η παράκαμψη

Μια εβδομάδα πριν. Επιστροφή από διακοπές Πάσχα. Ο δρόμος έχει εντυπωσιακά πολλή κίνηση. Εμείς έχουμε κάνει μια βλακεία που ελάχιστες φορές τα τελευταία χρόνια έχουμε ξανα-αποτολμήσει: Να φύγουμε από Ιωάννινα μεσημέρι. Έτσι έχουμε το προνόμιο να πέσουμε και στην κίνηση των πρωινών (Άρτα, Αιτωλοακαρνανία, Πελοπόννησος) και όσων φεύγουν μεσημέρι κατά μήκος όλου του δυτικού οδικού άξονα της Ελλάδος. Μέχρι Άρτα μισάωρη καθυστέρηση. Μια ώρα αναμονή έξω από Αμφιλοχία. Μετά σημειωτόν μέχρι Αγρίνιο. Ε, όσο και να είμαστε εκπαιδευμένοι, έχουμε αρχίσει να βαράμε ενέσεις. Όποια θέση και αν δοκιμάσω δεν βολεύομαι. Το παράθυρο ανεβοκατεβαίνει. Διψάω, κατουριέμαι, πεινάω, έχω μπουχτίσει και όλο πάλι από την αρχή.

Γέφυρα Στράτου Αιτωλοακαρνανίας. Σημειωτών. Σαν από μηχανής θεός ένα τηλέφωνο από φίλους σε προπορευόμενο όχημα. Ο Τ. γνωρίζει την περιοχή. Είχε έρθει κάποτε για δουλειά. Οδηγίες: Μετά τη γέφυρα στρίψτε δεξιά. Ταμπέλα «Αγγελόκαστρο». Σε ένα στενό δρομάκι. Πάει παράλληλα με την κοίτη του Αχελώου. Θα βγούμε μπροστά από τα στενά της Κλεισούρας (home of Κοσμάς Αιτωλός και μόνιμα ασφυκτικά γεμάτο από αργοκινούμενους αυτοκινητιστές).

Στροφή. Άλλος κόσμος. Σαν κάποιος να μας έσπρωξε σε μια άλλη διάσταση. Τώρα έχουμε αφήσει πίσω μας τα γαμοσταυρίδια, το πήξιμο και τα νεύρα. Προσπερνάμε ένα τρακτέρ για να αρχίσει ένα μισάωρο οδήγησης σε έναν έρημο δρόμο. Η ερημιά γύρω μας είναι στη ουσία ένα σεληνιακό τοπίο γεμάτο βουνά από βότσαλα.



Με κυκλώνουν και δεν βλέπω παρά μονάχα τον ήλιο ψηλά. Κινούμαστε παράλληλα στο ποτάμι, που έχει βγάλει εδώ γύρω όσο χαλίκι δεν έχω δει ξανά ποτέ στη ζωή μου. Ο παράδεισος του zen gardener! Γύρω, ψυχή ζώσα. Τί-πο-τα! Και είμαστε ένα χιλιόμετρο από την εθνική που όλοι πήζουν. Σταματάω να βγάλω τη φωτογραφική μηχανή. Οι ξύλινοι στύλοι της ΔΕΗ που και που και τα πουλιά στον αέρα δίνουν μια εντύπωση far west. Σαν να περάσαμε πύλη στο χρόνο. Και στον τόπο.



Λίγο παρακάτω, μια στροφή μας οδηγεί(άλλη πύλη) σε μια πνιγμένη από το πράσινο πεδιάδα. Η ορατότητα μικρή λόγω δέντρων. Δρόμο παίρνουμε δρόμο αφήνουμε…κάτι σπίτια πιο δίπλα… έρημα δείχνουν και αυτά. Και ξαφνικά η θέα ανοίγει. Απέναντι ένα κάστρο, χαλάσματα πια, χαμένο ανάμεσα σε κυπαρίσσια.





Η ταμπέλα λέει «Αγγελόκαστρο». Και ακολουθεί ένα κακάσχημο χωριό.

Μα η τελική εντύπωση είναι ωραία. Η μέρα ανοιξιάτικη, τα παράθυρα ανοιχτά, η κοιλάδα έχει αφήσει τις μυρωδιές της στα ρουθούνια μας, το κάστρο χάνεται πίσω από τη στροφή, όσο γρήγορα αναδύθηκε.

Τηλέφωνο της εμπροσθοφυλακής. Νέες οδηγίες. Θα δείτε μπροστά σας, πάνω από το δρόμο, μια γέφυρα. Είναι τμήμα της υπό κατασκευήν «Ιονίας Οδού». Το τμήμα αυτό κόλλησε παρακάτω σε κάτι απαλλοτριώσεις και είναι στο Συμβούλιο της Επικρατείας, μα εσείς στρίψτε αριστερά στο δρομάκι που σε ανεβάζει πάνω στη γέφυρα, εκεί που θα περνάει η Ιονία Οδός στο μέλλον. Είναι κανονικός αυτοκινητόδρομος αλλά δεν έχει παραδοθεί στην κυκλοφορία. Έχουν κλείσει το δρόμο με μια μπάρα και ένα stop, αλλά έχει χώρο να περάσετε. Στην αριστερή λωρίδα να μπείτε. Για την άλλη δεν εγγυόμαστε. Μη φοβηθείτε. Είναι εντελώς ερημιά. Δεν κινείται κανείς.
Το αυτόν και πράττουμε.

Μπροστά η γέφυρα. Τα spray πάνω σημαδιακά.



Στρίβουμε αριστερά. Δίπλα στη μπάρα με το τεράστιο STOP. Ο δρόμος είναι τεράστιος, ευθεία και έρημος. Σαν να έχει γίνει πυρηνική καταστροφή, βρίσκουμε την ευκαιρία να γκαζώσουμε και λίγο παραπάνω, ικανοποιούμε και τις σωματικές μας ανάγκες μέσα στη μέση του highway. Φάση εντελώς road movie και Route 66. Αν δεν έβλεπα και δεξιά ένα ακόμη κάστρο να στέκεται μοναχό μπορεί και να είχα επανέλθει στα λογικά μου.



Μα νομίζω ότι τα έχασα ολοσχερώς στην ονειρική παράκαμψη με τα χαμένα κάστρα.

Mια παράκαμψη που οδήγησε στο απροσδόκητο. Εντυπωσιακή επαρχία, γεμάτη χαμένες εκπλήξεις, χαίρομαι που υπάρχεις ακόμα.