φίλες_case #3

Με την Ν κάναμε παρέα στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο. Κολλητή παρέα. Εντελώς βλαμμένες και οι δυο, ενώ όλοι οι άλλοι είχανε ένα σωρό φυσιολογικά hobbys εμείς το είχαμε ρίξει στη ζωγραφική, τη μουσική, την μελέτη του εγκεφάλου και την αστροφυσική!!! Για να πάρουμε ένα 20άρι στα θρησκευτικά και να γλιτώσουμε το μάθημα, προτείναμε στην θεολόγο να τη βοηθήσουμε στη διοργάνωση της Χριστουγεννιάτικης γιορτής ζωγραφίζοντας μια τεράστια φάτνη!!! (Ν, την ανακάλυψα την φάτνη που είχαμε κόψει στη μέση μετά τη γιορτή-!!- με στόχο να την ενώσουμε όταν μεγαλώσουμε και ξανασυναντηθούμε μετά από χρόνια). Παράλληλα στη βιολογία κάνουμε εργασία για τον εγκέφαλο(μέχρι σε Εθνική Βιβλιοθήκη φτάσαμε!!!) μοιράζοντας σε όλους από ένα καρύδι! Στην τσάντα υπήρχαν τα άπαντα των εκδόσεων Κάτοπτρο, το περιοδικό Quantum και αν και δεν καταλαβαίναμε και πολλά ανταλλάσσαμε απορίες με τρελό πάθος πάνω σε καυτά για εμάς ζητήματα όπως quantums, θεωρία Xάους, Albert Einstein, Stephen Hawking και άλλα παρόμοια! Σωστά φυτά δηλαδή!!!! Δώσαμε εξετάσεις. Εγώ για αρχιτεκτονική, αυτή για ιατρική, αν και πάντα είχε μανία με τη ζωγραφική. Έπαθε γαστρορραγία στις Πανελλήνιες και την βγάλανε σηκωτή ενώ φώναζε πως ήθελε να την αφήσουν να γράψει….Τα’ξερε…Tην επόμενη χρονιά, εγώ ξανακάνω μαθήματα να βελτιώσω ένα γαμημένο 7 στο σχέδιο που μου στέρησε την αρχιτεκτονική Θεσσαλονίκης ενώ συγκέντρωνα τα μόρια(κωλοειδικά μαθήματα που θέλετε τουλάχιστον 10, θα είχα σπουδάσει μακριά από τους γονείς μου). Της λέω να έρθει να κάνουμε σχέδιο μαζί, όπως παλιά. Νομίζω την επηρέασα. Εγώ τελικά παρά λίγο δεν παίρνω 20 στις αμφιλεγόμενες καλλιτεχνίες μου και μπαίνω Αθήνα, εκείνη περνάει νοσηλευτική. Not her style. Ένα χρόνο μετά ανακοινώνει ότι δίνει για Καλών Τεχνών. Μετά χαθήκαμε. Εγώ είχα θυμώσει πολύ μαζί της γιατί μου έλεγε ψέματα για ένα οικογενειακό της ζήτημα. Από ντροπή και κόμπλεξ. Αλλά τα είχα πάρει πολύ. Δεν μπορώ τα ψέματα. Και δεν μπόρεσα να της το συγχωρέσω για καιρό. Οι δρόμοι μας χωρίσανε. Πρόσφατα την είδα να παίζει μουσική σε ένα bar που είχα πάει για ποτό. Συναντηθήκαμε και μιλήσαμε για όλα. Πέντε χρόνια μετά, της είπα πόσο είχα θυμώσει μαζί της. Γελάει με το πώς σκεφτόταν. Φαίνεται ευτυχισμένη και ισορροπημένη. Χαίρομαι πολύ που τη βλέπω έτσι. Να κάνει αυτό που θέλει. Αρχίζουμε να ξανακάνουμε παρέα. Μυστήριο πράγμα. Παρά το κενό, έχουμε καλύτερη επικοινωνία από ότι παλιά. Περίεργο πως οι δρόμοι σου με κάποιον άνθρωπο, συναντώνται, χάνονται και όταν ξαναβρίσκονται πολλά χρόνια μετά. Είναι σαν να μην χάθηκες ποτέ. Μου μιλάει για τη διπλωματική της. Χαίρεται που βλέπει πως καταλαβαίνω και αυτά που δεν εξηγούνται αμέσως. Μου ζητάει να περάσω από την Καλών Τεχνών να δω τη δουλειά της. Το θέμα της διπλωματικής της μ’αρέσει. Είχα σκεφτεί να κάνω και εγώ κάτι αντίστοιχο για τη δική μου. Για τη νύχτα και τους ανθρώπους της. Θέλει παρέα να πηγαίνει σε παρακμιακά στριπτιζάδικα και λοιπά του κώλου. Γουστάρω και δηλώνω μέσα. Θα τη βοηθήσω όσο μπορώ. Μου λέει για αγγελία που παίζει για στριπτιζού στην Κόρινθο και θέλει να πάει να δει από μέσα την κατάσταση! Μόνο για συνέντευξη όμως. Και εγώ μέσα! Ανταγωνίστρια! Χαχαχαχαχαχαα!!!!!!!! Τρελό γέλιο. Παράλληλα σκεφτόμαστε να ζωγραφίσουμε η μια την άλλη. Πλάκα θα’χει. Κοίτα πως τα φέρνει…..