V

4 VICTORY!

Ναι, αυτό είναι. Νιώθω πολύ ωραία αγαπητοί αναγνώστες.Γιατί?

Πέρυσι τον Μάιο, η αδελφή της μητέρας μου και ο άντρας της μου είπαν ότι θέλουν να τους σχεδιάσω το νέο τους σπίτι στα Γιάννενα.

Δεν περίμενα τίποτα περισσότερο από το να θέλουν κάτι νεο-παραδοσιακό (νεολογισμός δικής μου εφεύρεσης).

Πράγματι αυτό ήθελαν.

Παλιότερα.

Γιατί όταν ήρθαν στο σπίτι των γονιών μου, το οποίο δεν είναι και καμμιά τρελή αρχιτεκτονιά, μα...

παρένθεση: το είχα σχεδιάσει φοιτήτρια, μετά πήρε τα σχέδια μια άλλη αρχιτέκτονας για να τα προσαρμόσει σύμφωνα με το νόμο έτσι ώστε να βγει η άδεια, με αποτέλεσμα να τα αλλάξει κατά το δοκούν, έτσι ώστε να γαμηθεί το σύμπαν, προς μεγάλη μου σύγχυση και μεγάλη ικανοποίηση των δικών μου που έβλεπαν κάτι πιο συμβατικό. Ευτυχώς είχαν μείνει δυο βασικά πράγματα που είχα προτείνει και έτσι είχαν διατηρηθεί μερικές ποιότητες χώρου. Όταν άρχισε όμως να χτίζεται το οικογενειακό παλατάκι, με κάλεσαν ως έκτακτη βοήθεια διότι (είχα ήδη δουλέψει δολίως, αφήνοντας τεχνηέντως αριστερά και δεξιά τα κατάλληλα βιβλία και περιοδικά) δεν ήξεραν πως θα είναι οι σκάλα, τα κιγκλιδώματα, τα υλικά, τα χρώματα, τα μπάνια, οι ντουλάπες, οι σοβάδες, το τζάκι κλπκλπ και γενικώς δεν τους άρεσε τίποτα και ήθελαν συμβουλές. Έκανα το καλύτερο δεδομένων των συνθηκών. Τεσπά. Πάμε παρακάτω.

Βλέπουν λοιπόν οι θείοι το σπίτι (που ευτυχώς διατηρούσε τις δυο πρώτες βασικές ιδέες μου όπως προείπα) και μετά από λίγο καιρό με ξαναπέρνουν τηλέφωνο και μου αναθέτουν το εξής brief:

"θέλουμε κάτι μοναδικό"


Τι λες τώρα?
Ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να ακούσει κάποιος στην πρώτη δουλειά του.

Κρίνοντας από το βαθμό της μοναδικότητας που πίστευα ότι θα μπορούσαν να ζουν μέσα της, άρχισα να δουλεύω.

Αρχιτεκτονικά μα και αλλιώς.

Μακιαβελικά.
Υπογείως.
Μα με καλό σκοπό. :Ρ

Μέχρι να παρουσιάσω για πρώτη φορά, τους έδωσα homework. Πήγα, αγόρασα βιβλία και περιοδικά, με σπίτια από εντελώς παραδοσιακά ως εντελώς γιου-χου. Πήρα και ένα τουβλάκι post-its κια πήγα στα Γιάννενα. Τους τα έδωσα και τους είπα ότι να τα χαζέψουν όσο θέλουν και να μου κολάνε posts-its σε ό,τι τους αρέσει. Τους είπα επίσης ότι αν δουν κάτι που να τους ξενίσει, ή να το νομίζουν too much, να μην κολώσουν. Να παρατηρούν κυρίως λεπτομέρειες. Ένα τζάκι κάπου, μια σκάλα κάπου αλλού. Και να σημειώνουν. Και έφυγα. Επειδή προφανώς αυτό δεν θα γινόταν, γιατί μόνο ένα εκπαιδευμένο μάτι μπορεί να ξεχωρίσει τις λεπτομέρειες από το γενικό αντίκτυπο που έχει η εικόνα που βλέπει, ήταν λογικό να μου κολλήσουν ελάχιστα post-its. Την επόμενη φορά που τους είδα, κάτσαμε μαζί πάνω από τις γυαλιστερές σελίδες και μου έλεγαν ότι στην σελίδα τάδε π.χ. τους άρεσε αυτό αλλά το άλλο όχι. Η μέθοδός μου αυτή προφανώς δούλεψε γιατί έτσι το μάτι, όσο και να'ναι...εκπαιδέυεται.

Αποτέλεσμα?

Σήμερα, αφού τους έχω δείξει σχέδια, σκίτσα και 3d, αφού δεν κατάλαβαν τίποτα και έκανα και μακέττα, αφού συμφωνήσαμε και κατατέθηκε ο φάκελος στην πολεοδομία και λίγο πριν ολοκληρωθεί η διαδικασία της άδειας, ανέβηκα στα Γιάννενα για άλλο λόγο. Έμεινα σε αυτούς. Η αδερφή της μητέρας μου, μου είπε ότι της αρέσει πολύ ένα σπίτι και θα ήθελε να πάμε να το δούμε γιατί δεν είναι σίγουρη αν είναι καλό. Και πως πολύ θα ήθελε κάτι σαν αυτό.

Έβρεχε.Ανάμεσα στο δάσος, στην περιοχή Δροσιά, σε ένα αδιέξοδο, παρκάρει. Σηκώνω το κεφάλι και μένω άναυδη. Κοιτάζω πότε τη Μ και πότε το σπίτι. Γιατί?

Είναι ένα σπίτι σχεδιασμένο από τον Αντωνακάκη!!!

Oύτε που το ήξερα! Το μοναδικό από όσο ρώτησα και έμαθα που έχει γίνει στα Γιάννενα. Και πολύ πρόσφατο.Αφού βγω στη βροχή για μερικές φωτογραφίες, μαζεύω το σαγόνι από το χώμα. Τη συγχαίρω πολλάκις και αυτή μου διηγείται χαρούμενη ότι έχει πάει εκεί και μια φίλη της για να το δούνε. Μα τις είπε ότι δεν καταλάβαινε γιατί άρεσε στη Μ. Η πληρωμένη απάντηση ήρθε σε dt και ήταν κάτι του τύπου "είσαι πολύ πίσω ρε φιλενάδα! άνοιξε και κανένα βιβλίο! ένα περιοδικό έστω!"

Έμεινα άναυδη. Η Μ γαμάει!

VICTORY MY DEAR FRIENDS!
SHEER VICTORY!!!

ΓΙΟΥΠΙΙΙΙΙΙΙ!!!!