Tuesday, August 31, 2004

Τελετή λήξης

Μάρεσε περισσότερο της έναρξης, αλλά το πρώτο κομμάτι, αν μπορεί να το διαχωρίσει κανείς, αυτό το βακχικο, λαϊκό, πολύχρωμο πανυγύρι του Παπαϊωάννου, ήτανε μοναδικό. Και -άγνωστο πως, ήμουνα ακόμα στην οργιώδη εορταστική ατμόσφαιρα φαίνεται, οπότε μην ψάχνετε λογική- θυμήθηκα την Ελλάδα του φωτός που περιγράφει ο Ελύτης στον λόγο που έδωσε όταν πήρε το Nobel το ’79.

May I be permitted, I ask you, to speak in the name of luminosity and transparency. The space I have lived in and where I have been able to fulfill myself is defined by these two states. States that I have also perceived as being identified in me with the need to express myself

[…]

I am thinking here of the manner in which the sculptors of the Cycladic period used their material, to the point of carrying it beyond itself. I am also thinking of the Byzantine icon painters, who succeeded, only by using pure color, to suggest the "divine".

It is just such an intervention in the real, both penetrating and metamorphosing, which has always been, it seems to me, the lofty vocation of poetry. Not limiting itself to what is, but stretching itself to what can be. It is true that this step has not always been received with respect. Perhaps the collective neuroses did not permit it. Or perhaps because utilitarianism did not authorize men to keep their eyes open as much as was necessary.

Beauty, Light, it happens that people regard them as obsolete, as insignificant. And yet! The inner step required by the approach of the Angel's form is, in my opinion, infinitely more painful than the other, which gives birth to Demons of all kinds.

Certainly, there is an enigma. Certainly, there is a mystery. But the mystery is not a stage piece turning to account the play of light and shadow only to impress us.

It is what continues to be a mystery, even in bright light. It is only then that it acquires that refulgence that captivates and which we call Beauty. Beauty that is an open path--the only one perhaps--towards that unknown part of ourselves, towards that which surpasses us. There, this could be yet another definition of poetry: the art of approaching that which surpasses us.

[…]

Dear friends, it has been granted to me to write in a language that is spoken only by a few million people. But a language spoken without interruption, with very few differences, throughout more than two thousand five hundred years. This apparently surprising spatial-temporal distance is found in the cultural dimensions of my country. Its spatial area is one of the smallest; but its temporal extension is infinite. If I remind you of this, it is certainly not to derive some kind of pride from it, but to show the difficulties a poet faces when he must make use, to name the things dearest to him, of the same words as did Sappho, for example, or Pindar, while being deprived of the audience they had and which then extended to all of human civilization.

If language were not such a simple means of communication there would not be any problem. But it happens, at times, that it is also an instrument of "magic". In addition, in the course of centuries, language acquires a certain way of being. It becomes a lofty speech. And this way of being entails obligations.

[…]

We who have followed have had to take over the lofty precept which has been bequeathed to us and adapt it to contemporary sensibility. Beyond the limits of technique, we have had to reach a synthesis, which, on the one hand, assimilated the elements of Greek tradition and, on the other, the social and psychological requirements of our time.

In other words, we had to grasp today's European-Greek in all its truth and turn that truth to account. I do not speak of successes, I speak of intentions, efforts. Orientations have their significance in the investigation of literary history.

But how can creation develop freely in these directions when the conditions of life, in our time, annihilate the creator? And how can a cultural community be created when the diversity of languages raises an unsurpassable obstacle? We know you and you know us through the 20 or 30 per cent that remains of a work after translation. This holds even more true for all those of us who, prolonging the furrow traced by Solomos, expect a miracle from discourse and that a spark flies from between two words with the right sound and in the right position.

No. We remain mute, incommunicable.

We are suffering from the absence of a common language. And the consequences of this absence can be seen--I do not believe I am exaggerating--even in the political and social reality of our common homeland, Europe.

[…]

For the poet--this may appear paradoxical but it is true--the only common language he still can use is his sensations. The manner in which two bodies are attracted to each other and unite has not changed for millennia. In addition, it has not given rise to any conflict, contrary to the scores of ideologies that have bloodied our societies and have left us with empty hands.

When I speak of sensations, I do not mean those, immediately perceptible, on the first or second level. I mean those which carry us to the extreme edge of ourselves. I also mean the "analogies of sensations" that are formed in our spirits.

[…]

I have often tried to speak of solar metaphysics. I will not try today to analyse how art is implicated in such a conception. I will keep to one single and simple fact: the language of the Greeks, like a magic instrument, has--as a reality or a symbol--intimate relations with the Sun. And that Sun does not only inspire a certain attitude of life, and hence the primeval sense to the poem. It penetrates the composition, the structure, and-- to use a current terminology-- the nucleus from which is composed the cell we call the poem.

