τα κρίσιμα δευτερόλεπτα (updated)

η δουλειά κάνει τους άντρες
το γιαπί/ το πηλοφόρι/ το μυστρί
- κλαψ/λυγμ -

Φίλες και φίλοι αναγνώστες μετά από μια τόσο μπρουτάλ και παλιομοδίτικη εκκίνηση το μόνο που έχω να προσθέσω είναι ότι είμαι συγκινημένη. Γιατί? Ας πούμε ότι είναι η συγκίνηση της πρώτης φοράς.

Υπάρχουν πολλές πρώτες φορές. Η πρώτη φορά που είδες το φως του κόσμου,η πρώτη φορά που έκανες έρωτα, που έκλαψες, που κατάφερες να δέσεις τα κορδόνια σου, που συνέλαβες τον εαυτό σου να βαριέται μέχρις αυτοκτονίας, που, που, που...

Στη παρούσα κατάσταση στην οποία πλέω, αναφέρομαι στην πρώτη φορά που βλέπεις κάτι που ονειρεύτηκες, στο οποίο αφιέρωσες χρόνο και κόπο, κάτι που προσπάθησες να αποδώσεις με σχέδια, κείμενο και 3D,



να αποκτάει υλική υπόσταση:

Ένα project, πάνω στο οποίο είχα δουλέψει με δυο φίλους (τον Γ και την μεγαλύτερή μας Β), χτίζεται! Και τις προάλλες μου έστειλαν και δυο-τρεις φωτό από τα μπετά.

Η χαρά για τον οιοδήποτε δημιουργό είναι μεγάλη όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Είναι μεγαλύτερη την πρώτη φορά. Και είναι ακόμα μεγαλύτερη όταν δεν σχεδιάζεις μια κατοικία ας πούμε, αλλά κάτι δημόσιο. Τα δημόσια κτίρια και ο δημόσιος χώρος έχουν επίδραση στην καθημερινότητα πολλών ανθρώπων. Και αν καταφέρουν να τη βελτιώσουν έστω και λίγο, στα μέτρα του εφικτού πάντα, είναι μεγάλη χαρά για τον μελετητή τους. Αν καταφέρουν και αποτελέσουν την αφορμή για μια στάση δευτερολέπτων δε, είσαι πανευτυχής. Πόσες φορές αυτές οι στάσεις δεν έχουν οδηγήσει -για εμένα μιλάω αλλά υποθέτω ότι δεν είμαι μοναδική- σε κάτι παραπάνω, σε μια μίνι αναλαμπή ας πούμε, σε ξελαμπικάρισμα στόχων, σε διάθεση για να δημιουργήσεις όνειρα ή whatever.

Δεν θα πω πολλά αναφορικά με την εξέλιξη της τότε μελέτης, τις προσωπικές και ομαδικές ήττες ή νίκες, ή το ότι έτσι αναγκάστηκα να μάθω. Θα κάνω όμως μια σύντομη περιγραφή μήπως και γίνει κατανοητή η συγκίνηση.

______________________________________





πρόχειροι προσφυγικοί καταυλισμοί στο Θησείο - Αθήνα 1922


το Εθνικό Θέατρο ως χώρος προσωρινής διαμονής προσφύγων - Αθήνα 1922

Μιλάμε για ένα πλατειάκι στα Μέγαρα, σε μια συνοικία που θα χαρακτηρίζαμε ως "υποβαθμισμένη". Στην περιοχή μένουν απόγονοι προσφύγων από τη Μικρά Ασία (Αιβαλί νομίζω), οι οποίοι όμως μέχρι και πρόσφατα είχαν καταφέρει να αποκόψουν εαυτούς κοινωνικά: παντρευόντουσαν μόνο μεταξύ τους, δεν πολυγούσταραν την μάθηση (σε αντίθεση με τη μπάλα ή τα τυχερά παίγνια), έχτιζαν χαμόσπιτα και δεν έφευγαν από την περιοχή αυτή να πάνε να μείνουν κάπου αλλού στα Μέγαρα (που σιγά και την αχανή πόλη δηλαδή) με την καμμία.







To budget χαμηλό και εμείς δεν είχαμε τη δυνατότητα να κάνουμε επίβλεψη των σχεδίων μας στην κατασκευή, πράγμα που μεταφράζεται απλά ως
1.) "κάνε ότι απλούστερο μπορείς για να μην δεις χτισμένο κάτι άλλο" ή
2.) "αν κάνεις κάτι περίπλοκο ή πρωτότυπο, κάνε το απλο και φτηνό και γίνε εξαντλητικά περιγραφικός και λεπτομερής για να ελαχιστοποιήσεις τις πιθανότητες λαθών".

