50778: fast forward
-συνέχεια από εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ-
Οι συνθετικές επιλογές μας αναφορικά με το νέο δημαρχείο Ιωαννίνων πέρασαν από πολλά κύματα. Μέσα σε 4 μήνες, έγινε της Πόπης. Μαζί με τη Β σχεδιάζαμε με μολύβια, κάρβουνα, μαρκαδόρους και πάσης φύσεως μέσο σε χαρτί, κολλάγαμε χαρτόνια σε πρόχειρα μακετάκια, μάθαινα το ΓΟΚ για να ελέγχουμε τι μπορούμε να κάνουμε και τι όχι, κολάγαμε σε 500 σημεία, autocad και άγιος ο θεός, κολλάγαν τα laptops, δεν μπορούσαμε να εκτυπώσουμε τίποτα, στέλναμε emails στην Κ να μας πει τη γνώμη της. Αυτή πάλι μας έλεγε τις ιδέες της για τη διαμόρφωση των υπαίθριων χώρων την οποία είχε αναλάβει. Κάθε τρεις και λίγο, μια φλασιά ερχόταν για να διαγράψει όσα είχαμε κάνει ως τότε. Παρόλα τα projects στο Πολυτεχνείο, πότε δεν είχαμε καταλάβει την κλίμακα ή τον όγκο ενός τέτοιου κτιρίου, πότε αλλάζαμε γνώμη απλά, πότε είχαμε ξεχάσει να λάβουμε υπόψην μας ένα -τεράστιο- τμήμα του κτιριολογικού προγράμματος.
αλλαγές
αλλαγές
αλλαγές
αλλαγές
αλλαγές
αλλαγές
Με τα πολλά καταλήξαμε σε 2-3 πράγματα:
- Θέλαμε ένα κτίριο απλό. Να μπορεί ο καθένας να μπει εκεί μέσα και να κινηθεί πανεύκολα. Να μην έχει 3-4 εισόδους, άρα και 3-4 θυρωρεία, να μην χρειάζεται να ρωτήσεις όποιον βρεθεί μπροστά σου για το -που στο διάολο να πας για να φτάσεις "εκεί"-. Να μπορεί ακόμη και η γιαγιά από το χωριό να πάει εκεί που θέλει χωρίς να χαθεί.
- Ένα κτίριο ενιαίο. Είχαμε βαρεθεί τη γνωστή μανιέρα των αρχιτεκτονικών διαγωνισμών στην Ελλάδα με τα 500 κτιριάκια σπαρμένα γύρω τριγύρω, όλα μικρά και μίζερα, δήθεν επειδή "έτσι σέβεσαι το γύρω περιβάλλον". Το γύρω περιβάλλον το σέβεσαι και με άλλους τρόπους και όχι μόνο με το διαμελισμό της κτιριακής μάζας. Πόσο δε σε ένα κλίμα όπως αυτό των Ιωαννίνων που σχεδόν κάθε μέρα βρέχει και δεν έχει νόημα να γίνονται υπαίθριες κινήσεις από κτίριο σε κτίριο, όπως στο νότο. Για στεγασμένους διαδρόμους (με τζάμι ίσως) ούτε λόγος. Πολύ 70s λύση. Άσε που ποιος θα καθαρίζει τόσα τζάμια? Για δημόσιο κτίριο μιλάμε. Ας μην το ξεχνάμε. Κτίριο ενιαίο λοιπόν, αλλά να μην φαίνεται γίγαντας. Και να σέβεται το περιβάλλον γύρω του. Και τα δυο χαμηλά τούρκικα κτιριάκια απέναντι. Άσε που η παράδοση στα Γιάννενα έχει να κάνει με κτίρια-συμπαγή πρίσματα.
- Οι χώροι του δημάρχου και του δημαρχειακού συμβουλίου θέλαμε να διαχωρίζονται σαφώς από όλες τις άλλες λειτουργίες του δημαρχείου. Και να έχουν όσο πιο πολλή διαφάνεια γίνεται. Για λόγους συμβολικούς κυρίως (δημοκρατία, ο ανώτατος άρχοντας μιας πόλης, ουδέν κρυπτόν κλπκλπ).