[…]

What interested me, obscurely at the beginning, then more and more consciously, was the edification of that material according to an architectural model that varied each time. To understand this there is no need to refer to the wisdom of the Ancients who conceived the Parthenons. It is enough to evoke the humble builders of our houses and of our chapels in the Cyclades, finding on each occasion the best solution. Their solutions. Practical and beautiful at the same time, so that in seeing them Le Corbusier could only admire and bow.

[…]

But then is it not true that the poem, thus surrounded by elements that gravitate around it, is transformed into a little Sun? This perfect correspondence, which I thus find obtained with the intended contents, is, I believe, the poet's most lofty ideal.

To hold the Sun in one's hands without being burned, to transmit it like a torch to those following, is a painful act but, I believe, a blessed one. We have need of it. One day the dogmas that hold men in chains will be dissolved before a consciousness so inundated with light that it will be one with the Sun, and it will arrive on those ideal shores of human dignity and liberty.

καληνύχτα

|

χάρτινο freak show

Είναι ειρωνία σε ένα μέσο όπως το internet να μιλάει κανείς για χαρτί...έχω μια περίεργη σχέση με το χαρτί. Τα σχολικά κατάλοιπα του να το μυρίζω δεν έχουνε πεθάνει. Μυρίζω τις εφημερίδες, το χαρτί που βγαίνει από τον εκτυπωτή, τα νέα βιβλία, τα χαρτιά στα νέα κουτιά από παπούτσια (μυρίζω μεν και τα παπούτσια, ιδίως τα δερμάτινα), αρώματα.... γενικά το καθαρό φρέσκο χαρτί. Μπορεί να με έχει επηρεάσει ότι ο παπούς μου στον οποίο τρέφω αδυναμία ήτανε για κάποια περίοδο έμπορος χαρτικών ειδών και κάθε Σεπτέμβη (α, όπως τώρα καλή ώρα – λες να μην είμαι καλά γιατρέ;) με έπαιρνε μαζί τους στις χαρταποθήκες της Αθήνας, εκεί πίσω από το Σύνταγμα, γύρω από την Κολοκοτρώνη για να αγοράσουμε τα σχολικά. Περιβάλλον, σκοτεινό, παλιά ξύλινα ράφια παντού γύρω, ένας παππούς με γυαλιά ως τη μύτη στο υπερυψωμένο ξύλινο ‘60s ταμείο και εσύ να γυρίζεις γύρω γύρω και να χαιδεύεις χαρτιά στο μισοσκόταδο... Ο παράδεισος των αισθήσεων για τους βαρεμένους σαν εμένα. Φυσικά δεν το περίμενα ότι μετα από κάτι χρόνια θα πήγαινα μόνη μου σαν φοιτήτρια για να «φορτώσω» χαρτί για τις παρουσιάσεις μου, τη διπλωματική μου και όλα αυτά, αφού μόνο εκεί έχουνε την ποικιλία που μπορεί να ικανοποιήσει εμάς τους τελειομανείς. Το αστείο είναι ότι όλη η σχολή έπεσε σε πένθος, όταν πέθανε ο Γκούφας (μα-Γκούφας στην πραγματικότητα) o πιο μυημένος, κολλημένος και μίζερος σαν εβραίος και Scrooge μαζί, αυθεντικός έμπορος, λίγες ημέρες πριν την παράδοση των διπλωματικών του Ιουλίου, πέρυσι.

Γιατί τα λέω όλα αυτά και πως μου ήρθανε τώρα; Τα λέω γιατί εγώ με το μισό μυαλό στη γη και το άλλο μισό στα σύννεφα (η τα πόδια στη γη και το μυαλό στα σύννεφα όπως είχε πει καποιος που δεν θυμάμαι) βρέθηκα από εκεί να κάνω ένα MSc Virtual Environments και πριν 3 μέρες, το Σάββατο, χρειάστηκε να πάω να αγοράσω χαρτιά για τα ξαναεκτυπώσω το portfolio μου. Ήτανε ένα μεσημέρι Σαββάτου, ήσυχο και μουντό και ήμουνα σχεδόν μόνη στη διαδρομή. Μόλις έφτασα στο μαγαζί, χάθηκα.. κάθησα καμμια ώρα να αγγίζω χαρτιά, με ιδιαίτερη έφεση στα νέα για εμένα γιαπωνέζικα χαρτιά. Πόσες λέξεις έχουν οι Ιάπωνες για το χαρτί; Δεν θυμάμαι ακριβώς, όμως είναι πολλές. Μερικά από τα αυτά με εκνεύρισαν κιόλας γιατί ήτανε τόσο περίπλοκα που θυμίζανε ύφασμα και φοβόσουνα να τα αγγίξεις, μήπως και τρυπίσουνε. Η πολλή ευαισθησία, η πολλή αδυναμία έχει μια μυστήρια δύναμη. Μετά από κάμποση ώρα θεραπείας, αφού είχα ρουφήξει όση μυρουδιά μπορούσα, έφυγα με ένα μυστήριο χαμόγελο. Σαν να έκανα μυστικά κάτι απαγορευμένο. Απέφυγα όμως να επισκεφτώ τον γιατρό μου και πήγα στην εστία.

