Friday, May 28, 2004

copy-paste from http://www.fondation-langlois.org/zidarich/#

DO ARCHITECTS HAVE A ROLE IN CYBERSPACE AND ON THE INTERNET?
We are witnessing the start of a new era in architecture, with a new kind of space emerging: cyberspace. The Internet is a new infrastructure that can be understood as a virtual environment or world. It is a "non-physical" space, intangible but real. It is an architectural space that has not yet been designed. There is an urgent need to organize and design it.

Will this be the role of architects, as we know them today?

Will the discipline of architecture have to redefine its spectrum of knowledge to deal with the new space?

Is this a challenge for architects or graphic designers?

For better or for worse, new technologies are changing our lives. Architects must reevaluate their role and redefine the boundaries of the profession.

In the digital area, architects do not seem to be trained to deal with non-physical space. The profession does not have the tools to deal with problems rising from the nature of cyberspace. In order to be able to embrace the needs of cyberspace, architecture as a discipline will have to extend its boundaries and incorporate other disciplines such as those of graphics designers and computer engineers.
If architecture is interpreted as a bracket around the wide field of art and design, as the art of creating "usable" space and its organization, as the art of ensuring the "legibility" and orientation, identification and navigation of space, then the organization of the Web presents a new challenge for a future generation of architects.

The traditional role of the architect as romantic genius is over. For those of us in the profession of architecture, there will be interesting years to come.

|

Wednesday, May 26, 2004

καλημέρα με finale

Ξύπνησα σήμερα από μια ευχάριστη συμφωνία . Οι καθαρίστριες που έρχονται κάθε πρωί στο Frances Gardner House τα δίνουν όλα σε έναν αυτοσχεδιασμό που κρατάει 1,5 ώρα τουλάχιστον. Οι ένοικοι των δωματίων που βλέπουν στην αυλή (θεωρεία), έχουν το αποκλειστικό προνόμιο να ξυπνάνε από τον γλυκό ήχο των σκουπιδοτενεκέδων που σέρνονται στις πλάκες της αυλής και στην ράμπα που οδηγεί στην πίσω είσοδο του Langton Close με τα δυσκίνητα ροδάκια τους, προκειμένου οι καθαρίστριες και καθαριστές που παίρνουν τις βαριές σακούλες σκουπιδιών από τις κουζίνες κάθε πρωί να μην πηγαινοέρχονται στους μεγάλους κάδους απορριμάτων που βρίσκονται τοποθετημένοι κοντά στην έξοδο. Η prima καθαρίστρια που είναι επιφορτισμένη με το καθήκον αυτό, δείχνει εξαιρετικό ζήλο. Το δε corpse de ballet εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι δεν θα μπορούσε να επιδεικνύει μεγαλύτερο μπρίο. Το αποτελεί μια ομάδα από τελευταίου κύματος μετανάστες της γηραιάς Αλβιώνας, μερικοί εκ των οποίων δεν μιλάνε καν αγγλικά, που προφανώς δεν τους δίνεται η δυνατότητα (ή δεν κυνηγάνε και οι ίδιοι) κάτι διαφορετικό σαν εργασία. Το West Side Story εν zone 1. Διχασμός. Toυς ανθρώπους αυτούς τους καταλαβαίνω. Οι προηγούμενη γενιά ελλήνων αποτελούνταν σχεδόν αποκλειστικά από εσωτερικούς ή εξωτερικούς μετανάστες. Έχω ακούσει τέτοιες ιστορίες με το κουτάλι. Αυτό που δεν καταλαβαίνω, είναι: α. γιατί δεν τους δίνονται κίνητρα(υποθέτω ότι δεν δίνονται) να είναι καλοί στη δουλειά τους, να κερδίζουν αυτοί να κερδίζουμε και εμείς και β. γιατί, πάνω που αισιοδοξείς ότι έρχεται το φινάλε του έργου με τη διέλευση του απορριματοφόρου και το μπιπμπιπ της όπισθεν, μια ώρα και βάλε από τότε που άρχισε, η παράσταση συνεχίζεται με ένα τελειωτικό encores που όλοι οι συντελεστές συνεχίζουν επί ένα μισάωρο τη χορογραφία τους; Πάνω που αρχίζεις να βαριέσαι να στριφογυρίζεις στο κρεβάτι σου και αναρωτιέσαι αν τίθεται αρχιτεκτονικό ζήτημα: Θα έπρεπε ο αρχιτέκτονας να προβλέψει το μπάχαλο αυτό; Τι δάπεδο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί αντ’αυτού; Ήταν προσχεδιασμένο ως μέθοδος ομαδικής αφύπνισης; Μπορούν να προβλεφτούν τα πάντα στον σχεδιασμό ενός κτιρίου;...... αποφασίζεις να σηκωθείς. Πλένεσαι, πρωινό, καφές και...... τσουπ! Πτώση αυλαίας. Ησυχία και γαλήνη στην κεντρική αυλή. Αναρωτιέσαι αν το urban ballet υπήρξε ποτέ στο τοπίο ετούτο.

