μητρόπολη #2

-ειδικά-
Οι πέντε μέρες αυτές μου δώσανε πολλά. Οι Βερολινέζοι θέλουν να γίνουν πάλι ένα. Χώρια από τις προσπάθειες του κράτους σε θέματα ίσων ευκαιριών στην εργασία, την οικονομία κλπ, φαίνεται πως οι άνθρωποι σε αυτή τους την αγωνία για νέα ταυτότητα θεωρούνε πολύ σημαντική την πόλη τους. Ως δομημένο περιβάλλον δηλαδή. Θέλουν να αγκαλιάσουν το παρελθόν τους, να το οικειοποιηθούν, αυτοί, οι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους και έτσι να δημιουργήσουν τη νέα τους, ενιαία, ταυτότητα. Που τόσο την έχουν ανάγκη.

Οι καταλήψεις στέγης στο Βερολίνο έχουν γίνει κανόνας. Σχεδόν κανείς δεν κυνηγάει φοιτητές, καλλιτέχνες, διανοούμενους και κάθε καρυδιάς καρύδι που μαζί με την παρέα του πάει και μπουκάρει σε ένα πενταόρωφο κτίσμα του ’20, παρατημένο μέχρι πρόσφατα, και μένουν όλοι μαζί κοινοβιακά. Αυτά τα κτίρια είναι πολλά, οι κάτοικοί τους, είναι μια παρέα, και συνήθως έχουν και κανένα bar στο ισόγειο –που δουλεύουν με βάρδιες- για να καλύπτουν τα τρέχοντα έξοδα. Περιέργως όμως δεν είναι «κλίκα». Παραμένουν ανοιχτοί σε νέους συγκατοίκους και στον οιοδήποτε εκφράζει την επιθυμία να ανέβει στους ορόφους να χαζέψει κανένα πίνακα, να πει καμιά μαλακία ή είναι απλώς περίεργος: η πόρτα είναι ανοιχτή. Οι καταληψίες δεν αντιμετωπίζονται σαν απόκληροι, bohemes ή μυστήριοι… αντιμετωπίζονται όπως όλοι οι υπόλοιποι κάτοικοι της πόλης.

Αντίστοιχη δουλειά και με τους ακάλυπτους. Το Βερολίνο έχει το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό, οι ακάλυπτοι των οικοδομικών τετραγώνων να μην έχουν πρόσβαση μονάχα από τα τριγύρω οικόπεδα, αλλά και από ένα δρόμο που σε οδηγεί κατ’ευθείαν στο κέντρο τους. Οι ακάλυπτοι γίνονται λοιπόν χώροι άτυπων εκθέσεων, υπαίθριων θεατρικών ομάδων, ομιλιών και άλλων events που δείχνουν να ξεπηδάνε out of the blue. Ρωτάμε και μαθαίνουμε ότι ούτε άδειες χρειάζονται, ούτε οι γύρω ένοικοι ενοχλούνται. Αντιθέτως, δείχνουν να το διασκεδάζουν κιόλας.

Οι θεατές όλων αυτών ή τελωσπάντων αυτοί στους οποίους απευθύνονται όλα αυτά δεν είναι μόνο το underground ή καθ’οιοδήποτε τρόπο «ψαγμένο» κομμάτι της πόλης. Είναι και παππούδες και γιαγιάδες, εργαζόμενες μητέρες με τα καρότσια του μωρού τους, γιάπηδες κλπ. Οι πάντες φαίνεται να θέλουν να πάνε παντού. Να οικειοποιηθούνε τα πάντα. Χωρίς κάποιο –υποτυπώδες- marketing ή διαφήμιση να έχει boostάρει την ιστορία. Από μόνοι τους.