45310-part 1

Οκτώβρης 2004
Έχω μόλις επιστρέψει Ελλάδα. Συναντάω φίλους. Η πάγια συνεργάτιδα στο παρελθόν, Λ. κάνει εδώ master. Έχει βαρεθεί τα θεωρητικά, θέλει κάτι πιο πρακτικό. Και καμιά δουλειά. Αλλά πρώτα θέλει να κάνει λίγο εξάσκηση, σε κανένα Autocad, Photoshop, 3DStudio Max …τα βασικά software που χρησιμοποιούνται από αρχιτέκτονες. Εγώ μια από τα ίδια. Έχω να τα πιάσω αυτά πάνω από χρόνο. Και λέω να βρω και καμιά δουλειά στο μέλλον. Θέλω εξάσκηση επίσης.
/ να πιάσουμε κανένα θέμα μας παλιό να το κάνουμε στο Autocad να ξετριφτούμε? / βαριέμαι για να πω την αλήθεια, αλλά αν δεν βρεθεί κάτι άλλο, ΟΚ. Μαζί? Για παρέα. / ΟΚ… όπως μας βγει / ΟΚ

λίγες μέρες μετά
Μεσημέρι. Τρώω και χαζεύω το περιοδικό του ΤΕΕ. Πέφτει το μάτι μου σε ένα διαγωνισμό. Τι είναι ετούτο πάλι? Χαμόγελο. Ταχυπαλμία. Γάντι μας πάει. Τηλέφωνο. Με το πηρούνι στο χέρι διαμελίζω ένα γιουβαρλάκι. Το αφήνω να κρυώσει.
/ Έλα. Εγώ είμαι. Είδες το νέο τεύχος του ΤΕΕ? / Όχι. / Σελίδα τάδε. / ..παύση…/ ΩΧ! Τι είναι αυτό? / Διάβασε. Μας πάει γάντι. Σε παίρνω σε λίγο.
-Γιουβαρλάκια, φέτα, λίγο ψωμί. Νερό. Ντρίιιιιν!-
/ Ναι? / Δεν πιστεύω να λες να κάνουμε αυτό το διαγωνισμό? / Ναι αυτό λέω. Είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα μας. Για νέους αρχιτέκτονες. Ιδεών. Θέλει λίγη δουλειά. Θα κάνουμε ένα νέο θέμα, θα κάνουμε εξάσκηση και άμα πάρουμε και κανένα βραβείο δεν θα μας κακοπέσει. Σωστά? / Εεεεε… ναι αλλά είναι του ΠΑΣΟΚ. Πολύ κομματικό δεν είναι? / Δεν ξέρω τι είναι, να το ψάξουμε αυτό, δεν λέω. Αλλά είναι τόσο προκλητικό ως θέμα. Σκέψου. Καμιά μας δεν έχει σχέση με κόμματα, καμιά δεν γουστάρει την συνηθισμένη μαλακία στον χώρο της πολιτικής και όμως να κάνουμε κάτι τέτοιο. Μπορούμε να πούμε κάτι μέσα από αυτό. Να πάρουμε θέση Λ. Όχι ότι θα αλλάξει και τίποτα δηλαδή. Άλλο αυτό. Σιγά μην δώσουν και σημασία εδώ που τα λέμε. PR είναι. Και μάλλον δεν θα γίνει και τίποτα πράξη. Τουλάχιστον εδώ το λένε καθαρά. Συνήθως λένε πως θα τα κάνουν και δεν χτίζουν τίποτα στο τέλος. Εδώ είναι ξεκάθαροι. Απενοχοποίηση παιδί μου. Και πρόκληση. Πώς να πεις όχι? / ………./………./……….Γουστάρω. Ναι. Ναι, έτσι είναι και επίσης μπλαμπλαμπλαμπλα…..Λοιπόν. Πάμε να το κάνουμε. Μέσα. / Αφού ψάξουμε όμως λίγο παραπάνω το κομματικό, ΟΚ? / ΟΚ / Δεν έχει πολλές απαιτήσεις. Λίγες μέρες δουλειά θέλει. Πότε θα συναντηθούμε? / Ε, εγώ πρέπει να ανέβω Λονδίνο για 12 μέρες. Θα γυρίσω 5 μέρες πριν την παράδοση του διαγωνισμού. / Τέλεια. Πέντε μέρες είναι ΟΚ. / Μέρα-νύχτα όμως! / Ναι... και άμα βαρεθούμε τα φτύνουμε και πάμε για ποτό. / Σωστά! Αν περνάς καλά κάνεις ωραίο θέμα! / Χαχαχαχχααχα / Χαχαχαχαχα / Πριν όμως να έχουμε βρει την ιδέα. / Εντάξει. Θα τα ξαναπούμε. Γειά./ Γειά

