45310-part 3

Το τρίτο βραβείο! Βραβείο! Όχι έπαινο! Μου φαίνεται επιεικώς απίστευτο. Όχι γιατί νομίζω πως είμαι άχρηστη. Το αντίθετο. Αλλά πάντα τρέφω ανησυχίες για το αν έχω καταφέρει να παρουσιάσω όσο καλά του αξίζει αυτό που είναι μέσα στο κεφάλι μου. Στο κοινό μας κεφάλι με τη Λ. εν προκειμένω. Γιατί εγώ είχα κολλήσει –περισσότερο από τη Λ- με το επικοινωνιακό κομμάτι της δουλειάς: από ποια γωνία θα το δείξουμε, τι χρώματα θα επιλέξουμε κλπ.

Ενέργεια στο ζενίθ! Φύγαμε! Πάμε να το γιορτάσουμε! Το είχαμε υποσχεθεί άλλωστε μετά τη διάλεξη Koolhaas μεταξύ αστείου και σοβαρού. Η Λ. δείχνει μαγκωμένη. Κάτσε να γίνει η επίσημη ανακοίνωση. Μην γίνουμε και ρεζίλι. Τρελάθηκες? Έχεις ξαναπάρει βραβείο? Δεν άκουγες πάντα για κάποιους άλλους? Ξεκινάς τώρα με κάτι τέτοιο και δεν θες να το γιορτάσουμε? Θες να ξεφουσκώσει? Στη βράση κολλάει το σίδερο. Και μαλακία να γίνει –που δεν γίνεται, ας μην φοβόμαστε και τον ίσκιο μας- αυτοί θα γίνουν ρόμπα. Όχι εμείς. Ενδίδει. Όχι και τόσο δύσκολα τελικά. Έτσι, την φρενίτιδα της ανακοίνωσης του γεγονότος επακολούθησε ένα γερό ξενύχτι και κέρασμα σε φίλους. Σχεδόν ό,τι ρέει: whiskey, vodka, tequila σφηνάκια, σαμπάνια…

Καναδυό μέρες μετά τηλέφωνο: ετοιμάστε μια πινακίδα μεγέθους 90cmx1.80m με τάδε ανάλυση. Θα παρουσιαστεί σε συνέντευξη τύπου και στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ. Δυο μέρες μετά είναι και αυτά έτοιμα. Τα πάμε στη Χ. Τρικούπη. Μαζί αυτή τη φορά. Εγώ το παίζω «παλιά» στη Λ.: εδώ είναι αυτό, εκεί το άλλο... Μας συγχαίρουν άπαντες που μαθαίνουν ποιες είμαστε. Περιμένουμε την κα. Κ. Της δίνουμε το cd, προτείνουμε να το ανοίξει για να είμαστε σίγουρες ότι όλα ΟΚ, ρωτάμε πως θα πιστοποιήσουν ότι κάποιος είναι αρχιτέκτονας. Και κάτω των 35. Δεν έχουν ζητήσει κανένα χαρτί. Συνήθως ζητάνε χαρτί του ΤΕΕ, οπότε προτείνουμε αυτή τη λύση στην κα. Κ που απορεί: «μα μπορεί να έχει πάρει μέρος κάποιος που δεν είναι αρχιτέκτονας?». Και αν μια στις 1000 έχει γίνει αυτό ή αν δεν είναι κάτω των 35 δεν πρέπει να είσαστε και τυπικά καλυμμένοι? Γνέφει συγκαταβατικά. Φεύγουμε. Ακολουθεί ανταλλαγή τηλεφώνων και sms. Η συνέντευξη τύπου θα γίνει την Τετάρτη 16/2 στο νέο Μουσείο Μπενάκη στην Πειραιώς, η ώρα 1. Θα συναντηθούμε στην είσοδο στις 12 για να γνωριστείτε με τον πρόεδρο!!! Ψώνιο! Α, ετοιμάστε και λίγα λόγια να πείτε. Θα έχετε 3 με 5 λεπτά! Δύο συναντήσεις για να προγραμματίσουμε το τυχαίο. Να φτιάξουμε δηλαδή ένα γενικό σκελετό του τι θα πούμε αλλά να μην μιλάμε με χαρτάκι. Δυο μέρες πριν τη συνέντευξη, η δεύτερη συνάντηση στο cult 60s ποτάδικο auRevoir (btw σχεδιασμένο από τον Αριστομένη Προβελλέγγιο και καθόλου ανακαινισμένο: σαν να μην πέρασε μια μέρα).

Γενικά, η αντιμετώπιση του όλου γεγονότος από εμένα και τη Λ. ακολουθεί αντίστροφη πορεία. Στην αρχή εγώ ενθουσιώδης, η Λ. μαγκωμένη. Όσο η Λ. χαλαρώνει τόσο εγώ γίνομαι πιο σκεπτική. Κουράζομαι από τις φιέστες? Από τη ματαιότητά τους ίσως? Η αλήθεια είναι ότι αυτό το θέμα γιορτάστηκε περισσότερες μέρες από ότι δουλεύτηκε. Ωραίες οι γιορτές, αλλά –αχ- ας μην μείνουμε μόνο σε αυτές! Για την ώρα όμως θα τις απολαύσω και το μέλλον θα δείξει τα περαιτέρω. Προσμονή του γεγονότος με χαρά και μικρή ανησυχία.