|

Friday, May 21, 2004

ένα ευχαριστώ

Δεν ήξερα να απαντήσω λογικά γιατί ήθελα να γίνω αρχιτέκτονας. Μέχρι τότε όλες μου οι αποφάσεις στηρίζονταν καθαρά στη λογική. 'Οταν όμως ήρθε η ώρα να αποφασίσω τι θα επάγγελμα θα ακολουθούσα στο μέλλον χωρίς πολλή σκέψη, ακολούθησα το ένστικτο. Δεν σκέφτηκα καθόλου. Περιέργως όμως ήμουν σίγουρη. Και ας αποδείχτηκε πως αυτό που νόμιζα πως είναι η αρχιτεκτονική ήταν μόνο ένα μικρό κομμάτι της.

Έπρεπε να μπώ στη σχολή και να περάσει ένας χρόνος για να πάω σε ένα μάθημα ένα απόγευμα του φθινοπώρου, να κάτσω μαζί με άλλα 50 άτομα γύρω από ένα μεγάλο τραπέζι και να ακούσω τον Τάσο τον Μπίρη στο πρώτο μάθημα σύνθεσης. Δεν έχει σημασία να περιγράψω το πείραμα που επακολούθησε και το μάθημα που διήρκεσε κανα-δυο ώρες μετά. Όταν όμως σηκώθηκα από το μαύρο μεταλλικό σκαμπό που καθόμουν, μαζί με τό υπόλοιπο τμήμα γύρω από τον πάγκο, ήμουν σαν υπνωτισμένη. Τα μάτια μου κοιτάζαν και δεν έβλεπαν πουθενά. Δεν ένιωθα κούραση, ούτε πείνα και ας είχα να φάω από το προηγούμενο βράδυ. Ένιωθα τη δύναμη να πάω με τα πόδια στην Κίνα και να γυρίσω.