Νοέμβρης 2004
Συνάντηση στο σπίτι της Λ. Μεσημέρι. Καφές, μουστοκούλουρα(κρυώνω, άναψε τίποτα βρε παιδί μου, πως αντέχεις εδώ μέσα?), update στα κοινωνικά μας, γέλια. Τρεις ώρες μετά. Ρε συ με το ΠΑΣΟΚ τι θα γίνει? Πρέπει να φύγω, έχω ραντεβού.
Μισή ώρα κουβέντα.
Την επομένη. Μεθαύριο φεύγω για Λονδίνο, να έρθω να δούμε τι θα γίνει με το ΠΑΣΟΚ? Πάω. Καφές, μουστοκούλουρα, κεικ. Κουβέντα, σκίτσα, brainstorming, ραδιόφωνο, τι θα κάνω με τον τάδε?, γέλια, καναδυό τηλέφωνα, που έχεις τα μολύβια/pastel… μ’αρέσει αν μουτζουρώνομαι.. όλο υπολογιστής-υπολογιστής, όσο μας παίρνει με το χέρι…ΧΕΡΙ!, τα νέα μου CD παίζουν στο βάθος, συμφωνούμε πως η ασταθής αυτή φάση είναι η καλύτερη… το στάδιο της ιδέας. Γύρω μας ένα χάος από χαρτιά, μουτζούρες, μολύβια στο πάτωμα, περιοδικά ανοιγμένα, βιβλία μισοτοποθετημένα ξανά στα ράφια, χέρια μαύρα και πολύχρωμα. Αστεία πασοκικά, τραγουδάμε όσους κομματικούς ύμνους ξέρουμε, παραλλάσσουμε τα λόγια, βγάζουμε ατάκες, συνθήματα που δεν θα τολμήσει να ξεστομίσει ποτέ κανείς, θυμόμαστε τον διαγωνισμό για τα soviet στις αρχές του 20ου αιώνα, βρίσκω τις προτάσεις, δεν έγινε ποτέ τίποτα(χαχαχαχα, τι σύμπτωση!)

Παίρνουμε αποφάσεις.

Φεύγω για Λονδίνο. Ενδιάμεσα καναδυό τηλέφωνα. Σκέφτηκα αυτό. Σκίτσαρέ το τώρα! Και αυτό! Γράψτο! Μην ξεχάσουμε να δώσουμε σημασία σε αυτό! Γράφε, σημείωνε, θυμήσου.

Δεκέμβριος 2004
Γυρίζω από Λονδίνο. Πτώμα. Μια μέρα μετά. Συνάντηση. Δουλεύουμε μαζί. Η Λ. σε desktop, εγώ στο laptop. Ένας εξωτερικός σκληρός λειτουργεί ως δίκτυο. Τον αποσύνδεσα, πάρε το καλώδιο, άνοιξε?, πως τα σώζεις? να μην τα σώζουμε με το ίδο όνομα... Για πέντε μέρες δουλεύουμε ασταμάτητα. Κουραζόμαστε. Βαριόμαστε να βλέπουμε η μια την άλλη. Καφέδες. Κανένα whiskey το βράδυ. Τοστάκια. Και άλλο whiskey. Ξαναβρίσκουμε τα κέφια μας. Ξανακουραζόμαστε. Τα μάτια βλέπουν αστεράκια μπροστά στην οθόνη. Η τηλεόραση παίζει στο βάθος. Πότε Θέμος, πότε ειδήσεις, ότι μαλακία παίζει μας δίνει την αίσθηση της παρέας. Και της επαφής με τον έξω κόσμο. Αστεία, κουτσομπολιά, μαύροι κύκλοι. Τα CD έχουν παίξει δεκαπέντε φορές, ραδιόφωνο, τηλέφωνα. -Θέλω να πάω μια βόοοοολλτααααα!!!!! Δεν αντέχω!- ΟΚ. Πάμε για βόλτα. Ξενύχτι. Την επομένη μεγαλύτερα κέφια. Δουλεύουμε πιο γρήγορα. Και πιο αποδοτικά. 2 the point. Να το καθιερώσουμε. Κάθε βράδυ ποτό. Να ξελαμπικάρουμε. Τελικά δεν θα ξαναβγούμε. Λίγες επισκέψεις θα μας σώσουν από την ανία της επαναλαμβανόμενης καθημερινότητας. Surreal:
/ μου πάει το πράσινο? / σου πάει καλύτερα το μωβ / και αν πάρουμε κανένα βραβείο τι θα φορέσω? / olololololl / από πράσινα σου πάει το lime αλλά είναι χειμώνας και ίσως δεν θα το συνδυάσεις εύκολα…. Το λαδί ίσως? / εγώ λέω να πάω με κόκκινα! BOUAHAHAHAAAHA ξέρεις ΚΚΕ κλπ / με μπλέ να μην πάμε και ότι θέλουμε ας φορέσουμε….lolololololol, αν και εδώ που το σκέφτομαι ο κεντρώος χώρος είναι και μπλε και πράσινος … ίσως τελικά δεν μας γιουχάρουν lololloloololollolool / να τυπώσω μπλουζάκι με Σημίτη? / με Αντρέα είναι πιο all time classic… να τραγουδάμε και την Carmina Burana? Αυτοί δεν την έχουν καβαντζώσει? /

