ξενοδοχείο (αυτοαναφορικό)

Κοίτα ρε παιδί μου...

Πάλι ούφο νιώθω. Εντάξει όχι ούφο. Μα λίγο δύσκαμπτη ναι. Μας έδωσε ο άνθρωπος ένα θέμα: τον Βυζυηνό. Με αφορμή επετείους, αφιερώματα και τα λοιπά. Χώρια που αγχώθηκα (ΠΟΙΟΝ? Ένα κείμενό του είχα κάνει στο σχολείο..τι να γράψω?), βάλθηκα και να τον googlάρω τον μακαρίτη μέχρι τελικής πτώσεως. Κατόπιν ωρίμου σκέψεως -και αφού το google μου φάνηκε σαν πρόχειρο σκονάκι- κατέληξα στο ότι μάλλον δεν μου πάει ο μακαρίτης και αποφάσισα να κάνω του κεφαλιού μου: ή να μην γράψω τίποτα ή να να πάρω αφορμή από το θέμα ενός βιβλίου του όπως το ερμήνευσα -δική μου αδεία- από ένα site και μετά να κινηθώ κατά βούλησιν. Και έτσι βρέθηκα με ένα κείμενο για τον αγαπημένο μου παππού, σε ένα section που όλοι έχουν μπει στο πνεύμα και υποδύονται τους ενοίκους άριστα. Ο οικοδεσπότης μας, αφού ξαφνιάστηκε με το άσχετον του κειμένου, με ρώτησε. Απάντησα και παρόλο το φαινομενικώς ξεκάρφωτον, αποφάσισε να βάλει το κείμενο. Α, και με συμβούλεψε να χαλαρώσω και να το δω ως παιχνίδι. Αν και αυτό κολλάει τόσο με τον ανοιχτόμυαλο οικοδεσπότη, όσο και με τη φύση του section, έχω να παρατηρήσω πως βγάζω μερικά συμπεράσματα για τον εαυτό μου από την ως τώρα παρουσία μου στο HOTEL. Είμαι μάλλον η ένοικος (ή "οι" ένοικος) με τη λιγότερη ευελιξία στον τρόπο γραφής. Δεν μου βγαίνει ρε παιδί μου να γράφω για ένα θέμα που τίθεται. Δεν μπορώ να γράψω, τι να κάνουμε? Και έτσι βρίσκω ένα τρόπο να το κάνω "δικό μου". Αντιλαμβάνομαι πως αυτό φαντάζει λίγο γιούχου αλλά δεν μπορώ να κάνω αλλιώς.