Πρωί Τετάρτης


 


 

Περιέργως πως, είμαι στην ώρα μου. Στο νέο μουσείο Μπενάκη δεν έχω ξαναπάει. Στο καφέ θα συναντήσω γνωστούς(Χρήστος, Χριστιάννα, Κατερίνα: έπαινος). Φτάνει και η Λ. Παντού χαιρετούρες, συγχαρίκια, χαρτιά πάνω στα τραπέζια, καφέδες, τσιγάρα, που είναι η τουαλέττα, το πωλητήριο έχει κάτι καταπληκτικά πράγματα αλλά no money no honey, κουβέντες, γελάκια, ολίγος εκνευρισμός.


 

Ο Βούγιας και η κα. Κ μας δίνουν σήμα. Πάμε πάνω.

Στην αίθουσα οι κάμερες απέναντι σε παράταξη, δεξιά τα poster μας και δίπλα μας ένα τραπέζι με μικρόφωνα. ΟΚ. Νευρικότητα. Κάτι γκαρσόνια μοιράζουν καφέδες, πορτοκαλάδα, νερά, αναψυκτικά. Παίζουν και κάτι κουλούρια. Υγρό δεν πίνω ούτε κατά διάνοια. Ήδη έχω πάει τουαλέτα 2 φορές σε μισή ώρα. Από φαΐ επίσης τσου. Δεν κατεβαίνει τίποτα. Οι βραβευθέντες αλληλοσυγχαίρονται χαζεύοντας ο ένας τη δουλειά του άλλου.


 


 


 

Λίγες 2 the point ερωτήσεις ή σχόλια. Κυρίως φιλοφρονήσεις. Λόγω νευρικότητας μόνο? Στο βάθος ο Σταύρος Θεοδωράκης περιτριγυρίζει την «έκθεση» με αινιγματικό ύφος. Ο Σταύρος ψάχνει για κάτι ή απλά θέλει να δείχνει σκεπτόμενος/ανήσυχος/ψαγμένος?

Μπαίνει ο Γιώργος Παπανδρέου. Οι μισοί βραβευθέντες που καπνίζουν αρειμανίως στην άκρη των posters εκπλήσσονται από την ευελιξία των δημοσιογράφων να τους υπερπηδήσουν και τον προσεγγίσουν, όταν ο Βούγιας με τον Κούρκουλα(αρχιτέκτονας –και του νέου μουσείου Μπενάκη- και μέλος της κριτικής επιτροπής) τον πάνε στα posters και αρχίζουν να του εξηγούν. Πλησιάζει στο δικό μας όταν εγώ –περίεργη- πάω από πίσω να ακούσω. Στρίβει, χαιρετάει, με ρωτάει τι έχω κάνει εγώ. Φλας. Ο Βούγιας λέει αυτά μετά τη συνέντευξη τύπου κύριε πρόεδρε. Απαντάει ότι εντάξει Σπύρο αλλά αφού μας βγήκε τώρα καλύτερα (αυθορμητισμός, το τυχαίον!). Φωνάζω τη Λ. και μέχρι να με ακούσει και να έρθει, συστήνομαι, λέμε και δυο λόγια. Δείχνει να ενδιαφέρεται. Ο Βούγιας λέει να το πάρουν από την αρχή. Redo. Οι πρώτοι εμφανίζονται, μιλάνε, φλας, ο δεύτερος, εμφανίζεται, μιλάει, φλας, εμείς, ξαναεμφανιζόμαστε, μιλάμε, φλας, μας ρωτάει, δείχνω κάτι στο poster, σκύβει να δει (ευανάγνωστη εικόνα για φωτογράφους) 5/6 φλας, τύφλωση, στρέφω το βλέμμα αλλού, φλας (Ελευθεροτυπία), πάμε στους επαίνους, το αυτόν, στις δυο εξαγορές το ίδιο. Λάβετε θέσεις. Σε δυο λεπτά θα αρχίσει το main course. Ο Κούρκουλας μας πιάνει και μας λέει πόσο χάρηκε που ήμασταν εμείς στα βραβεία(?). Του λέμε ότι τα τρία βραβεία και οι πρώτοι δυο έπαινοι είναι πρώην φοιτητές του Μετσοβίου. Γελάει. Λέει ότι τον πειράζανε για αυτό το θέμα μόλις ανοίχτηκαν οι φάκελοι. Γελάμε και εμείς.