Η πλάκα είναι ότι νιώθω μια χαρά γιατρέ μου! Εσείς δεν έχετε καμμιά αντίστοιχη μικρή περιέργεια; Κρίμα δεν ξέρετε τι χάνετε...

Όσοι πιστοί προσέλθετε...

|

the final countdown

Τέλος τα ψέματα.. αύριο το πρωί έιναι η ώρα μηδέν!!! Τέρμα internet και τα ρέστα... φρόντισα να πάρω σήμερα μια γερή δόση αλλά believe it or not είχα μια ελαφριά μελαγχολία όλη την ημέρα. Φρόντισα να εκτυπώσω όλα τα wireless access points του Λονδίνου πριν από λίγες ημέρες, σαν προγραμματισμένο κορίτσι που είμαι !! Ελπίζω να μπορέσω να πηγαίνω στην απέναντι εστία για ένα γρήγορο catch up δις κάθε μέρα, αλλά κάθε φορά που πάω νιώθω σαν τρωγλοδύτης καθότι οι υπολογιστές βρίσκονται σε ένα απίστευτο μπουντρούμι στο οποίο θα φτάσεις εφόσον δεν χάσεις τον δρόμο σου μέσα από έναν λαβύρινθο από διαδρόμους αφού το κτίριο είναι αντίκα. O Indiana Jones σε μια ακόμη περιπέτεια... Υπερβάλλω; Το ελπίζω. Θα δείξει όταν θα πολεμώ με τις κινέζικες ορδές για μια θέση στον ήλιο... χαχαχχαχααα

P.S.: σαν να μην έφτανε ο πόνος μου, απόψε βρήκε το Blogger να κάνει νάζια με τα post (αν δεν δείτε αυτό το post στις 31 Αυγούστου κέρδισε το Blogger)

|

είναι μια επιστήμη

τα blogs εξελίσσονται, δυναμώνουν, αυξάνονται και πληθύνονται

|

Friday, August 27, 2004

(DR) WHO?

Σε μια κρίση ενεργητικότητας αποφάσισα να σβήσω κανένα μήνυμα από το ελληνικό κινητό που έχει έρθει μαζί μου από πέρυσι Λονδίνο. Κατέληξα να σβήνω για κανένα μισάωρο καθώς το αθάνατο ΝΟΚΙΑ έχει μνήμη ελέφαντα. Ανακάλυψα μήνυμα απο τις 6 του Σεπτέμβη πέρυσι....ένας χρόνος σε μισάωρο flashback.

|

Wednesday, August 25, 2004

I SCREAM, YOU SCREAM, WE ALL SCREAM FOR ICE CREAM

Ο πίνακας «Η Κραυγή» (the scream) του νορβηγού εξπρεσιονιστή Edward Munch εκλάπη από μουσείο του Όσλο για δεύτερη φορά μέσα σε μια δεκαετία. Οι νορβηγοί καθώς φαίνεται δεν έβαλαν μυαλό και οι κλέφτες μπήκανε σαν κύριοι στο μουσείο και με απειλή όπλων, πήραν τον γνωστό πίνακα(και έναν ακόμη) παραμάσχαλα και φύγανε. «Η Κραυγή» είναι τόσο γνωστή που είναι αδύνατον να πουληθεί. Οι κλέφτες δε δεν επικοινώνησαν με το μουσείο για λύτρα.

Ποιος έχει δει την «υπόθεση Thomas Crown»;

|

Υστερόγραφο:

Κύριε Δ. Παπαϊωάννου σας ευχαριστώ για άλλη μια φορά για όλα αυτά που μου χαρίσατε στην λεπτή, απολλώνιας φιλοσοφίας τελετή έναρξης δέκα μέρες πριν και περιμένω την διονυσιακή, βακχική, τελετή λήξης με μεγάλη ανυπομονησία.

|

κλάδος ελαίας

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν εντελώς αλλοπρόσαλλοι. Και πολύ διδακτικοί.