Εκείνο το βράδυ σχεδόν δεν έκλεισα μάτι. Θυμόμουν τα αγαπημένα μου παιχνίδια που έπαιζα μικρή: το κρυφτό, ένα κουκλόσπιτο που μέχρι 12 χρονών ασχολιόμουν μαζί του (χωρίς τις κούκλες όμως) και τα αυτοσχέδια των ατελείωτων καλοκαιρινών μεσημεριών, που σπάγαμε τα κεφάλια μας να βρούμε κάτι να παίξουμε ενώ υποτίθεται πως κοιμόμασταν(παρατημένα ξύλα, τούβλα και χαρτόκουτα σε μια αποθήκη ενός θείου, έγιναν σπαθιά, σπιτάκια, τρένα και ότι άλλο θέλαμε). Τι αβάσταχτη χαρά! Έτσι είναι η δουλειά; Μήπως κάνω λάθος; Να σε πληρώνουν για κάτι που θα πλήρωνες; Να παίζεις, να εξερευνάς, να είσαι παιδί. Εντάξει, στον επαγγελματικό χώρο δεν είναι έτσι: άλλες ευθύνες, άγχος πιθανώς, πίεση χρόνου, ασυνεννοησία με πελάτες ή μάστορες. Ναι μπορεί να έιναι και αυτά μέρος της υπόθεσης, αλλά από την άλλη δεν θέλω να είμαι μόνο παιδί. Θέλω να είμαι ΚΑΙ παιδί. Και δεν θέλω μόνο να πάιζω. Αυτό που φτιάχνω δεν είναι παιχνίδι. Θα μείνει όρθιο για τουλάχιστον 30-40 χρόνια και ο άλλος θα το βλέπει απέναντί του χειμώνα-καλοκαίρι, χαρούμενος - λυπημένος, νύχτα και μέρα, το πρώτο πρωινό που θα συνειδητοποιήσει ότι είναι ερωτευμένος και την πρώτη μέρα που θα διαπιστώσει ότι χρειάζεται γυαλιά πρεσβυωπίας. Έχω ευθύνες απέναντι σε όλους γύρω μου για την κάθε γραμμή που θα τραβήξω σαν "παιχνίδι" στο μπλοκάκι μου.
Και πάνω που είχα αρχίσει να πιστεύω ότι η αρχιτεκτονική ήταν το κέντρο του σύμπαντος, ο ίδιος δάσκαλος μας πήγε βόλτα ένα πρωινό σε διάφορες κατοικίες, πρότυπα για τη σύγχρονη ελληνική αρχιτεκτονική. Εμείς είχαμε ξετρελαθεί να τραβάμε φωτογραφίες, να σκιτσάρουμε και να ρουφάμε αυτά που βλέπαμε γύρω μας και όταν πάμε κοντά του, τον ακούμε να λέει, σχεδόν από μέσα του: "Καλά είναι όλα αυτά και άγια, αλλά όλα γίνοντα σκόνη, και οι αναλογίες και οι άξονες και τα χρώματα και τα πάντα που σας μαθαίνουμε με τόσο κόπο, όταν ένα πρωινό, από ένα παράθυρο, σαν αυτό απέναντι σας ξεπροβάλλει μια γυναίκα και φωνάζει "Μήτσο, μη φεύγεις - σ'αγαπώ". Όλα διαλύονται."
Αυτά σκεφτόμουν εκείνο το βράδυ και πολλά άλλα βράδια μετά. Και είχα αρχίσει να νιώθω τόσο καλά με το ένστικτό μου, που αποφάσισα να το χρησιμοποιώ περισσότερο.

Από τότε όλες οι σοβαρές ή σοβαρότερες αποφάσεις που παίρνω στηρίζονται στο ένστικτο. Τι είναι το ένστικτο; Καταλήγω ότι το ένστικτο είναι σαν μια συσσωρευμένη γνώση, μη αποκωδικοποιημένη,όμως έντονα χαραγμένη κάπου μέσα στον εγκέφαλο και στην ψυχή μας. Ένα βαθύτερο επίπεδο γνώσης, το οποίο συχνά στην καθημερινότητα δεν το χρησιμοποιούμε: μπορεί και να έχουμε μάθει να το απωθούμε. Αν υπάρχει ψυχή, αυτή ικανοποιώ όταν το ακούω.


