[τρύπα]

Βρήκε να με πιάσει το κέφι για δουλειά Παρασκευή βράδυ. Στρώνομαι λοιπόν για τα καλά. Κατά τις μιάμισι όμως, και με τη δουλειά σε μεγάλο βαθμό εντάξει για την ημέρα, μου έρχεται κέφι για έξω. Συνεννόηση με παρέα, ραντεβού σε μια ώρα στο κέντρο. Η πυτζάμα που έχει γίνει δεύτερο δέρμα, άλλαζει βάρδια με μια μίνι φούστα και τα αγαπημένα μου stilettos. Ξεπαρκάρω, φεύγω. Ψιχαλίζει. Μέσα στη μέση της νύχτας, ελάχιστοι κατεβαίνουν προς κέντρο. Ιδανικές συνθήκες για μένα. Στον δρόμο προς την Πανόρμου –ΓΚΑΠ !!- λακκούβα απροσδιορίστου βάθους γεμάτη νερά. Νιώθω το τράνταγμα και στα δόντια μου, ευτυχώς δεν δαγκώνω τη γλώσσα μου και συνεχίζω μουρμουρίζοντας κάτι γαλλικό για τη λακκούβα και ανεβάζοντας τους υαλοκαθαριστήρες μια σκάλα. Στα επόμενα 200 μέτρα όμως ο δρόμος σαν να είναι πιο άγριος από το συνηθισμένο. Λες? Μπααααα… Σήμερα βρήκε που βρέχει και ξεπορτίζω in the middle of the dark blue night? Αlarms on. Δεξιά. Η Πανόρμου έχει δυο λωρίδες ανά κατεύθυνση και πολλοί σταματάνε δεξιά για ότι τους κατέβει. Μαζί και εγώ. Ανοίγω πόρτα, έξω το ένα πόδι με το stiletto, βρέχομαι. Και το άλλο πόδι. Όρθια. Χαχα! Τι να σκέφτονται άραγε όσοι βλέπουν το σκηνικό? Παίρνω και το δερμάτινο. Πίσω αριστερά ρόδα OK. Eκεί μου είχε φανεί το πρόβλημα. Να φύγω. Μπααα… ας κοιτάξω και μπροστά. ΧΑ! Το λάστιχο ένα με την άσφαλτο. ΦΤΟΥ! Γαμώτο!

Ανασυγκρότηση. ΟΚ. Ψυχραιμία. Έχω ξαναλλάξει λάστιχο, με παρέα μεν, αλλά το έχω ξανακάνει. Αλλά μέρα, με άλλα ρούχα και χωρίς βροχή. Ελλειπτικό μήνυμα σε παρέα για ενημέρωση. Port baggage ανοιχτό. Ρεζέρβα πουθενά! ΤΙ??? Τηλέφωνο σε γονείς. Δύο προσπάθειες μετά η αγουροξυπνημένη μητέρα μου, μου λέει να πάρω ταξί να γυρίσω πίσω (δεν θα’σαι καλά! Τώρα βγήκα!).. το θέλει όμως αύριο το αυτοκίνητο κλπκλπ. ΠΟΥ είναι η ρεζέρβα γμτ? Ανακαλύπτω την Αμερική. Tip: οι ρεζέρβες σήμερα κρύβονται συνήθως κάτω από τη μοκεττοειδή επίστρωση του port baggage. Και ο γρύλος επίσης. Μια βίδα πρέπει να ξεβιδωθεί. Με μια πένσα που βρέθηκε μέσα κατά τύχη και τα χέρια αναλαμβάνω με επιμονή το νυχτερινό μου task. Με το δεξί χέρι. Γιατί με το αριστερό κάνω νόημα σε αυτοκίνητα. Ταρίφες κατά προτίμηση. Έναν άσχετο μετά, σταματάει ταρίφας με όρεξη να βοηθήσει (ΤΟ και ΤΟ, ΑΝ μπορείτε με βοηθήσετε θα είμαι ευγνώμων, αν όχι δεν πειράζει, θα σταματήσω κάποιον άλλο, μην αγχώνεστε). Ο ταρίφας ξέρει τα κόλπα, βγάζει τη ρόδα και τον γρύλο από την κρυψώνα τους, βάζει τον γρύλο, ρωτάει για κλειδί. Δεν θα’πρεπε να είναι εκεί? Δεν είναι… Μήπως έχετε εσείς? Έχω αλλά μάλλον είναι μεγάλος για αυτό το αυτοκίνητο (γιατί γμτ δεν είναι όλα τα μπουλόνια ένα μέγεθος???). Το δοκιμάζουμε. Φέρνει βόλτες γύρω από τα μπουλόνια. Μάλιστα. Τι κάνουμε τώρα κοπελιά? Η κοπελιά κάνει redo: άστο πάνω μου. Ξανά σήμα σε αυτοκίνητα. Ψάχνω μικρό, κατά προτίμηση Peugeot. Σταματάω μια άσχετη. Το δεύτερο hit μου είναι on target. Δυο νεαροί με Peugeot. Εξηγώ, λένε ΟΚ, θα βοηθήσουν. Λέω μόνο το κλειδί θέλω, δεν είναι ανάγκη να βοηθήσετε. Επιμένουν. ΟΚ. Φέρνουν το κλειδί τους, εγώ γυρνάω το γρύλο με το ένα χέρι, το άλλο χέρι στο κασκόλ να μη βραχεί στην άσφαλτο, μαζεύω το μακρύ δερμάτινο πάνω μου να μη γίνω θέαμα στους διερχόμενους, ο ταρίφας βγάζει το λάστιχο, οι δυο ξαναβιδώνουν πίσω τη βίδα που απελευθέρωνε τη ρεζέρβα. Πλήρης συντονισμός στην ομάδα. Τηλέφωνα απανωτά από γονείς. Έχω τον πόνο μου, έχω και αυτούς. Έχω αρχίσει να φορτώνω. Η μπαταρία πέφτει την κατάλληλη στιγμή. Το κλείνω. Οι δυο σκυμμένοι στο port baggege μου ψιλοκάνουν καμάκι. Μη σκας, μια χαρά είσαι. Γυρίζεις σπίτι ε? Πάρε ένα ταξί! Πρώτον, πάω, δεν γυρίζω και δεύτερον, εντάξει, ευχαριστώ για τη βοήθεια παιδιά, αφήστε το τώρα, το κάνω και εγώ. Μπα, άσε, εμείς. Καλά. Όπως θέλετε, ευχαριστώ. Πιάνω το original λάστιχο να το βάλω πίσω. Όχι, εμείς, μην γίνεις χάλια. Τα παίρνω γενικώς με τέτοια, τώρα είμαι και τσίτα ούτως ή άλλως. Άσε, μπορώ. Stilletos, μίνι και ρόδα ανά χείρας. Σαν ημερολόγιο της Michelin θα είμαι… Λίγα λεπτά μετά είναι όλα ΟΚ, τους ευχαριστώ και τους τρείς, παραδίδω το σωτήριο κλειδί στους τύπους, ο ταρίφας μου δίνει χαρτί κουζίνας από το port baggage το οποίο έχει ψεκάσει με 5 κιλά AJAX για να καθαρίσω τα χέρια μου. Το ίδιο κάνει και αυτός. Ανακουφισμένη αλλά ακόμη με τα μαύρα ίχνη της αναστάτωσης στα νύχια και την παλάμη, βάζω πρώτη.

