τρια μικρά όχι

α. Τρίτη πρωί καθοδόν προς το κεντρικό υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας στην Πλατεία Κοτζιά. Κάνει κρύο, ομίχλη στην ατμόσφαιρα, άδεια πλατεία, περιστέρια πετάνε χαμηλά, μετανάστες, συνταξιούχοι και λίγοι τουρίστες διασχίζουν βιαστικοί.



Απέναντι δίπλα δίπλα το παλιό κτίριο και το σύγχρονο. Μπαίνω στο παλιό. Η παλιά ξύλινη περιστρεφόμενη πόρτα γυρίζει με δυσκολία. Οι μαρμάρινες σκάλες μπροστά. Μεγαλείο. Ψηλά ξυλόγλυπτα ταβάνια. Θυμίζει lobby καλού και παλιού ξενοδοχείου. Απέναντι ένας υπάλληλος με στολή, πίσω από πάγκο. Reception-ταμείο. Τι λες τώρα! Αριστερά μου ο θυρωρός-παρκαδόρος. Πολύ ωραία φάση. Αυτοί εδώ όλοι, από κλητήρα μέχρι διευθυντή φαίνονται ένα πράγμα. Σαν φιγούρες από κεντροευρωπαικό παραμύθι. Ψηλός, με στολή και καπέλο, ευγενέστατος ο θυρωρός. Έχουμε απεργία σήμερα ξέρετε. Όχι δεν το ήξερα. Καλά, αύριο λοιπόν. Για πρωτη φορά στη ζωή μου με φαντάζομαι τραπεζίτισσα. Μόνο εδώ όμως. Μου αρέσει. Έξω από την πόρτα το παραμύθι τέλος. Κανένα πρόβλημα. Υπάρχει μέσα.


β. Πάω να μου ανανεώσω καλλυντικό που τελείωσε. Aποφεύγω να μπουντρουμιαστώ στον Hondo στην Ιπποκράτους και κατευθύνομαι προς Αttica. Απέξω χαμός. Ένα τσούρμο γυναίκες και κάποιοι άνδρες κάθονται και περιμένουν. Τσιγάρα, mp3s, κινητά.



Είναι 10 παρά 10. Άσχετη με τις εκπτώσεις νομίζω ότι συνεχίζονται. Σκέφτομαι ότι οι ντόπιες καταναλώτριες την είδαν Harrods. Αποδεικνύεται ότι το κατάστημα άλλαξε ωράριο και ανοίγει στις 10. Το τσούρμο ήταν οι εργαζόμενοι που περίμεναν να μπουν μέσα.

Παρατήρηση: όλες οι βιτρίνες σε γιαπωνέζικο στυλ, ένα κάρο εταιρίες μέσα, η γνωστή γιαπωνέζικης ονομασίας εταιρία γιατί γαμώτο δεν είναι εκεί? Βήμα προς τον άθλιο Hondo της Ιπποκράτους.

γ. Το σπίτι που ήθελα να δω -με μεγάλες πιθανότητες να νοικιάσω όπως το έκοβα-, έκλεισε πριν λίγο. Κρίμα.


Συμπέρασμα: Μετά από 3 μικρά όχι, οι πιθανότητες για -τουλάχιστον- ένα ΝΑΙ, αυξάνονται κατακόρυφα.