Υ.Γ.: Το παρόν κείμενο γράφτηκε στο αεροπλάνο, καθώς γύριζα στην Ελλάδα για την απονομή του πτυχίου. Δεν χρειάστηκε όμως να κοιτάξω ούτε μια στιγμή τις σημειώσεις μου.
Υ.Γ.2: Τον Τ.Μπίρη τον είχα και σε άλλα μαθήματα μετά και έμαθα πολλά από αυτόν. Πάτησα πάνω σε αυτά που μου έμαθε. Κάποια τα ανέτρεψα, κάποια όχι. Είχα όμως ένα σημείο να πατήσω, μια αφετηρία. Άνθρωπος δύσκολος και καθηγητής αυστηρός. Σαν αρχιτέκτονα τώρα πια τον αμφισβητώ, σαν καθηγητή όμως ποτέ. Και καλύτερος στον προφορικό του λόγο, παρά στα βιβλία του. Ανεξάρτητα όμως από την γνώμη του καθενός για αυτόν, ήταν από μια "ράτσα" σπάνια: ήταν Δάσκαλος, με Δ κεφαλαίο. Σου μετέδιδε τη φωτιά που τον έκαιγε. Τον έψαξα μετά από τόσα χρόνια να του πω ένα ευχαριστώ. Δεν ήταν εκεί. Το ευχαριστώ μου του γράφω τώρα. Θα τον βρω όμως ξανά και θα του το πω από κοντά.

|

Wednesday, May 19, 2004

αξησγθυςζηηΑΓεγυ;

Λοιπόν, ένας φυσιολογικός άνθρωπος που θα θελήσει να κοιτάξει τα comments αυτού του blog θα χάσει τα αυγά και τα πασχάλια. Και αυτό γιατί τα comments που ήταν πριν επάνω από κάθε κείμενο ανήκαν οπτικά σε αυτό μεν, αναφερόντουσαν στο προηγούμενο δε, καθόσον οι εκάστοτε σχολιάστές, συνηθισμένοι από τα υπόλοιπα blogs σχολίαζαν κάτω από το εκάστοτε κείμενο που τους ερέθιζε! Η κατάσταση τώρα έχει σκηνοθετηθεί έτσι μου να μπερδέψει τους πάντες: τα comments μπήκαν στη θέση που τους πρέπει και αναφέρονται στο προ-προηγούμενο κείμενο. Όποιος κατάλαβε να το πει...

|

Tuesday, May 18, 2004

man with a movie camera

Άλλο και τούτο πάλι: έβλεπα την ταινία "Man with a Movie Camera" του Dziga Vertov, γυρισμένη το 1929, ταινία ιστορική για το παγκόσμιο σινεμά, πρωτοποριακή για την εποχή της, που εξερευνά τις καινούργιες, για την εποχή, δυνατότητες της εικόνας, χωρίς κλασσική μυθοπλασία κλπκλπ, η οποία απεικονίζει τη ζωή της αστικής Ρωσσίας της εποχής, ΟΤΑΝ βλέπω μια ομάδα κοριτσιών να παίζει..... ΜΠΑΣΚΕΤ!!!! Ψάχνω την ιστορία του μπάσκετ και ανακαλύπτω ότι ο δάσκαλος James Naismith του YMCA Training School στο Springfield, Massachusetts, το ανακάλυψε το 1891. Γνωρίζω δε ότι το μπάσκετ βασίζεται σε αντίστοιχο παιχνίδι των λαών της κεντρικής Αμερικής (την πελότα νομίζω), αλλά μου φάνηκε φοβερά αξιοπερίεργο ότι έφτασε να είναι τόσο διαδεδομένο στην Ρωσσία του '29! Σχεδόν 30 χρόνια μετά την εφεύρεσή του, είχε φτάσει να είναι τόσο δημοφιλές που να εμφανίζεται σε ταινία που περιγράφει την καθημερινότητα της -κομμουνιστικής, σημειωτέον- Ρωσσίας!! Στους δε Ολυμπιακούς του Βερολίνου το 1936, εισήχθη πρώτη φορά ως ολυμπιακό άθλημα. Συνεχίζοντας ανακάλυψα ότι στη Ρωσσία το μπάσκετ εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 1906 στο St, Petersburg, και στα '20ς είχε ήδη φοβερή δημοτικότητα. Εξ'ου και η αστείρευτη διασκέδαση των θεατών στην ταινία του Vertov! Μπάσκετ με σορτσάκια οι αθλήτριες από τη μια, καρέ μαλλια, τσάρλεστον φορέματα και ομπρέλλα για τον ήλιο οι γυναίκες θεατές από την άλλη - οι κύριοι τραγιάσκα! Χα!

