Your Double Lighthouse Projection

Και μετά τα ποδοσφαιρικά, να μιλήσω για κάτι άλλο.

Όσοι είχαν δει το Weather Project του Olafur Eliasson, που εκτιθόταν για 5 μήνες στο Turbine Hall της Tate Modern (http://www.tate.org.uk/modern/exhibitions/eliasson/about.htm) , μου έλεγαν τα καλύτερα λόγια. Εγώ όμως δεν κατάφερα να πάω να το δω από κοντά. Πήγα όμως πριν από 15 μέρες και βρήκα ότι η Tate αγόρασε ένα project του ίδιου καλλιτέχνη , το οποίο και προσθεσε στη συλλογή των μόνιμων εκθεμάτων της: το Your Double Lighthouse Projection(http://www.guardian.co.uk/arts/news/story/0,11711,1207428,00.html).
Όχι μόνο γνώρισα τον μαγευτικό κύριο Eliasson, αλλά δεν ήθελα να φύγω, εκτός αν μπορούσα να πάρω το project σπίτι μου.

Πρόκειται μια μια εγκατάσταση(installation επί το αγγλικόν) για την οποία ό,τι και να γράψω δεν ξέρω αν αποδίδει αυτό που βιώνει κανείς εκεί πέρα.
Απλή στη σύλληψή της, για αυτό και δυνατή, αποτελείται από 2 κυλινδρικές επιφάνεις,διαφορετικών διαμέτρων και ύψους 3m περίπου. Ένα σχήμα που με αρχιτεκτονικούς όρους καλεί τον θεατή να εισέλθει και τον αγκαλιάζει σχεδόν μητρικά όταν βρίσκεται στο εσωτερικό τους. Αυτό το εσωτερικό όμως ακτινοβολεί φως. Ο μεγάλος κύλινδρος, ακτινοβολεί χρωματιστό φώς, το οποίο μεταβάλλεται αργά από κάποιον υπολογιστή, ο δε μικρότερος κύλινδρος ακτινοβολεί λευκό φως.
Μπαίνοντας ο θεατής στον μεγάλο κύλινδρο(όπως παρατήρησα όλοι σε αυτόν μπαίνουν πρώτα, αλλά είναι λογικό) νιώθουν την κόρη του ματιού τους να πλημμυρίζει από χρώμα. Ανεξέλεγκτα πολύ, οργιαστικά λαμπερό χρώμα. Τα περιγράμματα των επισκεπτών φαίνεται να αλλάζουν, οι μορφές τους το ίδιο. Υπνωτίζεσαι από το έντονο χρώμα και από τα παιχνίδια του εγκεφάλου σου με αυτό. Ο εγκέφαλος, για όσους δεν γνωρίζουν, έχει την ανάγκη να παράγει το συμπληρωματικό χρώμα αυτού του αντικειμένου που βλέπει. Παράδειγμα: αν κοιτάς πολύ ώρα κάτι κόκκινο και κλείσεις απότομα τα μάτια σου, βλέπεις πράσινο. Αντίστοιχα συμβαίνει και με τα ζευγάρια των χρωμάτων μπλέ-πορτοκαλί και μωβ-κίτρινο. Αν μείνεις πολύ ώρα εκεί μέσα νιώθεις να αλλιώνεται η αντίληψή σου για το χρώμα. Κοιτάς δε σαν μαγνητισμένος τους γύρω επισκέπτες με ένα γαλήνιο χαμόγελο και εξερευνητική διάθεση καθώς βλέπεις τα ρούχα τους και τα πρόσωπά τους να αλλάζουν ανάλογα με τον φωτισμό. Τότε έρχεται o δεύτερος κύλινδρος, ο οποίος με το λευκό του φως λειτουργεί καθαρτικά, να σε «ξεπλύνει» από αυτή την –οργιώδη για την ίριδά σου- κατάσταση και να αποδόσει στα μάτια σου την χαμένη τους χρωματική ισορροπία.

Τι να πω; Καθηλωτικό και συγκινητικά απλό. Για μένα αυτό είναι τέχνη. Το χαμόγελό μου την ώρα που τα γράφω αυτά τα λέει όλα.