οι μαγεμένοι

Σάββατο βράδυ και πριν βγω μια βόλτα, zapping. Στην ΕΤ1 αποδεικνύεται πως έχει μια εξαιρετικά καλή συνέντευξη. Κολλάω και την παρακολουθώ ως το τέλος. Λάθος ρήμα. Δεν την παρακολουθώ. Τη ρουφάω. Μιλάει ένας κύριος ονόματι Νίκος Σαξώνης. Ο κ. Σαξώνης είναι τέως πρόεδρος της διαφημιστικής εταιρίας McCann – Ericsson. Σε μια φάση του την έδωσε, βαρέθηκε, τα μάζεψε και πήγε στο Πάπιγκο όπου και άνοιξε έναν ξενώνα. Στην εκπομπή, μιλάει για τις εμπειρίες του, τις αποφάσεις του... εν ολίγοις φιλοσοφεί. Δεν έχει σημασία τι έκανε ακριβώς και γιατί. Δεν θα εξετάσω αυτό εδώ. Εδώ θα εξετάσω μια ατάκα που είπε σε μια φάση της εκπομπής. Και ξαναείπε και στο τέλος, ως συμπέρασμα φαντάζομαι της μέχρι τώρα ζωής του. Είπε λοιπόν ο τύπος, ότι «δεν υπάρχουν πολλοί μαγεμένοι άνθρωποι πια». Και πόσο δίκιο έχει. Η ατάκα αυτή με οδήγησε αλλού: πόση μαγεία υπάρχει στην καθημερινή επαγγελματική μου πραγματικότητα? Είναι εύκολο να είσαι «μαγεμένος»?(τι ηλίθια ερώτηση - μπαίνει μόνο για προβοκατόρικους λόγους) Μόνο έχω την ανάγκη της «μαγείας»?

-παρένθεση-
Σε περιόδους της δικής μου ζωής που όλα αλλάζουν, που νιώθω ότι κάνω τα πρώτα βήματα σε χώρο άγνωστο, με βοηθάει να μιλάω με ανθρώπους που εκτιμώ για το μυαλό, τις γνώσεις τους, την εμπειρία τους ή τη γενικότερη στάση τους απέναντι στη ζωή. Εννοείται όχι μόνο αρχιτέκτονες. Για την ακρίβεια, συνήθως όχι αρχιτέκτονες. Αυτό το συνήθειο το έχω γενικά, απλά σε περιόδους τέτοιες η ανάγκη μου να ρουφάω γνώση από άλλους εντείνεται. Συζητήσεις με ανθρώπους που θαυμάζω, συνεντεύξεις σαν αυτή στην τηλεόραση, βιβλία.

Την περίοδο αυτή στα επαγγελματικά μου οργασμός. Ή χάος. Θα δείξει. Πάντως σίγουρα δεν βαριέμαι. Ήθελα να βρω δουλειά σαν αρχιτέκτονας σε κάποιο γραφείο. Επέλεξα να μην χρησιμοποιήσω καμία οικογενειακή γνωριμία για αυτό. Να το κάνω μόνη μου, να δυσκολευτώ και να μάθω. Όχι από βίτσιο. Από ανάγκη ανεξαρτησίας, να μην στηρίζομαι στις πλάτες κανενός άλλου παρά μόνο στις δικές μου. Λόξα μου.. πες ότι δεν θέλω να φτάσω 60 και να σκέφτομαι ότι αν δεν ήξερα τον τάδε ίσως να μην … μπλαμπλα. Α, και για να δω τη δουλειά σε όλες της τις εκφράσεις, χωρίς make up. Γενικά σκοπεύω να δουλέψω για 2/3 ή 4 χρόνια σε διάφορα γραφεία. Μικρά, μεγάλα, εμπορικά, ποιοτικά, με μεγάλα projects με μικρά για πελάτες που τους νοιάζει εξαιρετικά το αποτέλεσμα, που θέλουν tailor made λύσεις (π.χ. έπιπλα που να ταιριάζουν στο νέο τους σπίτι) κλπ. Δεν είναι απόλυτο πως αυτό θα κάνω, απλά το γενικό πλάνο αυτό λέει. Έχω και μερικές άλλες ιδέες για μετά ή παράλληλα με όλα αυτά, αλλά δεν σκοπεύω να επεκταθώ τώρα.
-κλείνω παρένθεση-