|

bird's eye view / reversed

Στην Αγγλία μπορείς να κοιτάξεις τον ουρανό. Στην Ελλάδα δεν μπορείς. Συχνά (όταν έχει πολύ ήλιο) δεν μπορείς να κοιτάξεις ούτε καν γύρω σου. Περπατάς ζαλισμένα και το μόνο που μπορείς να «κοιτάξεις» είναι τo μέσα σου.
Η σκέψη αυτή μου ήρθε απότομα μια μέρα μέσα στο τρένο, πηγαίνοντας στο Λονδίνο. Ακούγεται αλλοπρόσαλλη αλλά είχε και συνέχεια:
Μήπως αυτό είναι μια ακόμη ερμηνεία, μαζί με τη γεωγραφική απομόνωση και τα λοιπά, του γιατί ως άνθρωποι οι έλληνες κοιτάμε βασικά τον εαυτό μας και δεν δίνουμε δεκάρα για το σύνολο;

|

"""""|||\\|||||"""""""""===="""""""""""""______II___"""

η γύμνια της ιδέας –
η δύναμη της απλότητας – αμεσότητα – καθαρότητα –
ο ρυθμός –
η οργανωμένη πολυπλοκότητα
σύνθεση

P.S.: το συγκεκριμένο post ακούγεται ελαφρώς φευγάτο, το γνωρίζω...)

|

blue

Κατά καιρούς ξυπνάω τη νύχτα από μια ιδέα που έχει μπει στο μυαλό μου και δεν λέει να βγει. Ιδέα που δίνει απάντηση σε ένα σωρό ζητήματα ή ιδέα που υπόσχεται λύση σε ένα πρόβλημα. Ή, ιδέα που δεν κάνει τίποτε από όλα αυτά και απλώς ανοίγει καινούργια, ευχάριστα, ερωτήματα. Όλοι το παθαίνουν αυτό. Και από τη μια νυστάζω, από την άλλη το μυαλό μου ακολουθεί το δικό του δρόμο, για να ελαφρώσει από το βάρος του: «να μην το ξεχάσω αύριο». Και τότε ψάχνω σαν τρελή μολύβι και χαρτί, να το σημειώσω όπως-όπως να πέσω να κοιμηθώ. Κλείνω το φως με μια απίστευτα γλυκιά ικανοποίηση και το μυαλό συνεχίζει να γεννάει, από θέση ισχύος τώρα πια, αφού το έργο της απομνημόνευσης έχει περάσει. Και ξανασημειώνω. Και ξαναξαπλώνω. Και πάλι το ίδιο. Μπορεί να αργήσω να κοιμηθώ. Ο ύπνος όμως αυτός είναι ύπνος κούρασης, ευτυχίας, ικανοποίησης.