Μας έκανε όντως εντύπωση το ντοπάρισμα των αθλητών;


Αποκαθηλώθηκαν (αποκαθηλώθηκαν;) είδωλα: Κεντέρης, Θάνου, Τζέκος. Σε άλλη μοίρα ο Σαμπάνης. Ο κόσμος είχε αφιονιστεί για μετάλλια και μας χάλασε το χάλκινο του Πύρρου. Χάλασε και τον ίδιο και έριξε το γενικότερο ψυχολογικό επίπεδο.Ο δε Κάχι, αγχώθηκε τόσο που όχι μόνο δεν σήκωσε τα κιλά, που (μάλλον) μπορούσε, αλλά μπλόκαρε από το χρονόμετρο απέναντι και τον ωρυόμενο κόσμο, άργησε και ακυρώθηκε. Ο κόσμος έμεινε παγεμένος στο «Παλάτι(!) της άρσης βαρών» και οι δημοσιογράφοι μιλάνε για φιάσκο. Ο Ιακώβου λέει φεύγω αφού πέρασε η εποχή των παχιών αγελάδων, οι νεαροί αθλητές νιώθουν ότι τους θεωρεί άχρηστους και ο κόσμος αναρωτιέται ποιος είναι ο ρόλος ενός καλού προπονητή. Υπερβολές εκατέρωθεν. Αθάνατη, θερμοκέφαλη, στρουθοκαμηλίζουσα Ελλαδάρα!

Ευτυχώς υπήρξαν, όπως και θα υπάρχουν πάντα δηλαδή, αρκετοί αθλητές που πήγανε καλά. Απρόσμενοι αθλητές. Νέοι, χωρίς τρία χρυσά πίσω τους, χωρίς μεγάλους προπονητές, σπόνσορες, διαφημίσεις κλπ. κλπ. Τα περισσότερα μετάλλια δε τα φέρανε γυναίκες.

Παραδέχομαι δε ανθρώπους όπως ο Δημοσθένης Ταμπάκος: σεμνός, καλός στη δουλειά του, δεν τάζει τίποτα και κάνει τα πάντα. Υπεύθυνος. Σπάνιο προσόν.

Ειδική μνεία στην «χρυσοβαδίζουσα» Αθανασία Τσουμελέκα που δήλωσε ότι ξεκίνησε την κούρσα με μόνη σκέψη να την ευχαριστηθεί όσο μπορεί περισσότερο. Δεν έκανε λέει καμμιά αρνητική σκέψη: αποδείχτηκε χρυσή φιλοσοφία. Το άγχος και η αγωνία να αποδείξεις κάτι στους ανθρώπους γύρω σου στο στάδιο, δεν είναι προφανώς ο καλύτερος σύμμαχος: το στάδιο και η αρένα δνε απέχουνε πολύ.

Ειδική μνεία στην Πηγή Δεβετζή και το μεγάλο της χαμόγελο κατά την διάρκεια του τριπλούν. Ζήταγε το χειροκρότημα από όλους, τους οργάνωνε...το χαιρότανε μαζί τους.

Μια από τις καλυτερες ιδέες των αγώνων; Το στεφάνι ελίας στα κεφάλια των νικητών.

|

Tuesday, August 24, 2004

wire - less

Από την Παρασκευή κομμένο το internet στις εστίες του UCL. Ως εδώ. Broadband, LAN δίκτυα, καταπλητικές ταχύτητες σε downloads, ισχυρά firewalls θα κάνω μάλλον καιρό να ξαναδώ. Θα κάνω επίσης και κάμπορο καιρό να γράψω στο blog. Έχει αρχίσει να μου λείπει ήδη αλλά τι να κάνουμε; Έτσι είναι αυτά.

Έρχεται ο Σεπτέμβρης, ένας μήνας αλλαγών. Κάποτε δεν μ’άρεσε καθόλου αυτό. Αλλά τώρα νιώθω έντονη την ανάγκη για αλλαγή.

Δεν μ'αρέσει όμως να μιλάω πολύ για αυτά τα πράγματα. Τουλάχιστον όχι από τώρα. Έχουμε καιρό.

|

Tuesday, August 17, 2004

κάτω από το πεζοδρόμιο, η παραλία

Όταν τον Μάη του ’68 κυριαρχούσε στους δρόμου του Παρισιού το σιτουανιστικό (situanionist) σύνθημα «κάτω από το πεζοδρόμιο η παραλία» ποιός θα το περίμενε πως ο σημερινός δήμαρχος του Παρισιού θα το έκανε πράξη! Οι situationists μπορεί να μιλούσαν κατά βάθος για φαντασία, ελευθερία και επανάσταση, αλλά το γοητευτικά ουτοπικό και σχεδόν διονυσιακό αυτό σύνθημα του 68, έγινε πράξη πρόσφατα!!!