Ο τελευταίος καιρός λοιπόν, έχει περάσει με συνεντεύξεις, CV, τηλέφωνα, portfolios. Από όλα αυτά βγήκαν πολλά που -άμα αποφασίσω προς τα πού τραβάω- θα τους αφιερώσω κανένα post («ευτράπελα συνεντεύξεων») γιατί αξίζει. Και μαθαίνω πολλά. Το νόημα είναι πως εδώ και πέντε μέρες δουλεύω σε ένα γραφείο που δεν πολυγουστάρω. Για αυτό και με βλέπω να φεύγω αν τα πράγματα συνεχίσουν έτσι. Πως έτσι?

Είχα πολλά να καταμαρτυρήσω –και για εκεί που δουλεύω και για εκεί που θέλω να πάω, μόλις τους φτύσω-… αλλά τελικά το πρόβλημα είναι η μαγεία. Γιατί είναι δυνατόν να υπάρχει μαγεία στη δουλειά. Η δουλειά δεν είναι δουλεία. Για μένα είναι μαγεία. Ή έστω άμα γίνεται σωστά, για τα δικά μου γούστα, είναι και «μαγεία». Αλλιώς, αν διαγράψεις τη μαγεία, την ευχαρίστηση που καταθέτεις και εισπράττεις από τη δουλειά σου, γιατί να μην ασχοληθείς με μια εργασία που δεν σου αρέσει καθόλου, αλλά σου αποδίδει πολλά λεφτά και να ξεμπερδεύεις?

Τα προβλήματα στο γραφείο είναι δύο. Πρώτον ότι δεν γουστάρω τα πρόσωπα, ότι δεν δένει η χημεία μας που λένε και δεύτερον το είδος και η ποιότητα της παραγόμενης δουλειάς.

Το πρώτο ίσως θα έλεγε κανείς ότι δεν είναι και πολύ επαγγελματικό σχόλιο εκ μέρους μου. Είσαι επαγγελματίας και πληρώνεσαι για να κάνεις τη δουλειά σου. So simple. Χέστηκα. Για μένα οι άνθρωποι είναι βασικός συντελεστής στην υπόθεση δουλειά. Όχι, δεν θα δουλεύω λιγότερο επειδή δεν πάω τα μούτρα του άλλου, απλά με την πρώτη ευκαιρία θα φύγω για κάτι καλύτερο. Απλά δουλεύω πιο άκεφα. Οχτώ ώρες δεν είναι λίγες κάθε μέρα για να λες από μέσα σου ότι θέλεις να δεις το αφεντικό σου (που από εδώ και πέρα θα αναφέρεται ως Λ.) μια μέρα να χαμογελάει, να πει ένα αστείο, να μην εμφανίζεται στη σκηνή –ως δια μαγείας- μόλις ανοίξεις το στόμα σου να πεις μια κουβέντα στην κοπέλα απέναντι (δουλεύοντας παράλληλα) και να μην σε κοιτάει κάθε στιγμή που περνάει από το χώρο.

Γενικά το βλέμμα είναι για μένα χαρακτηριστικό των ανθρώπων. Και του Λ. μου τη σπάει. Δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι που σε κοιτάνε εξεταστικά όταν νομίζουν πως δεν τους βλέπεις. Ούτε αυτοί που δεν σε κοιτάζουν στα μάτια. Εκεί νιώθω είμαι υπό έλεγχο και δεν έχω δώσει δικαιώματα.

Άσε που είναι όλα deadly quiet. Σε αντίστοιχα γραφεία συνήθως παίζει μουσική στο background. Εκεί όχι μόνο δεν παίζει, μα δεν υπάρχει και προοπτική τέτοια: δεν υπάρχει καν ένα στερεοφωνικό που να μπορείς να ανοίξεις ή να κλείσεις κατά τα γούστα σου!! Σε όλα τα άλλα γραφεία που ξέρω ή μου έχουν πει, υπάρχει. Μια μέρα χτύπησε το κινητό μου από μήνυμα και πετάχτηκα τόσο εγώ όσο και η διπλανή κοπέλα! Τρομάξαμε! Έτσι τη βγάζω με το iPod αλλά δεν έχω ραδιόφωνο που μ’αρέσει όταν δουλεύω.