Δυο ημέρες πριν την παράδοση. Μέχρι αύριο το πρωί πρέπει να έχουμε τελειώσει να πάνε για τύπωμα. Ενέργεια στο μηδέν. Δουλεύουμε όμως σαν να είμαστε αυτές εμπνεύσαν τους παραγωγούς του Red Bull. Το χάος των καφέδων μεγαλώνει. Για διάλειμμα πλένω καμιά κούπα. Και πάλι πίσω. Τα χέρια μας τρέμουν από το ξενύχτι και την κούραση αλλά its OK. Το έργο το έχουμε ξαναδεί. Περνάνε τα μεσάνυχτα. Whiskey και καφές εναλλάσσονται. Ντουμάνι. Όλη τη μέρα(και τη νύχτα) τρώμε ότι μας έρθει. «Χωρίς πάτο» που λέει. Λίγες φωτογραφίες του χάους και της κούρασής μας αποφορτίζουν την κατάσταση με γέλια.


 


 

Ξημερώνει. Τελειώνουμε γύρω στις 12 το μεσημέρι. Τεχνική έκθεση, εκτίμηση κόστους, σχέδια, ο κωδικός μας ποιος θα είναι?(τα ονόματα δεν εμφανίζονται, δίνονται σε σφραγισμένο φάκελο). Ψάχνουμε κάτι που να το θυμόμαστε.. ημερομηνίες γενεθλίων, ονόματα, χαμός.. κάπως(που τώρα δεν θυμάμαι) καταλήγουμε. 45310. ΟΚ! Γράψτο παντού! Οδήγηση(χα!). Πάμε σε δυο φωτοτυπάδικα. Τελικά μέχρι τις 4 έχουμε δέσει το τεύχος, περιμένουμε να τυπωθούν και οι πινακίδες. Με κόκκινα μάτια και κάτι χαμόγελα μισά(ένεκα έλλειψης αντανακλαστικών πλέον) στεκόμαστε προσοχή μπροστά στο plotter. Η χαρά μας είναι μεγάλη. Not bad ε? Σαν χαζομπαμπάδες που βλέπουν το μωρό τους να γεννιέται αποθανατίζουμε τη στιγμή.


 

Κοντεύουμε να λιποθυμήσουμε. Ώπα! Βγαίνω για τσιγάρο. Κρύος αέρας. Αρχίζω να τρέμω. Έχουμε καταβληθεί και οι δυο. Στην επιστροφή ψωνίζουμε υλικά για να το δέσουμε όλο αυτό, αφού για φάκελος ούτε συζήτηση. Τελικά δεν κοιμάμαι ως τις 12 το άλλο βράδυ. Το πρωί ξυπνάω και πάω στη Χαριλάου Τρικούπη. Είναι οι μέρες της ανακοίνωσης της υποψηφιότητας Παπούλια. Κάτι κάμερες απέναντι. Είμαι περίεργη. Μια κοπέλα προχωράει μποστά μου. Με μικρό φάκελο στα χέρια. Χε, χε! Όχι δικιά μας. Προχωράω με τον Α2 φάκελο παραμάσχαλα και μια μικρή περιέργεια στο στόμα.