Για να συννεοούμεθα, οι σιτουανιστές ήταν μια ομάδα καλλιτεχνών, αρχιτεκτόνων, διανοουμένων κλπκλπ, αναρχοαυτόνομων ιδεών, που απαιτούσαν η πόλη-μουσείο να μην είναι τόσο καθώς πρέπει και να αποκτήσει ζωή. Για αυτό οργάνωναν στην πόλη διάφορα αλλοπρόσαλα δρώμενα (θα τα λέγαμε σήμερα performance acts) από το πουθενά όπως π.χ. να κάνουν πικ-νικ στη μέση του πεζοδρομίου στο κέντρο της πόλης.

Ε, όπως διάβασα στο Νewsweek o δήμαρχος του Παρισιού Bertrand Delanőe, φαίνεται να θέλει να αφήσει ιστορία σε αυτή την πόλη. Ο δημοφιλής σοσιαλιστής Delanőe, που το 2002 επέζησε από μια απόπειρα δολοφονίας εναντίον του με μαχαίρι από ομοφοβικό(καθότι ομοφυλόφιλος), όχι μόνο έχει αναγγείλει την ανακατασκευή του εμπορικού κέντρου Les Halles, κοντά στο Beaubourg, αλλά έχει γεμίσει τους πεζόδρομους δίπλα στον Σηκουάνα με ξαπλώστρες για να μαυρίζουν οι παριζιάνοι που δεν είναι σε κάποια μεσογειακή παραλία. Έξω από το δημαρχείο υπάρχει επίσης και αμμουδιά για να παίζουν οι φίλαθλοι ηλιο-λουόμενοι.

Εξάλλου, αυτή η πόλη έχει παρελθόν που γεννήθηκε στους δρόμους: από τα οδοφράγματα της γαλλικής επανάστασης του 1789, στον βαρόνο Haussmann του 1860 και τον δήμαρχο Pompidou των ‘70s.

Ο Ναπολέων ΙΙΙ ανέθεσε στον βαρόνο τον επανασχεδιασμό της πόλης για να αποφευχθούν οδοφράγματα και μελλοντικές επαναστάσεις, καθώς και για λόγους υγείας και αερισμού της παλιάς λαβυρινθώδους πόλης. Το αποτέλεσμα; Γκρεμίζεται το 60% του κεντρικού Παρισιού, για να εφαρμοστεί ένα πολεοδομικό σχέδιο με φαρδείς μεγάλους άξονες που έκοβαν σαν τούρτα τον υπάρχοντα πολεοδομικό ιστό, χωρίς να λογαριάζουν τίποτα.

Κάτι σαν το κομμένο στη μέση Φίξ, στην Αθήνα ας πούμε. Ο οραματιστής δήμαρχος Pompidou αποφασίζει να «προικήσει» την πόλη με μερικά νέα μνημεία: μουσεία (CENTRE POMPIDOU), μνημεία κατά μήκος και στο τέρμα των μνημειακών αξόνων του Haussmann (La Defence)

Βρίσκεται αυτή η πόλη στην αυγή μιας νέας περιόδου; Είναι ο Delanőe ένας αξιόλογος οραματιστής ή ένας φελλός που θέλει να εντυπωσιάσει; Θα δείξει. Περιμένω με ενδιαφέρον. Ανεξαρτήτως αποτελέσματος πάντως, μακάρι αυτές οι οραματιστικές λογικές να βρούνε μιμητές και στην Ελλάδα, γιατι ως τώρα μόνο κάγκελα και συντριβάνια έχουμε δει.

P.S.: ta aparaita links gia na parakolouthisei kapoios afta pou leo, arnoude edo kai 5 ores na boune xoris na gamisei to blogger afta pou grafo.... me situanionist humor, analamvanei tin protovoulia na kanei collage tou keimenou mou kata voulisi :( -epifylassomai-

|

Monday, August 16, 2004

let the games begin

Δυνατή, άμεση, μεστή, αφαιρετική, κομψή - καθηλωτική.
Σαν φρέσκο καθαρό αεράκι, η τελετή έναρξης άγγιξε την ψυχή.