- Κτίριο μεγάλο μεν, με μικρό αποτύπωμα στο έδαφος δε. Δε θέλαμε να τιγκάρουμε το οικόπεδο στο κτίριο. Θέλαμε μεγάλη πλατεία μπροστά. Τα δημόσια κτίρια άλλωστε, παραδοσιακά συνδέονται με τον δημόσιο χώρο. Άσε που τις περισσότερες φορές οι αρχιτέκτονες έχουν μια μανία να γεμίζουν το χώρο που τους δίνουν με κτίρια. Ο φόβος του κενού λένε μερικοί. Λες και σχεδιάζοντας το "πλήρες" δεν σχεδιάζεις ταυτόχρονα και το "κενό". Αυτό ακριβώς ήταν μια πρωταρχική συνθετική απόφαση. Όσο βάρος δίναμε στο κτίριο, άλλο τόσο θα δίναμε και στον υπαίθριο χώρο γύρω του. Έχουμε βαρεθεί να βαφτίζεται υπαίθριος χώρος ότι απομένει από το κτίριο. Το ρετάλι να 'ουμ.
- Αφού το οικόπεδο ήταν πολύ απότομο για να έχουμε πρόσβαση από την οδό Τσιρογιάννη η οποία και θεωρητικά ήταν πιο κοντά στον κεντρικό άξονα της πόλης, θα είχαμε από κάπου αλλού. Η υψομετρική διαφορά των 11 μέτρων από την Τσιρογιάννη, και βάλε άλλα 5-6 minimum από τον κεντρικό δρόμο, plus το γεγονός ότι ως κτίριο μπορούσαμε να "ανέβουμε ως 15 μέτρα", plus το γεγονός ότι η μελέτη που θα υλοποιηθεί για την ενοποίηση των υπαιθρίων χώρων της πόλης στην ουσία μακραίνει την πλατεία με αποτέλεσμα να μας "θάβει" χωρίς έλεος μέναν οι εξής λύσεις:
α. γαμάς την προτεινόμενη λύση ενοποίησης κοινοχρήστων χώρων και προτείνεις μια που να βολεύει το δημαρχείο. Απορρίφθηκε με τη λογική πως αφού η άλλη μελέτη είχε νικήσει σε πανελλήνιο αρχ. διαγωνισμό, μάλλον τους άρεσε και δεν την πειράζουμε.
β. βάζεις μια γέφυρα από την πλατεία αυτή και φτάνεις σε μια ταράτσα του δημαρχείου και μετά με ράμπες/σκάλες κλπ φτάνεις στην είσοδο. Απορρίφθηκε ως μη πρακτική, υπερφίαλη (αφού η γέφυρα θα "καπέλωνε" οτιδήποτε άλλο στην περιοχή), πόσο δε τα χαμηλά, ταπεινά, τούρκικα κτιριάκια και το δημαρχείο το ίδιο. Με τέτοια υψομετρική διαφορά, στην ουσία θα βάραγε στο μάτι η γέφυρα βασικά και όχι το κτίριο. Το έκαναν όμως άλλοι συνάδελφοι. Δεν λειτούργησε.
γ. Εμείς αποφασίσαμε ότι θα χρησιμοποιούσαμε τα δυο τούρκικα κτιριάκια.
