Σύνταγμα ή Ομόνοια?

[ ή αλλιώς: ο Billy Elliott χορεύοντας κλακέτες από την Place de la Constitution ως την Place de la Concorde και πίσω ]

Όχι. Δεν είμαι ενημερωμένη για τα περί Ευρωσυντάγματος. Όχι. Δεν έκατσα να διαβάσω. Έπρεπε να πάω να αγοράσω τον τόμο και να ξεστραβωθώ αλλά βαρέθηκα και δεν το έκανα. Και από τις παρουσιάσεις – κριτικές δεν καταλαβαίνω και πολλά, αφού όλοι εκφράζουν τις –διαφορετικές, είναι λογικό- απόψεις τους πάνω στο ζήτημα. Αλλά πως μπορώ να κρίνω αν έχουν δίκιο αφού δεν έχω δει το πρωτότυπο? Και δεν ξέρω τόσο καλά το έργο αυτών που κρίνουν για να πω ότι εμπιστεύομαι τον τάδε. Aπό την άλλη σε τέτοιο ζήτημα θεωρώ ότι όλοι πρέπει να αποκτήσουν γνώμη από πρώτο χέρι.

Το νόημα είναι ότι γουστάρω τη Γαλλία που είχε το θάρρος να κάνει δημοψήφισμα για αυτό. Γιατί θέλει κότσια να ρισκάρεις την «μοίρα» της Ευρώπης στον κάθε τύπο που καταλαβαίνει ότι θέλει από την τηλεόραση ή που βαριέται να διαβάσει περί τίνος πρόκειται το νέο Ευρωσύνταγμα. Όμως αυτό λέγεται δημοκρατία. Και για να ρισκάρεις λιγότερο, ενημερώνεις: κάνεις εκπομπές, στέλνεις από ένα αντίγραφο σε κάθε γαλλικό σπίτι, διοργανώνεις δημόσιες συζητήσεις, βιβλία, άρθρα σε εφημερίδες κλπκλπ. Που θα πάει, ακόμα και ο πιο τεμπέλης και άσχετος κάτι θα μάθει. Ίσως όχι το σύνολο για να μπορεί να ψηφίσει ΕