mixed grill

Περίεργες μέρες διάγω. Θα μπορούσε να τις δει κανείς ως εξαιρετικά πλήρεις ή εξαιρετικά κενές. Είμαι σε κατάσταση αναμονής. Καιρό τώρα. Και η υπομονετικότητα δεν είναι αρετή που διαθέτω. Τι αναμένω? Τα πάντα και τίποτα. Που να εξηγεί κανείς. Σκόρπιες σκέψεις. Σπάω το χρόνο σε μικρά κομμάτια για να πετύχω όσα θέλω. Και να μη με χαλάνε όσα δεν θέλω μέχρι να μπει επιτέλους μια τελεία. Όταν παραπονιέμαι, μου λένε "ένα βήμα τη φορά, μη βιάζεσαι". Ουφ.


Λίγο λίγο όμως έχει αρχίσει να φτάνει ο καιρός για μερικά νέα πράγματα. Αρχής γενομένης από το ποδήλατο. Ατ λαστ. Το πήρα.

Πάει και τελείωσε. Μπορεί κάποτε να ήμουν κολλημένη με τα οικολογικά, τώρα (πάντα εκτός κλίματος) σαφώς πιο ψύχραιμη, μα το ποδήλατο περιβάλλον ξεπεριβάλλον έχει πλάκα. Δεν με κόφτουν πλέον οι θεωρίες. Ακούω και πολύ Σκάι και νομίζω ότι θα καταφέρουν να με κάνουν αντιοικολόγο. Με ζάλισαν. Από όσο καταλαβαίνω με τους γύρω μου, είμαι η εξαίρεση. Ευτυχώς. Πάντως το ποδήλατο γαμεί και δέρνει. Όχι το συγκεκριμμένο. Όλα.

Άλλο.
Πήγαν στο Μαρόκκο. Τι θέλεις δώρο? Ένα μαχαίρι. Αποφάσισες να σκοτώσεις κανέναν? Όχι. Μ'αρέσουν.
Τα τελευταία χρόνια έχω αναπτύξει μια αγάπη για πράγματα που δεν μου άρεσαν καθόλου παλιότερα: τα μεγάλα παλιά πράγματα με έντονη προσωπικότητα που δεν έχουν όμως καμμία χρήση. Μεγάλα βάζα στο πάτωμα, μεγάλα χατζάρια, αφρικάνικες μάσκες.. ότι δω και μου αρέσει. Curiosities mainly. Με έναν αέρα cosmopolitan. Καμμία σχέση με τη μοντέρνα πλευρά μου. Νομίζω είναι αντίβαρο στη δικτατορία του ΙΚΕΑ, ΗΑΒΙΤΑΤ και γενικά στα πρακτικά, λιτά αντικείμενα που σε βοηθάνε στην καθημερινή ζωή διακριτικά. Ομολογώ ότι μάλλον η διακριτικότητα με έχει βαρέσει κατακέφαλα. Ώρες ώρες με καταδυναστεύει. Θέλω να την νερώνω με κάτι πιο βρώμικο. Λιγότερο politically correct.
Τελικά το μαχαίρι αγοράστηκε μα πήγε στο οικογενειακό σπίτι. Όποτε θέλεις να το πάρεις. Θα το πάρω. Απέκτησα όμως δυο μάσκες βερβερίνικες και μια κελεμπία. Μα τι σεντόνι είναι αυτό? Και γιατί έχει τα χρώματα των ολυμπιακών αγώνων? Άσπρο, γαλάζιο και πορτοκαλί? Για τα χρώματα καμμία σοβαρή απάντηση. Λευκό για τη ζέστη. Είναι όμως ωραία. Φόρα τη να τη δεις. Τη φοράω. Σφίξε και αυτά τα κορδόνια να δεις. Τα σφίγγω. Περιέργως είναι ωραία. Το καλοκαίρι ιδίως με τα ανίστοιχα κοσμήματα θα φυσάει. Έχω μια μελαγχολία. Και έναν εκνευρισμό.


Μου λένε για τους κήπους του Majorelle στο Marakesh και το σπίτι του Yves Saint Laurent εκεί. Τι επίκαιρο! Πριν λίγες μέρες πέθανε. Ο σχεδιαστής του γυναικείου smoking, των biker jackets και του safari look.
“Chanel gave liberation of the body to women,” said Pierre Bergé, his onetime companion and lifetime business partner, “and Saint Laurent gave power to women with the men’s clothes.” Χα! Για φιλοφρόνηση το λες αυτό να υποθέσω ε? Λίγο ειρωνικό αλλά τα γυναικεία κοστούμια είναι εξαιρετικά. Ειδικά με παντελόνια cigarette, καμμία αμφιβολία περί τούτου. Μου λένε ότι το μπλε ήταν παντού εκεί. Eντυπωσιακό, εκτυφλωτικό μπλε. Το μπλε που είχε και το άρωμά του των 80s Rive Gauche. Γιατί οπουδήποτε αλλού στο Μαρόκο κυριαρχούσε ένα γαιώδες κόκκινο. Και εκτός πόλεων πολλή έρημος.

Πήγα και στο sex and the city. Είδα και το Bugsy. Las Vegas. Ένας φίλος θα πάει εκεί το καλοκαίρι. Δεν είχα ποτέ το όνειρο να πάω στο Vegas. Πως του'ρθε? Μα αυτός ο έντονος χαρακτήρας του τοπίου της Nevada μου αρέσει. Και εκεί έρημος.

Άλλο.
H μέρα ήταν πλούσια. Το πρωί τρέξιμο για αγορά ενός υπολογιστή. Θα χρειαστεί δυστυχώς να ξαναπάω και αύριο. Μετά δουλειά, αψιμαχίες και παρεξηγήσεις, εντάσεις, εκνευρισμός. Θα περάσει, αλλά I really had to stress some points there. Aπό το Μαρόκο μου φέραν και ένα σαπούνι. Είναι από ένα φυτό που δεν θυμάμαι, κάτι σαν τη δική μας μαστίχα. Το επεξεργάζονται λέει χήρες και χωρισμένες μόνο. Μουσουλμανισμός. Τις βοηθάνε διεθνείς οργανώσεις. Χαλαρωτικό λέει. Μυρίζει όμως πολύ ανατολίτικα. Κάνω ένα ντουζ να φύγει η κούραση και τα νεύρα της ημέρας. Βγάζω το σαπούνι από το πλαστικό. Υπολογιστής, γραφείο, νεύρα, Μαρόκο, YSL, έρημος όλα μαζί μπερδεύονται και χαλαρώνοντας γλυστράνε down the drain.