Που ήταν τμήμα του βασικού υπαίθριου πεζόδρομου που πρότεινε η πρόταση που κέρδισε στο διαγωνισμό ενοποίησης των υπαιθρίων χώρων της πόλης. Τα κτιριάκια, στα οποία καταλήγει η πορεία, θα αποτελούσαν την "πύλη", μέσα από την οποία θα έφτανες σε ένα μεγάλο υπαίθριο χώρο μέσα στο οικόπεδό μας. Γύρω από αυτόν θα αναπτυσσόταν το δημαρχείο. Με την ελπίδα μήηηηως και φαινόμαστε καθόλου από τον κεντρικό δρόμο της πόλης, θα κάναμε το πιο ψηλό κομμάτι του κτιρίου μας, σε αυτή την άκρη. Άλλα όλοι θα κατέβαιναν πιο χαμηλά -μέσω των υπαίθριων διαμορφώσεων- για να μπούνε. Με τα πολλά έφτασε ένας μήνας πριν την παράδοση. Τρέχαμε Σάββατα στον Κ, τον πολιτικό μηχανικό για να μας λύσει τα στατικά. 8ωρα. Μάζευε και όλους τους άλλους στο γραφείο για brainstorming. Να λύσουν τo χάος. Είμαστε ευγνώμονες. Και μετά, είχαμε ως την επομένη για να αλλάξουμε όλα τα σχέδια σύμφωνα με τα όσα προτείνανε. Και στον Λ για τα μηχανολογικά. Και οι όψεις? Πως θα είναι τελικά οι όψεις? Rough ideas. Ήρθε και η Κ από Ισπανία. Τα παίξαμε όλα για όλα. Οι αποφάσεις έπρεπε να είναι γρήγορες, ακριβείς και αποτελεσματικές. Είπα στη δουλειά ότι μπορώ μόνο part time. Παρόλες τις ξινίλες, το πέτυχα. Κοιμόμασταν 5-6 ώρες καθημερινά. καφέδες και τσιγάρα χωρίς τέλος. Χαρτιά και μολύβια υπολογιστές και βιβλία για να ανοίγει το μάτι (ακόμη και τότε, στο παρά 5). Κούραση και νεύρα. Μα και χαρά και προσμονή. Έξοδοι εντελώς κομμένες. Cd τα ίδια και τα ίδια. Με τη Β μέναμε πια σχεδόν μαζί. Είχαμε βαρεθεί να βλέπουμε η μια την άλλη. Μεγάλο μάθημα οι παραδόσεις. Αυτές, οι bigger than life ones. Γκόμενοι, φίλοι και οικογένεια με τα κυάλια. Πήξαμε. Θέλαμε βοήθεια. Είπαμε και στον Π. Είδε το θέμα. Του άρεσε. θα βοηθούσε. Ευχόμασταν να μπορέσουμε έστω να παραδόσουμε. Τόσος κόπος να πήγαινε χαμένος? Νεύρα και κούραση. Και καφέδες. Και τσιγάρα.
Η τελική ευθεία ανοιγόταν μπροστά μας.
Labels: architecture
posted by evee @ 12:22 AM
12 comments
12 Comments:
μέχρι στιγμής Ι like. Κι εγώ των πρισμάτων παιδί γαρ κι επειδή έχω και συναισθηματική σχέση με τη συγκεκριμένη γειτονιά (με την ελεεινή πολυκατοικία ακριβώς απέναντι από την είσοδο επί της Αγίας Μαρίνας της λαϊκής) κάπως έτσι θα το φανταζόμουν χωροθετημένο. Ξέρεις, όσο το βλέπω του Πάνου και της Βαρβάρας (sic) μ' αρέσει αλλά αυτή η jumbo πεζογέφυρα πραγματικά το γαμάει...Μα πώς τους ήρθε δε δένει καν με το υπόλοιπο!
εμένα μου αρέσουν οι χαράξεις τους, μα μου φαίνεται λίγο μπουκωμένο. Για τη γέφυρα συμφωνώ. ήταν -σχεδόν, πάντα κρατάω μια πισινή- αδύνατο να βγει και να μην είναι θηριώδης
όσο για τους όγκους, όπως είδες από το πρώτο σκίτσο, το προσπαθήσαμε πρώτα με επιφάνειες
και η βασική ιδέα ήταν να είναι όλο το κτίριο μια χειρονομία, μια μονοκονδυλιά ας πούμε, μην κολάς στο ότι η επεξεργασία εδώ, σε αυτές τις πρόχειρες μακέττες δείχνει όγκους, τελικά καταλήξαμε σε μια διπλή φύση. πιο αναλυτικά μετά.
