώθω περήφανη που οι περισσότεροι άνθρωποι που επιλέγω να ανήκουν στον στενό μου κύκλο είναι έτσι. Με τιμάνε. Και τους ευχαριστώ πολύ. Kάνουν τη ζωή συναρπαστική.