Σήμερα το μεσημέρι, χωρίς καφέ & πρωινό, με 5 ώρες ύπνο, ψάχνω βουλκανιζατέρ στην Σαββατιάτικη Αθήνα. Δυο κοντινά βουλκ. μετά, αποφασίζω να μην τσιτώσω παραπάνω τα –τεντωμένα- νεύρα μου ψάχνοντας ένα ένα όλα τα κοντινά για να τα διαπιστώσω τελικώς ότι έχουνε κλείσει. Πλώρη για το μοναδικό 24ωρό όλης της Αθήνας που είναι κοντά στην Πλατεία Κολοκοτρώνη, στο Μεταξουργείο. Κίνηση. Στο δρόμο το κομμάτι του CD που ακούω ως αυτιστική τις τελευταίες δυο μέρες αρνείται να παίξει ως όφειλε. Κάτι κιθάρες / μπάσα στο τέλος του είναι σαν να μην υπάρχουν. Στα φανάρια χαρχαλεύω τα equalizers και κάθε πιθανή ρύθμιση. Σκέφτομαι σοβαρά τον εξορκισμό, το μάτι, τη χρησιμότητα της γαλάζιας χάντρας, σκόρδων κλπ… που πουλάνε λαγοπόδαρα?

Μεταξουργείο. Ο νεαρός στο βουλκανιζατέρ είναι πολύ ευγενικός, cool και όμορφος. Το κλισέ θα ήταν να ακούσω κάτι τύπου Άντζελα εδώ. Αντίθετα παίζει κάτι απροσδιόριστο στο βάθος. Αρβανιτάκη? Ταρίφες φτάνουν ανά λεπτό για επιδιορθώσεις. Το λάστιχο έχει γαμηθεί (με ρωτάει αν έπεσα σε λακκούβα, θαυμάζω διάγνωση, σαν να πάω στο γιατρό νιώθω), κανονίζουμε τα διεκπεραιωτικά και τελικά η δουλειά γίνεται σε ένα τσιγάρο χρόνο. Να αγοράσω και κανένα κλειδί επί τει ευκαιρεία. Χτες, έπαθα αυτό: μπλαμπλα. Μα έχεις! ΠΟΥ??? Εδώ, λέει και δείχνει κρυφή τρύπα στο τοίχωμα του port baggage που δεν είχα ιδέα πως υφίσταται. Πρέπει να έχω εντελώς απορημένο βλέμμα πάνω από τους μαύρους κύκλους της απόγνωσης. Χμ, χρήσιμη πληροφορία. Πάνω στη μανούρα δεν το είδα φαίνεται. Ευχαριστώ. Χαμόγελα εκατέρωθεν, πληρώνω, φεύγω.

Στην αναχώρηση το αυτοκίνητο ρολάρει γλυκά μέσα στη βροχή καθ’οδόν προς το σπίτι. Νιώθω μια περίεργα γλυκιά ικανοποίηση.