απλώς θέλαμε τελικά να είναι ένα ενιαίο κτίριο και όχι κάτι με "κυτταρική" δομή
πάρα πολλά συγχαρητήρια καταρχάς και καλή δύναμη αλλά μόνο μια μεγάλη απορία που έχω: γιατί δεν χρησιμοποιείτε λιγότερο τη μακέτα, είναι ωραίο σαν αναπαραστατικό εργαλείο στον χώρο, και σαν εργαλείο δουλειας, αλλά μου φαίνεται ότι που και που ξεχνάτε (απολογούμε για αυτό το συλλογικό, εσένα βρήκα σε εσένα τα λεω:)) ότι τελικά η οπτική του ανθρώπου επισκέπτη/κατοίκου/χρήστη είναι αυτής στο 1,7m ύψος - κατά μέσον όρο - και όχι η μακέτα από με την τεχνική προοπτική "αεροπλάνου". Θα προτιμούσα σε σχέδια κτιρίων να έβλεπα λιγότερο μακέτες και περισότερο δισδιάστατες αναπαραστάσεις. Και γενικότερα ενώ η μακέτα θα έπρεπε να είναι η προσαρμογή της προοπτικής του ανθρώπου στον χώρο έχω την αίσθηση ότι συχνά καταλήγει (οκ ξανά γενικόλογο σχόλιο περι αρχιτεκτονικής πιθανότατα άδικο) να αποτελεί καθευατό αισθητικό σκοπό, κάτι σαν μικρό γλυπτό. μη δίνεις σημασία στα παραπάνω, είναι απορίες ενός κατα βάση άσχετου. καλή δύναμη ξανα και τα καλύτερα αποτελέσματα:)
το ότι "αλλά μου φαίνεται ότι που και που ξεχνάτε"όπως ίσως καταλάβατε απευθύνεται συλλογικά στους αρχιτέκτονες (προφανώς άδικη εξ ορισμού κρίση - anyway) - ή έστω στην "αρχιτεκτονικότητα" αν το δούμε απρόσωπα (ή έστω με ένα πρίσμα σωκρατικού ιδεαλισμού):P
Μπράβο! και μου αρει που βλέπω και τη διαδικασία ενός έργου που το πρωτοείδα ολοκληρωμένο. Τότε έμοιαζε όντως να έχει βγεί με την πρώτη προσπάθεια. Κοίτα να δείς...
mave ευχαριστώ πολύ εκ μέρους όλων
νομίζω ότι είναι εξαιρετικό σχόλιο να σου λέει καποιος ότι το κτίριο είναι σαν να έχει βγει με τη μια, να φαίνεται "φυσικό να έχει γίνει έτσι" δηλαδή
tks μη σκας, δεν το παίρνω προσωπικά
γιατί τόσο μίσος με τις μακέττες? έχεις απόλυτο δίκιο στο ότι προσφέρουν ένα "bigger than life", bird's eye view, μα πρέπει να σου πω ότι κάθε εργαλείο αναπαράστασης, και το 2d είναι ένα εργαλείο αναπαράστασης, έχει κάποια μεινονεκτήματα. όπως είναι και τα collages, και το σκίτσο, και το cad-σχέδιο, και το 3d, και τα videos και όλες οι απεικονίσεις ενός δομημένου χώρου. Ο δομημλενος χώρος είναι το αρχέτυπο, συμφωνούμε άπαντες.
το νόημα -κατ'έμε- είναι να μην μαγεύεσαι από την προσέγγιση της πραγματικότητας που προσφέρει το εκάστοτε εργαλείο
μα πρόκειται για το 2d του σκίτσου, μα για το 3d της μακέττας, μα για το εικονικό 3d των visualization ή animation softwares
Διάβασα στο προφίλ σου ότι ασχολείσαι με engineering. Kαι από το σχόλιό φαίνεται ένα οξυμένο μάτι. Μα όταν έχεις φάει στη μάπα (δεν είναι τόσο κομψή η ορολογία μου ώρες ώρες, το αναγνωρίζω) ένα μέσο, και με λίγη κοινή λογική, μαθαίνεις να μην σαγηνεύεσαι από τις απλουστεύσεις του, μα να το χρησιμοποιείς απλά για να μελετήσεις καλύτερα το αντικειμενό σου. Και όταν έχεις να μελετήσεις ένα κτίριο εμβαδού πέραν των 5 στρεμμάτων, η ογκοπλασία που σου προσφέρει η μακέττα είναι άλλο ένα εργαλείο στα χέρια σου.