|

Monday, May 17, 2004

OLYMPIC AIRWAYS

Ολυμπιακή Αεροπορία, πτήση Λονδίνο-Αθήνα, Τετάρτη 12/5. Ένας εξαιρετικός πιλότος και ένα πλήρωμα ευχάριστο και εξυπηρετικό συνοδεύαν την πτήση μου για Αθήνα πριν από λίγες ημέρες. Δεν περίμενα ποτέ να το πω αυτό, ούτε για τη Ολυμπιακή, ούτε για τον πιλότο που ποτέ δεν καταλάβαινα πια άλλη θα μπορούσε να είναι η δουλειά του εκτός από τον να με φτάσει ασφαλή στον προορισμό μου. Μπορεί να είναι λόγω Ολυμπιακών αγώνων και το πλήρωμα να έχει πάρει ειδικά σεμινάρια PR, μπορεί να έπεσα στην περίπτωση, το αποτέλεσμα πάντως ήταν εξαιρετικά εντυπωσιακό. Ο πιλότος μας μιλούσε για 5 λεπτά τουλάχιστον -!- κάθε φορά που έπιανε το μικρόφωνο, ζητώντας συγνώμη καθόλου τυπικά 3 φορές(!) για την 10λεπτη καθυστέρηση στο αεροδρόμιο του Heathrow, αναλύοντας κάθε στοιχείο του ταξιδιού, δίνοντάς μας περιγραφές γαι τη θέα από κάτω μας, για τον καιρό, λέγοντας μας ότι θα το «πατήσει» λιγάκι παραπάνω για να φτάσουμε στην ώρα μας και άλλα τέτοια. Μόνο που δεν τσιμπήθηκα να δω αν πού ζω! Στο κάτω κάτω αυτή είναι η δουλεία του. Απλώς δεν υπάρχουν πολλοί που να την κάνουν τόσο καλά. Ακρίβεια, ενδιαφέρον, απλότητα, σιγουριά, ευγένεια. Μπράβο!

|

Friday, May 07, 2004

τα παιδία πάιζει

Πήγα σήμερα στο Λονδίνο να αγοράσω μια μπάλα του βόλλεϋ. Συμπέρασμα; Στο Λονδίνο δεν παίζουν βόλλεϋ. Πήγα στα αθλητικά του Selfridges και στο Foot Locker για να καταλήξω, αφού είχα περπατήσει σχεδόν ολόκληρη την Oxford, στο NikeTown και να βρώ μονάχα 2 μπάλες!! Η μία, μακράν πιο όμορφη από την άλλη μεν, ήταν μονάχα για παραλία δε και έτσι αγόρασα την δεύτερη. Φίλος από το Hong Kong και χρόνια κάτοικος της πόλης δήλωσε ότι είναι τόσο μουδιασμένοι(numb) που πάιζουν μονάχα κρίκετ! χαχαχαχαα....Καλά, τόσα πάρκα, τόσες φόρμες καιότιδήποτε αθλητικό γενικότερα στη μόδα και να μην αθλείται κανείς στους τόσο όμορφους ανοιχτούς χώρους αυτής της πόλης; Ειδικά τώρα που ανοίγει ο καιρός;

|

Monday, May 03, 2004

purity

Υπάρχουν μερικά πράγματα που είναι τόσο δυνατά που είναι πάνω από κρίσεις και προσωπικά σχόλια. Απλώς υπάρχουν. Και σε καθηλώνουν. Δεν μπορείς, ούτε και θέλεις, να πεις αν σου αρέσουν ή όχι - δεν σε απασχολεί να κάνεις κάτι τέτοιο. Στέκουν κάπου αλλού, εκτός συναγωνισμού, υπεράνω, με μια εκτυφλωτική δύναμη αλήθειας. Μπορεί να είναι πίνακες, χώροι, ποιήματα......Γιατί αναφέρομαι μόνο σε πράγματα που έχουν σχέση με την τέχνη; Είναι τα ενδιαφέροντά μου που μιλάνε ή είναι ένας ορισμός της τέχνης αυτός που δίνω; Σκέφτομαι αν είναι αυτός ο ¨κόσμος των ιδεών¨ που περιέγραψε ο Πλάτωνας ή αν είναι το ¨συλλογικό ασυνείδητο¨ κατά Freud, ή κάτι άλλο, θεολογικής ίσως καταγωγής σόφισμα, που τα ενώνει. Γιατί είναι η αλήθεια ότι αυτά τα πράγματα που προσπαθώ έτσι ενστικτωδώς να περιγράψω, βρίσκουν αμέσως αναγνώριση, αγγίζουν μια μυστήρια χορδή μέσα σε όλους και πάει τελείωσε - όλα γίνονται αμέσως καθαρά.

|