Εμείς προτιμήσαμε να κάνουμε μια απλή κατασκευή σε γενικές γραμμές, και να δώσουμε βάρος στις χαράξεις.
Κατ'αρχήν για να δημιουργήσουμε μια οικεία αίσθηση (η γνωστή "αγκαλιά"), σχεδόν όλη η πλατεία είναι χαμηλότερα από τους δρόμους που την περιβάλλουν. Η βασική συνθετική κίνηση, είναι μια "κορδέλα" από μπετόν, που κινείται σπειροειδώς στις 3 διαστάσεις του χώρου και καταλήγει -χαμηλά- σε ένα χώρο παιχνιδιού και χαλάρωσης.



Η μπετονένια σπείρα, ξετυλίγεται στο χώρο και ότι αφήνει εκατέρωθεν είναι πρανή με πράσινο. Για δέντρα ή για άραγμα στην κεκλιμμένη επιφάνεια. Η σπείρα αρχίζει ως ήπια ράμπα, συνεχίζει ως μια γραμμική πασαρέλα (catwalk στο πιο trendy ), ανεβαίνει για να γίνει τοιχείο, οριζοντιώνεται σε ένα στέγαστρο και στο τέλος βυθίζεται με ένα τοιχείο στη γη εκεί που αρχίζει η αλάνα, δίνοντας τη θέση της σε ένα μπετονένιο πάγκο.
Ο πάγκος συνεχίζει και κλείνει τη σπειροειδή κίνηση, περιβάλλοντας την αλάνα και δίνοντας θέση σε όσους θέλουν να παρακολουθήσουν τα τεκταινόμενα σε αυτήν ή στους ταλαιπωρημένους πρώην παίκτες. Στο σόκορο του πάγκου, εκεί που ακουμπάει το εσωτερικό των ποδιών σου, και σε μήκος 45 μέτρων, ξετυλίγεται ένα ποίημα. Εσώγλυφο στο μπετόν.



Αυτό είναι και το μοναδικό σημείο που επιτρέψαμε στον εαυτό μας μια σχεδιαστική έξαρση.

Το ποίημα αναζητήθηκε εναγωνίως και έπρεπε να ικανοποιεί ευγενείς -και μεγαλεπίβολες-φιλοδοξίες: θέλαμε ει δυνατόν να αναφέρεται in a way στο παρελθόν και στο μέλλον της συνοικίας. Μα και να μην περιορίζεται σε αυτή. Δηλαδή και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Αll time classic επιλογή: ο νομπελίστας και μικρασιάτης στην καταγωγή Σεφέρης.

Περάσαμε κάβους πολλούς πολλά νησιά τη θάλασσα
που φέρνει την άλλη θάλασσα, γλάρους και φώκιες.
Δυστυχισμένες γυναίκες κάποτε με ολολυγμούς
κλαίγανε τα χαμένα τους παιδιά
κι άλλες αγριεμένες γύρευαν το Μεγαλέξαντρο
και δόξες βυθισμένες στα βάθη της Ασίας.
Αράξαμε σ΄ ακρογιαλιές γεμάτες αρώματα νυχτερινά
με κελαϊδίσματα πουλιών , νερά που αφήνανε στα χέρια
τη μνήμη μιας μεγάλης ευτυχίας.
Μα δεν τελειώναν τα ταξίδια.

Από το «Μυθιστόρημα» του Γ.Σεφέρη (1933)

Η ιδέα ήταν συμπαθητική, τα ποίημα ο νομπελίστας και το πράσινο θα άρεσε στις δημοτικές αρχές, το ποίημα (ίσως) το πράσινο και η αλάνα(σίγουρα) θα άρεσε στους κατοίκους. Οι δε εργολάβοι θα ήταν ευτυχείς, εκτός από το ποίημα το οποίο ως κουλαμάρα (αφού δεν ήταν χαραγμένο σε μάρμαρο π.χ) θα έπρεπε να κατασκευαστεί με κάποια -άγνωστη στους 3 μας και ιδίως στη Β- πατέντα.

Ευτυχώς για όλους, η πατέντα που σκαρφιστήκαμε -και για την οποία είχα πρήξει φίλους και γνωστούς που ίσως να ήξεραν κάτι που θα βοηθούσε- δούλεψε. Με λίγη δουλειά παραπάνω, φωτογραφίες από παραδείγματα και κατ'ιδίαν εξήγηση στους εργολάβους, τα αποτελέσματα όπως μου ήρθαν στις φωτό είναι ιδιαιτέρως ικανοποιητικά.









Ελπίζω ότι τώρα που περάσαμε τα ζόρια, να μην την πατήσουμε στη συνέχεια. Στa φυτά ή το φωτισμό ας πούμε. Για να μη ξενερώσω όταν δω ολοκληρωμένη την πλατεία. Θα είναι η πρώτη φορά άλλωστε.