blog

Ποτέ δεν μπορώ να συγκρατηθώ όταν γράφω στο blog. Πως τα καταφέρνω και επειδή γράφω μόνο όταν θέλω να πω κάτι συγκεκριμένο που γυρίζει στο μυαλό μου, καταλήγω με κατεβατό. Γνωρίζω ότι μπορεί να μην είναι ευχάριστο για τον αναγνώστη να βλέπει αυτή την έκθεση μπροστά του - μάλλον όχι ότι δεν θα είναι ευχάριστο, απλά θα βαρεθεί να το διαβάσει κατά πάσα πιθανότητα- αλλά δεν μπορώ να τα συμπυκνώσω εκείνη τη στιγμή. Συνήθως επιστρέφω μετά και το συμμαζεύω λιγάκι. Επειδή όμως αυτό δεν το βρίσκω σωστό απέναντι στους αναγνώστες αυτής της σελίδας, φροντίζω πάντοτε να παραμένει αναγνωρίσιμο και ορκίζομαι ότι την επόμενη φορά θα είμαι πιο σύντομη! 

Καταλήγω δε συχνά με 2 παραγράφους. Ή 2 θέσεις. Ή 2 κατιτίς τέλος πάντων. Όπως και τώρα. Και επί του παρόντος, η δεύτερη σκέψη μου για το blog είναι ότι δεν καταφέρνω σε τακτική βάση να μιλάω για θέμετα της επικαιρότητας ή κάτι τέτοιο. Συνήθως μιλάω για εμένα με αφορμή ζητήματα της επικαιρότητας ή το ανάποδο. Τα προσωπικά μου βιώματα είναι αυτά που με κάνουν να αφιερώσω το χρόνο και να κάτσω κάτω να γράψω 5 κουβέντες πάνω σε μερικά θέματα. Αναρωτιέμαι μήπως ομφαλοσκοπώ αλλά μετά μου έρχεται μια άλλη σκέψη: Νομίζω ότι οι προσωπικές σκέψεις, όσο πιο πολύ βγαίνουν ειλικρινά από εσένα, περιέργως τόσο πιο πολύ αγγίζουν και τους άλλους, αφού ακουμπάνε αυτό ακριβώς το προσωπικό τους κομμάτι, διαφορετικό μεν από άνθρωπο σε άνθρωπο, η ύπαρξή του δε κοινή σε όλους. Όπως και τα ζητήματα που απασχολούν.