Είμαστε έτοιμοι? Πάμε. Στο βάθος ένας με ένα μικρόφωνο κάτι λέει σε μια κάμερα. Μιλάνε οι από καθέδρας (Γ: θα γίνει παρουσίαση και στο συνέδριο τον Μάρτη, έχουν ζητήσει τα σοσιαλιστικά κόμματα έκθεση στο ευρωκοινοβούλιο, στο συνέδριο θα μπει μπροστά πιλοτική εφαρμογή βλ. όσες τοπικές ενδιαφέρονται θα υλοποιήσουν το πρώτο βραβείο λέει στην αρχή, μετά το αλλάζει σε: θα διαλέξουν ανάμεσα στα τρία πρώτα θέματα –που θα φροντίσουν να συμπεριλάβουν στοιχεία και των υπολοίπων ιδεών-[μα ΤΙ λέει?], όλα αυτά ακούγονται όνειρο θερινής νυκτός, αποκλείεται να γίνει τίποτα, αλλά ποτέ δεν ξέρεις).


 

Τελειώνουν οι από καθέδρας, μιλάνε και οι βραβευθέντες. Ο Βούγιας ζητάει ένα μέλος της ομάδας επάνω. Το επάνω σημαίνει: όλοι κάθονται, οι κριτές, ο πρόεδρος του κόμματος, οι υπόλοιποι βραβευθέντες, οι δημοσιογράφοι και οι άσχετοι και εσύ είσαι όρθιος με ένα μικρόφωνο μπροστά σε 3/4 κάμερες με την πλάτη σε ένα flashάκι που παίζει σε μια οθόνη τη φάτσα σου και το θέμα σου, με ένα μικρόφωνο στο χέρι που όλο σβήνει και μιλάς για 5 λεπτά. Εντελώς ξενερωτικό. Εμείς με Λ. πάμε μαζί, με εμένα να αστειεύομαι φωναχτά στον Βούγια: εμείς κύριε Βούγια ΘΑ μιλήσουμε μαζί. Χαμόγελο. Τελεία. Η Λ. πάει ροδάνι, δεν προλαβαίνω να χωθώ, έχω αγχωθεί κιόλας, λέω δυο λέξεις. Καθόμαστε κάτω.

Ακολουθούν κάτι άσχετες ερωτήσεις για τα φροντιστήρια και κάτι σχετικές με την υλοποίηση ή κάτι για διαγωνισμό για τα γραφεία της Χαριλάου Τρικούπη.

Στο τέλος, πηγαδάκια με Γ. Καφές και τσιγάρο από όλους σχεδόν πια. Ο Κούρκουλας μας χαρίζει βιβλίο του Μουσείου Μπενάκη, ο Γ πίνει καφέ, μιλάμε, φτάνουμε να ψιλοαστειευόμαστε κιόλας, όχι σφαλιάρες δεν παίζουμε. Ευγενής, σεμνός, διαβασμένος πέραν του τι του’χουνε γράψει. Μας ρωτάει για κάτι γιαπωνέζους αρχιτέκτονες. Καλλιεργημένος. Υπάρχει στόφα αρχηγού? Αν ναι δεν ξέρω αν την έχει. Θα τον ήθελα για φίλο πάντως. Μακάρι να αντέξει και σαν αρχηγός γιατί φαίνεται λεπτός άνθρωπος και μετριοπαθής. Αλλά αυτοί δεν ξέρω αν κάνουνε στην Ελλάδα για αρχηγοί. Oύτε γενικά δηλαδή. Εκτός από τη Σκανδιναβία ίσως. Αποχαιρετιόμαστε με ένα «θα τα ξαναπούμε σύντομα!».

Μετά καφές στο BIOS, χαλάρωση μετά την τσίτα της ημέρας. Έπεται η τσίτα των αμετροεπών απανωτών δελτίων ειδήσεων στο σπίτι. Ποιανών οι κάμερες ήταν εκεί? Ευτυχώς η Θ., φίλη Λ., δουλεύει στη ΕΤ1 και υπόσχεται να μας γράψει τα αμοντάριστα πλάνα σε dvd. Όλο αρχεία ήμαστε! Σε λίγο θα σιχαθούμε να μας βλέπουμε.


 

Λίγο πριν φύγω από το BIOS συλλαμβάνω στο βάθος και άλλα φλας. Προσπερνώ. Λίγα σκαλιά πιο κάτω ένας τύπος στις τουαλέτες τυλίγει ένα νεκρό χρυσόψαρο σε σελοφάν. Surreal. Όλη μου η μέρα δηλαδή. Με κοιτάζει. Του λέω κρίμα. Επαναλαμβάνει. Κάνουμε φωτογράφηση μόδας. Θα μπει στο στόμα του μοντέλου λέει. Γιάαακ! Έκφραση αηδίας. Κάθε δουλειά έχει τα καλά και τα κακά της. Στο ισόγειο φτάνει που και που αχνή η λάμψη απo τα φλας του βάθους.


 

Στην οδήγηση για το σπίτι στάση στην Καλών Τεχνών και γειά σε φίλη. Άλλος βομβαρδισμός εικόνων εκεί. Είμαι οριακά. Φεύγω σχεδόν τρέχοντας. Overdose. Νιώθω ξεκούρδιστη. Σαν ψάρι έξω από τα νερά μου. Η ένταση δεν θα φύγει παρά δυο μέρες μετά. Σήμερα το συνειδητοποίησα.