|

Thursday, August 12, 2004

XXX

Ψάχνοντας για λογοκρισία και internet πέφτω σε μια ανεκδιήγητη περίπτωση. Η AOL(AmericaOnLine) αν δεν κάνω λάθος από τους μεγαλύτερους internet providers στις ΗΠΑ, σε μια προσπάθεια αναβάθμισης του κύρους της το 1995(κρίμα - το νέο δεν είναι και πολύ φρέσκο), ζητάει από διαφημιζόμενους να κόψουν προιόντα από τους online καταλόγους που θεωρεί πως την θίγουν. Κύριος με εταιρία ενοικίασης βιντεοταινιών «εκπαιδευτικού» περιεχομένου, βρίσκεται μπροστά στο φαινόμενο να του έχουνε σβήσει τον μισό κατάλογο. Το ζήτημα δεν είναι ακριβώς αυτό όμως. Το ζήτημα είναι ότι αφήσαν και μερικές ταινίες που, προφανώς δεν έθιγαν το περί ου ο λόγος image:
AOL Says "Thumbs Up"
These titles were censored as too sleazy for AOL environment":
A Brother's Desire - Advanced Disrobics - All About Sex - All the Right Stuff- As the Bed Turns- Bare Bones - Bedroom Eyes- Bi N Large - The Big Nasty- Bigger Than Huge - Black Magic -Black Dudes-The Boy Next Door-Brotherly Love-Buns N Hoses - Dirty Pictures -Elements of Passion-Everybody Does It-Filth-Gayracula (!) - Hot Lunch- Latin on the Loose-Leather Angel-Man in Motion- Men in Shorts-Night Maneuvers- Power Grip- Rican Christmas The Rites of Spring-Skin Deep- Spring Semester-Sunday Brunch-Tough and Tender White Trash-Wild Dreams-You Are Not Alone

AOL Says "Thumbs Up"
These titles were not censored / they must have had "the look and feel that best fits the AOL environment":
A Family Affair-Lockerroom Fever-ABC's of Sex-All Men Do It!-Bed Tales-Bareback-Bedroom Lies-Bi-Conflict-The Big Drill-Bigger Than Life-Magic Choices-Blond Lovers-Boys from New Jersey-Brother Trouble-Bung Hole Buddies-Dirty Picture Show-Passion By Fire-Every Which Way-Dirty Laundry-Gay Tarzan(!)-Hot Stuff-Latin Lust-Leather Report-The Man Inside-Men with Tools-Nights in Black Leather-Power Trip-Latino Nights-The Rites of Summer-Skin Tight-Spring Break-Summer Heat-Tough Iron-White on White-Alone and Private

-περισσότερα εδώ-

|

syllektiko

psaxnodas gia internet kai censorship pefto pano se afto!
bbbrrrrr

|

Wednesday, August 11, 2004

GO urban-inter-active (part 1)

Psaxnodas gia paradeigmata anamixis physical kai virtual public space epesa pano se mia endiaferousa selida peri interactive installations... Tetoia project pezoun arketa teleftea kai afta eixa ixa sto nou mou gia to thesis tou master edo, opote mallon to post tha exei follow up

|

Tuesday, August 10, 2004

ανυπομονώώώώώώώ

Ανυπομονώ. Ανυπομονώ να δω την τελετή έναρξης. Εδώ και λίγες μέρες κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα! Εμπιστεύομαι τόσο πολύ τον Παπαϊωάννου σαν καλλιτεχνικό διευθυντή που δεν βλέπω την τελετή μόνο σαν ένα έργο που θέλω να δω αν θα σταθεί αντάξιο της επιστροφής των Ολυμπιακών Αγώνων κλπκλπ. Γνωρίζω ότι αυτή η δουλειά θα έχει την προσωπική του σφραγίδα. Αγωνιώ όπως θα αγωνιούσα για μια νέα του παράσταση. Άλλη κλίμακα προφανώς και άλλες οι απαιτήσεις, αλλά όπως έχω υποστηρίξει και σε προηγούμενο post ήταν η καλυτερη επιλογή που θα μπορούσε να κάνει η Ελλάδα. Τόσο καλή που είναι να απορεί κανείς αν έχει αρχίσει να αλλάζει κάτι στο DNA μας.
Πόσες φορές αυτό που βλέπουμε σε τέτοιες τελετές είναι έργο που εκτός από το επίπεδο του θεάματος, μπορεί να λειτουργήσει και σε άλλα επίπεδα; Αυτό είναι που κάνει πάντοτε τη διαφορά.

Και μόνο έτσι ένα έργο ξεχωρίζει και μένει στη μνήμη.

Υ.Γ. Για αυτό και λίγο στεναχωριέμαι που αποκαλύφθηκαν τα περισσότερα πράγματα για την τελετή έναρξης. Δεν είναι το τι δείχνει κανείς. Είναι το πως το δείχνει.

|

Saturday, August 07, 2004

beauty in randomness

Apo to NETABSTRACTION protimiste to Asphratus kai valte pi xi to diko sas website/blog, ton filon sas kai oti allo nomizete.