Αν εσύ (όχι εσύ ως tks, ο κάθε ένας εννοώ) είσαι τόσο ηδυπαθής ώστε να σε γοητεύει η αφαιρετικότητα της κλίμακας ή το bird's eye view που σου προσφέρεται είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Στη σχολή τόσο εγώ όσο και πολλοί άλλοι, μόλις είχαμε ανακαλύψει τη μακέττα, είχαμε πέσει στην παγίδα της χειροτεχνίας. Πολλοί παρέμειναν εκεί,αλλά νομίζω ότι δεν ευθύνεται το μέσον "μακέττα", όσο οι χειριστές του.
@tks, evee: παρόλο που δεν συμπαθώ καθόλου τις μακέτες σαν τρόπο δουλειάς, να υπενθυμίσω ότι εντέλει με ό,τι και αν δουλεύει ο αρχιτέκτονας, 2δ, 3δ, μακέτα, υπολογιστή, σχέδιο, σκίτσο κοκ η αρχικές επεξεργασίες που κάνει είναι εντέλει σκέψεις. Ο αρχιτέκτονας σκέφτεται γύρω από το αντικείμενο που θα δημιουργήσει στο μέλλον και σε αυτές τις διαδικασίες είναι δύσκολο να σκεφτείς με εργαλέια που δουλεύουν σε κλίμακα 1:1. Θέλεις εργαλεία που να χωράνε στην παλάμη σου εντέλει, για να μπορείς να έχεις την (ψευδ)αίσθηση του ελέγχου και της πορείας της σκέψης σου πάνω στο τελικό αντικείμενο :)
με καθυστέρηση λοιπόν: κατ' ουσία επομένως συμφωνώ με αυτά που λέτε εσείς, και πραγματικά το πολύ δύσκολο και αυτό που θέλει ένα βαθμό αφαίρεσης παραπάνω είναι να οραματιστείς την φυσική παρουσία ενός κτιρίου στον χώρο από τα αναπαραστάσεις που κάνεις σε 2d 3d whatever. (όσο προσωπικά για μένα το ομολογώ έχω αδυναμία σε αφαιρετικούς όγκους κλπ...δεν θα είχα άχτι αν δεν είχα πέσει θύμα της μακετολατρείας - από την πλευρά του θεατή)
Αλλά για να επαναδιατυπώσω, πιο πετυχημένα μάλλον το σχόλιο, το πρόβλημα είναι ότι η "επικοινωνία" (παρουσίαση) της αρχιτεκτονικής στο ευρύτερο κοινό πολλές φορές φαίνεται να γίνεται αποκλειστικά με τη χρήση της μακέτας ή ωραιοποιημενον 2D αναπαραστάσεων (δεν θα το ξεχάσω ότι σε επίπεδο μακέτας μου άρεσε μέχρι και η γωνία αλεξάνδρας-κηφισίας στον "πολεμο" που είχε γίνει μερικά χρόνια πριν. Καμία σχέση με την πραγματικότητα..)Με λίγα λόγια το κοινό δυστυχώς "κακομαθαίνει" σε μια αρχιτεκτονική που δεν είναι αρχιτεκτονική κατ'ουσία αλλά μόνο κατά εικόνα)
Υποθέτω ότι αυτό γίνεται από μια για λόγους marketing, η Εθνική Ασφαλιστική π.χ. θέλει το κτίριο της να φαίνεται "ωραίο" στις καταχωρύσεις στον τύπο η επίδραση στον πραγματικό χώρο είναι δευτερεύσουσα) και από την άλλη από το συνδυασμό αυτής της marketing ανάγκης με κατάλοιπα εμονής στην εγγενή ομορφια (με την έννοια της απλότητας)της μακέτας και της πρώιμης χειροτεχνίας που αναφέρεις και εσύ.
