9

Δώστο μου και εμένα λίγο! / Τώρα διαβάζω δεν βλέπεις? / Μα θα φύγω σε λίγο, δεν προλαβαίνω! / Το απόγευμα όταν γυρίσεις... τέλος πάντων. Καλά, σε μισό λεπτό.

Αφήνω το πηρούνι μπηγμένο στη φέτα και μασουλώντας πάω στο σαλόνι. Οι γονείς μου έχουν πέσει πάνω από το 9 της Ελευθεροτυπίας και τσακώνονται ποιος θα το προτοδιαβάσει.

Η μητέρα μου προτιμά τη «Φωτεινή Της Νύχτας». Ο πατέρας μου επίσης, αλλά δεν παραλείπει να μου πει μόλις με ακούσει να τον πειράζω όταν τον βλέπω να τη διαβάζει, ότι αυτά είναι για άντρες. Οι καθωσπρεπισμοί μας έφαγαν. Σκάω στα γέλια και τον ρωτάω αν άφησε το ρόπαλο στην εξώπορτα πριν μπει να μην χαράξει το παρκέ. Με ρωτάει που μπορεί να βρει τον τόμο να τον αγοράσει. Τον ρωτάω αν έχει μπει ποτέ σε section comics σε βιβλιοπωλείο.

Επιστροφή στη φέτα μου όταν τρανταχτά γέλια μου κινούν την περιέργεια. Μεταβολή και πίσω. Ο μπαμπάς έχει ξεκαρδιστεί με ένα σκίτσο του Roberto Totaro με τίτλο «οι μηχΑΝΟΡΓΑΝΩΤΟΙ». Ένα μάτσο ίδιοι επιστήμονες με άσπρες ποδιές αναρωτιούνται στη θέα ενός συναδέλφου τους καταπλακωμένου (ίσιωμα) από ένα τεράστιο κουτί - εξάρτημα μηχανοργάνωσης που μάλλον –τι μάλλον δηλαδή, προφανώς- έχει αποκολληθεί από τον πίσω γιγάντιο τοίχο, τίγκα σε παρόμοια κουτιά. Έχουν αλλάξει γραφεία τελευταία και το χάος τον καλωδίων, μηχανοργάνωσης κλπ κάτι θα του θυμίζει. Θα το κόψει να το κορνιζάρει, λέει.

Μήπως τους έχω παρεξηγήσει?