Ine ligaki enoxlitiko oti den doulevei to copy paste apo oti nomizo, alla axizei.
tip: Tin proti fora pou tha to dokimasete tha sas anigoun parathira pou tha theloun tin egrisi sas. patiste se ola ok... to apotelesma ine edyposiako.

ADD: meta apo protaseis sto post afto prostethike kai kati akomi , pou pezei me tis lexeis afti ti fora kai oxi me tis eikones. Min viasteite na nomisete oti den allazei tipota sti nea selida...diavaste ta grammata prosektika.

|

it's pointless

xasane kai vrikane
o Uncle Scrooge psaxnei ta xamena tou $ ... kai i Scully exogiinous

gia lektikous typous
STIN TYXH famous sayings, proverbs klpklp

nipson anomimata mi monan opsin zalada...
gia mia pio
ypologisimi zalada omos...


gia optikous typous
kitsch i cult (opos thelei to vlepei kaneis) '70s

test me now
ena testaki gia klikers
kai ena
gia epaggelmaties tou idous

arts and crafts
neo ethnos
neo
"kati"

episis

pi birthday.. den xreiazetai na ise kalos sta mathimatika

THE END (me tis teleftees mou asxolies, obviously)

|

Thursday, August 05, 2004

για τον Henri

Toν αγαπούσα. Πολύ. Τον αγαπώ ακόμη δηλαδή. Ο Henri Cartier Bresson , ο γνωστός, σε ειδικούς και μη, φωτογράφος, πέθανε την προηγούμενη Δευτέρα σε ηλικία 95 ετών.

Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα σκεφτεί ποτέ πως θα μπορούσε να ζει ακόμη και έτσι τον θεωρούσα πεθαμένο από καιρό. Ήταν η αγάπη που νιώθεις για κάποιον που νιώθεις πνευματική συγγένεια. Όταν τον ανακάλυψα, σε κάποια φάση στο 2 έτος της Αρχιτεκτονικής που, όπως επέτασσε ο άγραφος κανόνας για τους φοιτητές της ηλικίας μου, ασχολούμουν με τη φωτογραφία, άλλαξε ο τρόπος που έβλεπα τον κόσμο. Φωτογραφίες, βιβλία, κείμενα, εκθέσεις...και η «αποφασιστική στιγμή».

Το σημαντικότερο πράγμα που μου έμεινε ήταν η άποψη του για τη φωτογραφία: η περίφημη « αποφασιτική στιγμή» (the decisive moment αγγλιστί). Ποτέ δεν ήθελα να πιστέψω ότι η φωτογραφία ήτανε μόνο μια συμφωνία καλού κάδρου, προσεκτικά μελετημένων φωτοσκιάσεων ή χρωμάτων. Μου φαινόταν καθαρά αυτιστικός τρόπος αντιμετώπισης. Ήμουνα πάντα υπέρμαχη της σημασίας του αντικειμένου της φωτογράφησης. Της στιγμής που κάνεις το κλικ. Του εκπαιδευμένου ματιού και του ενστίκτου από πίσω του, που βλέπει, και ξαφνικά, εκείνη την «αποφασιστική στιγμή» λέει: Τώρα! Την έφραση αυτής της σκέψης, που υπήρχε εντελώς ανοργάνωτα στο μυαλό μου την βρήκα σε αυτόν τον άνθρωπο. Ο Bresson υποστήριζε ότι η αποφασιστική στιγμή, διαθέτει και το κατάλληλο κάδρο, και τις αντιθέσεις, και τις φωτοσκιάσεις...στην ουσία τα πάντα. Και το μήνυμα που μόνο τα μεγάλα έργα τέχνης μπορούν να εκπέμπουν σε πολλά επίπεδα, ανεξαρτήτως από τον παρατηρητή τους.

Γιατί με επηρέασε τόσο πολύ αυτό; Έχω την αίσθηση πως η «αποφασιστική στιγμή» δεν αναφέρεται μονάχα στη φωτογραφία. Νομίζω ότι απεικονίζει έναν τρόπο σκέψης. Δεν είναι ανάγκη δηλαδή να είναι όλα μελετημένα μέχρι την τελευταία φρικτή λεπτομέρεια για να πάει κάτι καλά. Συνήθως δε, τότε δεν πάει καλά γιατί του λείπει αυτό το κάτι άλλο, η φρέσκια ματιά, η μοναδικότητα. Χρειάζεται η αναμονή για τον κατάλληλο χρόνο (περί timing ο λόγος) και ένα έμπειρο μάτι (εδώ βάζεις και άλλες λέξεις αν θέλεις: ένστικτο; εμπειρία; ταλέντο; ... ότι πιστεύει ο καθένας τέλος πάντων). Προσέξτε δε πως βγαίνει και κάτι ακόμη από αυτό: ο φωτογράφος, δεν δυσανασχετεί από το τυχαίο. Δεν το κυνηγάει. Το αγκαλιάζει και το υποστηρίζει. Απλώς από τα διάφορα τυχαία αυτός θα επιλέξει αυτό που του κάνει. Η ετοιμότητα και η επιλογή αυτή είναι η πιο σημαντική.


