τα μέσα έξω

Τhank God, δεν αρρωσταίνω σχεδόν ποτέ(χτύπα ξύλο). Έχω γερή κράση και ούτε αρρώστιες κολλάω, ούτε πυρετό κάνω εύκολα. Εκτός όμως από όλα αυτά τα οποία έχει η standard εκδοχή μου, έχει και μια απέχθεια προς την αρρώστια, τη μιζέρια και τον κατ'οίκον εκλεισμό(όχι από επιλογή, από αδυναμία). Και αν είσαι ΕΝΤΕΛΩΣ σκατά, ΟΚ, μέσα θα κάτσεις. Αν είσαι so and so, ξέρεις πως είσαι αδύναμη για έξω αλλά σπίτι βαριέσαι ΤΙ κάνεις? Βασικά αποφεύγω να ανήκω στη δεύτερη κατηγορία. Τέλος πάντων όμως, χτες το βράδυ είχα περιπέσει σε αυτήν την αθλία κατάσταση.

Τι συνέβει? Απλό: έφαγα ένα κομμάτι πίτσας το οποίο όπως απεδείχθη δεν ήταν ό,τι καλύτερο. Διότι όταν έφτασα στη χώνεψη, όχι μόνο είχα πόνο και πρήξιμο, μα και ρίγη, πυρετό και τάσεις εμετού. Όλο το setάκι δηλαδή. Δεν μου έχει ξανατύχει, λέω "καμιά ίωση θα'ναι" και ανέβαλα το reverse enginnering(εμετός) επ'αόριστον. Tι έμαθα από το γεγονός: κάτι τέτοιο μην το αναβάλλεις ποτέ. Διότι μόλις έφτασα στο σπίτι μου και είδα ότι δεν με παίρνει να ταλαιπωρούμαι -> ας δοκιμάσω το reverse που λέγαμε, αυτομάτως όλα βελτιωθήκαν, και ο πυρετός έπεσε λίγη ώρα αργότερα!!! Η ταλαιπωρία και η κούραση παρέμειναν, αλλά ένα Panadol μετά, ξεράθηκα στον ύπνο για 13 ώρες με αποτέλεσμα να ξυπνήσω με δέρμα φράπα και διάθεση brillante! Και μέσα στον ύπνο της αναγέννησής μου από τη γαστρεντερίτιδα, με πήραν και ένα τηλέφωνο για ραντεβού για μια δουλειά.