ο φτερωτός Πύργος

Μια εβδομάδα μετά τη λήξη του Euro, αυτό που μου έχει μείνει είναι η ωραία μπάλα που είδα.

Ήμουν fan των εξής χωρών (και χρονικά με τη σειρά που αναφέρονται): Ολλανδίας, Κροατίας, Τουρκίας, Ισπανίας.

Μετά από μια καμπή ολίγων ετών, η Ολλανδία επαναξεπετάχτηκε. Έπαιζε τόσο δυναμικά, τόσο γρήγορα και έβαζε πολλά γκολ. Πολύ ωραίο αυτό. Μόνο που σε μια φάση ήταν σαν να ξεφούσκωσαν. Απότομα. Κρίμα. Τέλος πάντων, δεν μπορούν να κερδίσουν όλοι.

Η Κροατία και η Τουρκία μια από τα ίδια, με την Κροατία να είναι μια σκάλα κάτω από τους Ολλανδούς και την Τουρκία μια σκάλα επάνω, στον τομέα επιμονή. Μου έκαναν εντύπωση. Ήταν σαν να παίζουν όπως η Ελλάδα πριν από 4 χρόνια, μόνο που ήταν πιο γρήγοροι αφενός και αφετέρου δεν το έβαζαν κάτω και έβαζαν γκολ στον παρατσάκ σε ομάδες πολύ πιο καλοκουρδισμένες από ότι τότε.

Τους Ισπανούς ομολογώ δεν τους είχα παρατηρήσει ιδιαιτέρως. Είναι βαρετό για τα μάτια μου να παρακολουθείς από την αρχή την ομάδα μιας χώρας που όλοι ξέρουν ότι παίζει καλή μπάλα. Δεν έχει καμμία έκπληξη. Μα στα τελευταία παιχνίδια που την έβλεπα, έμεινα κατάπληκτη. Τα slow motion τους ήταν σαν το δικό μας κανονικό παιχνίδι. Τι λύσσα, τι μανία, τι επιθετικότητα! Και τι όμορφη σκέψη: δεν μένουμε πίσω για να μην φάμε γκολ, βγαίνουμε μπροστά και το κυνηγάμε με επιμονή και ακόμη και αν το βάλουμε συνεχίζουμε με την ίδια λογική, χωρίς να τραβιόμαστε πίσω, μέχρι να λήξει το παιχνίδι. Λες και δεν έχουμε καταφέρει τίποτα μέχρι τότε. Πρέπει να είναι το ακριβώς αντίθετο από την Ελλάδα. Το τέρμα, το τέρμα, το τέρμα! Μόνο αυτό έβλεπαν οι ποδοσφαιριστές της Ισπανίας. Και αυτή η σκέψη, σε συνδυασμό με πολύ γυμνασμένους παίκτες και μια σφιχτοδεμένη ομάδα τους πήγε στην κορυφή. Χωρίς να είμαι καμμία ειδικός δεν νομίζω ότι είχαν κανέναν εξαιρετικό ποδοσφαιριστή. Είχαν όμως δύναμη, αντοχή, ισχυρή θέληση και μια στρατηγική που ανάγκαζε τους άλλους να τρέχουν να τους προφτάσουν και να μην προλαβαίνουν να πάρουν καν τη μπάλα. Που να προσεγγίσουν το τέρμα δηλαδή. Άστο καλύτερα. Ειδικά στον τελικό.

Στον οποίο τελικό, εκείνος ο Τorres ήταν λες και είχε καταπιεί μια κάσα μπαρούτι.

Στην αργή κίνηση μετά το 1:30 είμαι σίγουρη πως βλέπω τα φτερά στα πόδια του. Νομίζω πως δεν μένει να πει κανείς τίποτα. Respect.