Τι άλλο να πει κανείς; Φοβάμαι ότι θα κουράσω και μερικά πράγματα βαθιά προσωπικά δεν μπορούν να μεταφερθούν καλά όταν γράφονται, όσο και να προσπαθήσεις. Ελπίζω να μην τα αλλίωσα μόνο.

Τέλος, μερικά πορτρέτα, έτσι για τη γεύση.

|

Wednesday, August 04, 2004

pok pok

anisixia? nevrakia? min trote ta nyxia sas: http://www.saab-stuff.com/pop.swf
thanks Apo

|

Monday, August 02, 2004

Gmail

Μας εγκάστρωσεν ελαφρώς το Gmail απόψε (γράψε λάθος, ξημέρωσε όπως βλέπω). Ήθελα να στείλω ένα mail σε αρκετό κόσμο και ανκάλυψα ότι δεν έχει μια απλή μέθοδο να επιλέξεις 30 ονόματα να τα στείλεις. Αντ’αυτού, έχει κάτι σαν το smart text στα κινητά. Εδώ βάζεις ένα γράμμα και σου βγαίνουν οι επιλόγες από τον κατάλογο με τις επαφές σου. Άλλη μέθοδος.. στυλ search engine. Καλό είναι να βγαίνουνε νέα πράγματα. Να ήτανε και βολικά.... Τα περισσότερα ονόματα βγαίνανε σε πολλές επιλογές(και στο a και στο k π.χ.) και έπρεπε να θυμάσαι σε ποιον το έχεις στείλει.. δύσκολο για τις ώρες αυτές δηλαδή. Τέλος πάντων, το κάνω αυτό με όλη την αλφάβητο και λέω να έλέγξω από τις επαφές μήπως και δεν έχω βάλει κάποιον που θα έπρεπε. Αποτέλεσμα? Κάνω copy paste καμμιά 30αριά ακόμη. Η ίδια δουλειά και με κάμποσες επαφές από το hotmail που αν και ακολούθησα πιστά τα βήματα για να κάνω import contact list.. έκανα μια τρύπα στο νερό. Ευτυχώς το ίδιο κόλπο με το Outlook Express δούλεψε. Βάλε και κανένα 10λεπτο μετά να διορθώνω κόμματα και λοιπές μαλακίες που προέκυψαν λόγω του χειροκίνητου της υπόθεσης... λίγο έλειψε να μείνω. Να μου πει κανείς: γιατί επέμεινα; Επέμεινα γιατί το email του UCL που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω, όταν λάμβανα τις απαντήσεις (που θα είχανε attachment), λόγω firewalls θα έκοβε τα attachments. Tο δοκίμασα και απέτυχε παταγωδώς!

Θα έστελνα και email με τα παράπονά μου αν μπορούσα να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά.

καληνύχτα

|

Bloomsbury London

Bloomsbury is named after 'Blemondisberi' or the manor of William Blemond, who acquired the land in the early-13th century. The area remained rural until 1661, when the 4th Earl of Southampton built Southampton (now Bloomsbury) Square around his house. More grand squares followed including Bedford Square, laid out in 1775 - 80 and the vast Russell Square, added in 1800. By the mid-19th century the district had become mostly residential but it was never a very fashionable area. This explains why large institutions, such as the British Museum and the University of London, were able to acquire large chunks of the district. Many of the Georgian buildings in Bloomsbury's splendid squares have also been taken over by the University, including the 'Petrie Museum of Egyptian Archaeology' and the 'Percival David Foundation for Chinese Art'. The University of London's monolithic Senate House was added in the 1930s.

|

vox clamantis in deserto

vox clamantis in deserto / age quod agis / alterum tantum / ab ovo / cogito, ergo sum / magister ceremoniarum /brevis esse laboro, obscurus fio / aut Caesar aut nullus / fac simile / furor scribendi /veni, vidi, vici

sxetika, asxeta, perierga, endiaferoda

i allios ti vriskei kaneis aftes tis ores....(den adexa na ta do ola)

|