Επίσης ο Λ. είναι αγχώδης. Βηματίζει πέρα δώθε με μικρά γρήγορα βηματάκια και παράλληλα κοιτάζει εμένα πλαγίως και αγέλαστα όπως είπα. Ανοίγει τα εκτυπωμένα σχέδια με μια υστερική χειρονομία, σαν να χάνει κρίσιμα λεπτά, αλλά έλα μου ντε που είναι κομμάτι της δουλειάς! Διορθώνει τις προτάσεις μέσα σε 5 λεπτά σαν να φοβάται πως χάνει χρόνο από κάτι άλλο. Φυσικά, στο δωμάτιο παρουσιάσεων, δεν έχει παραλείψει να κολλήσει στους τοίχους φωτογραφίες του Α. Κωνσταντινίδη, του Le Corbusier κλπ.. σαν να τους έχει είδωλα... ο έφηβος! Μα ρε Λ γαμώτο, αυτοί ήταν ερωτευμένοι, μαγεμένοι με τη δουλειά τους! Ξενυχτάγανε για μια γραμμή. Όχι αγαπητέ, δεν είσαι μαγεμένος. Βαριεστημένος είσαι, με υποχρεώσεις από τις οποίες δεν μπορείς να ξεφύγεις με έναν ευφάνταστο –και αποτελεσματικό- τρόπο. Γιατί αυτός ο τρόπος θέλει λίγο να αφιερωθείς εκεί. Εσύ τρέχεις μη χάσεις το επόμενο σχέδιο-κόπια της τράπεζας! Είσαι και τσίπης! Όχι μόνο με το στερεοφωνικό. Ακόμη και με τα χαρτιά που εκτυπώνουμε. Οικονομία μέσων, minimalism ή απλά ο Scrooge ζει ανάμεσά μας?

Και να έλεγες ότι δεν έχει δουλειές? Αντιθέτως έχει πολλές και σίγουρες. Γιατί? Γιατί είναι τράπεζες. Συμβάσεις δηλαδή από ότι έχω καταλάβει. Και έτσι περνάμε στο δεύτερο κομμάτι που λέγεται δουλειά αυτή καθεαυτή. Οι τράπεζες έχουν συνήθως μια τεχνική υπηρεσία που σχεδιάζει τις βασικές αρχές(brand design) των υποκαταστημάτων της. Το γραφείο αυτό, έχει αναλάβει την ανακατασκευή των υποκαταστημάτων ολόκληρης της Ελλάδας για 4/5 τράπεζες, στηριζόμενο σε αυτές τις γενικές αρχές. Γνωρίζω πως η δουλειά αυτή έχει ένα πολύ μεγάλο πρακτικό (και ψείρικο και βαρετό για πολλούς κομμάτι) αλλά δεν είναι μόνον αυτό. Εκεί να πεις πως έχω να μάθω πολλά πράγματα ως καινούργια. Δεν περίμενα άλλωστε πως σε μια αρχάρια θα έδιναν κάτι εξαιρετικά δημιουργικό, αλλά και οι παλιότεροι δεν κάνουν τίποτα παραπάνω. Οπότε απόλυτη βαρεμάρα. Τεσπά… θα περιμένω παραπάνω για να σιγουρευτώ αλλά δεν νομίζω να με εκπλήξει ο Λ. Ευτυχώς παίζουν πολλές προτάσεις οπότε είναι θέμα χρόνου. Α, ρε Λ. τι όνειρο να έβλεπες χτες το βράδυ!

Η δουλειά για μένα –και αντίθετα τόσο με τον Λ όσο και με πολλούς- δεν είναι δουλεία. Είναι δημιουργία. Είναι ικανοποίηση. Είναι έρωτας. Αγρύπνια. Ή έστω θα έπρεπε να είναι για όλους. Και όνειρο για κάτι καλύτερο. Τα λεφτά, τα ξερά αλλά πολύτιμα λεφτά, βγαίνουν εύκολα. Το βλέμμα παραπέρα -να το πάλι το βλέμμα :Ρ- είναι το ζόρικο. Το όνειρο. Η μαγεία. Όμως αν κοιτάς παραπέρα, επειδή εξ’ ορισμού συνεπάγεται κέφι και ταλέντο, είσαι de facto καλός στη δουλειά σου, άρα θα βγάλεις και λεφτά, μην αγχώνεσαι.
Αφέσου σε αυτό που σε μαγεύει. Εγώ αυτό θα κάνω. Ξανά.