Αυτό το οποίο θα είχε εξαιρετικό ενδιαφέρον ίσως να μελετήσει κανείς (φαντάζομαι θα έχουν γίνει ήδη περίπου 1000 διδακτορικά επί του θέματος...) θα ήταν σε ποιο ποσοστό έχει εισχωρήσει η ανάγκη για την εικόνα, πέρα από την πραγματική υπόσταση, και στον χώρο της αρχιτεκτονικής. Αλλά και το πως έχει αλλάξει ιστορικά.
(π.χ. θα είχε ενδιαφέρον το πως επικοινωνούσε αλλά και σχεδίασε κανείς τις πυραμίδες ή τον παρθενώννα σε σχέση με τα συγχρονα παραδείγματα - τόσο η επικοινωνία του αποτελέσματος όσο και τα μέσα σχεδιασμού υποθέτω είναι διαφορετικά - απορία)
υποθέτω ότι υπάρχουν αντίστοιχα διδακτορικά μα μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι υπάρχουν σίγουρα πολλά masters στο ΕΜΠ με ακριβώς αυτό το θέμα: αρχιτεκτονική και αναπαράσταση
βλέπεις η εισχώρηση των υπολογιστών στη διαδικασία παραγωγής αρχιτεκτονικής ξανατάραξε τα νερά του ζητήματος "παρουσίαση"
δεν κατάλαβα ακριβώς τη στάση σου
στην αρχή λες ότι προτιμάς τους απλούς όγκους (άρα την αφαίρεση) στις μακέττες, ενώ μετά μιλάς για μάρκετινγκ της Εθνικής Ασφαλιστικής με ωραίες(όχι πλήρως ρεαλιστικές -> άρα αφαιρετικές) καταχωρήσεις που παραπλανούν κλπκλπ
Τέλος πάντων. Συμφωνώ μαζί σου. Η απεικόνιση ενός αρχιτεκτονικού έργου είναι απαραίτητη, είτε μιλάμε για 3d είτε για μακέττα. Είναι δηλαδή χρήσιμη και στον συνθέτη του έργου όσο το δουλεύει και σε όσους το κρίνουν ή το χρηματοδοτούν(ή και τα δυο) για να το κατανοήσουν (και να το προωθήσουν, γιατί όχι) ευκολότερα. Είναι λογικό στο στάδιο της σύνθεσης να γίνονται αφαιρέσεις, για να μπορεί κάποιος να συλλάβει το "γενικό" και μετά να ασχοληθεί με τη μικροκλίμακα.
Μα μόνο όσοι δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους επιλέγουν να αδιαφορούν για αυτά που δεν μπορεί να δείξει η μακέττα ή το 3d. Γιατί ακόμη και να ποντάρουν σε ένα καλό 3d για να κερδίσουν μια δουλειά, δυστυχώς όταν το κτίριό τους χτιστεί, θα εμφανίσει όλες τις "δυσοσμίες" τις οποίες δεν ανέδιδε η μακέττα και πιθανότατα και άλλες τόσες που δεν μπορούσαν να συλλάβουν ότι θα μπορούσαν να πάνε στραβά, όταν το σκεφτόντουσαν.
Φυσικά μπορεί κάποιος να τα έχει όλα αυτά στο μυαλό του, και διότι δεν έχει νόημα να τα απεικονίσει σε ένα 3d ή σε μια μακέττα (γιατί δνε γίνεται άλλωστε), να κερδίσει έτσι ένα θέμα και τελικά να τα χειριστεί όλα περίφημα στην υλοποίηση.
Εντάξει, είναι πιο σπάνιο το δεύτερο, όπως όμως είναι σπάνιο σε όλους τους χώρους να συναντήσεις πραγματικά αξιόλογους επαγγελματίες.
Μα αυτό δεν είναι που ξεχωρίζει τους καλούς από το συρφετό?
Καλημέρα, αυτό που έγραφα σχετικά με αφαιρετικούς όγκους δώθηκε σαν παράδειγμα (προφανώς δεν έχει σχεση με το κτίριο της Ασφαλιστικής το οποίο άλλωστε δεν έχει στοιχεία αφαίρεσης ). Αυτό που έλεγα είναι ότι 'πεφτω στη παγίδα" και ότι τείνω να αντιμετωπίσω (λανθασμένα) μια μακέτα ή μια αναπαράσταση σαν αυτόνομο αισθητικό αντικείμενο
(ανεξάρτητα από το πόσο αφαιρετικούς όγκους έχει ή "πιστή" αναπαράσταση είναι του έργου ή το έργο έχει απο μόνο στοιχεία αφαίρεσης/μοντερνισμού).
Η παραπώνω λάθος στάση είναι σε μεγάλο βαθμό ζήτημα εκπαίδευσης στο συγκεκριμένο τομέα, δεν έχουμε επαγγελματικό ματί προφανώς οι μη αρχιτέκτονες, επομένως υποθέτω ότι και μεγαλο μέρος από το "κοινό" το αντιμετωπίζει παρόμοια.
Τώρα το ερώτημα είναι πολύ συγκεκριμένο: σε ποιο ποσοστό ένα κτίριο του τύπου της Εθνικής Ασφαλιστικής σχεδιάζεται για να κτιστεί στον χώρο ή ο κύριος σκοπός του σχεδίου είναι να φανεί το 2D του σε διαφημιστική καταχώρηση?
Είναι τραβηγμένο ίσως αλλά πιστεύω αποτελεί ένα υπαρκτό ερώτημα που επηρεάζει.
Αυτό τελικά έχει σχέση όχι με τα εργαλεία CAD αλλά με αλλαγές στα μέσα επικοινωνίας γενικά και του αρχιτεκτονικού έργου ειδικά, τελικά στον τρόπο πρόσληψης ενός έργου στο ευρύ κοινό: επίσκεψη επί τόπου ή επαφή μέσω διαφήμισης/αναπαράστασης/καταχώρησης παντου? Το ζήτημα δηλαδή δεν είναι αυτό της αναπαράστασης, αλλά του σκοπού της αναπαράστασης - καθευτός ή μόνο ως μέσο?
Ελπιζω να μην κούρασα!
tks προφανώς και στην εποχή της εικόνας, η αναπαράσταησ ενός κτιρίου για τον οιοδήποτε λόγο(διαφήμιση πχ) είναι εξαιρετικής σημασίας
Η απάντηση στην ερώτησή σου είναι ότι:
ένα κτίριο, το κάθε κτίριο, ΠΡΕΠΕΙ να σχεδιάζεται για να είναι καλό όταν χτιστεί. Υπογράμιση στο χτιστεί. τελεία και παύλα.
Και το 3d πρέπει να είναι καλό, για να προσελκύσεις funding. media κλπ. Μα τελικά κτίριο χτίζεις, δεν μένεις στην αναπαράστασή του. Και αυτά τα δυο απέχουν παρασάγγας.
Ξέρω πολλούς συναδέλφους που εσκεμμένα υπερτονίζουν στοιχεία σε 3d και μακεττες ή αντίθετα, δεν τα "πολυεμφανίζουν". ο τι γίνεται στην πράξη είναι για γέλια. Δεν καταλαβαίνεις τι είναι τι.
Το συμπέρασμα? Άλλο η αναπαράσταση, άλλο το κτίριο. Παρατηρείται το φαινόμενο: ένα καλό κτίρο να μην είναι τόσο φωτογενές ή ένα άθλιο να φαίνεται γαμάτο σε φωτογραφίες και 3d.
Μα εκεί νομίζω ότι είναι θέμα άποψης: το αν θα επιλέξει κάποιος να δείξει το κτίριο ώστε να μην "παραπλανήσει" μεν, να αποδώσει όμως τα καλά του στοιχεία δε.
Post a Comment
<< Home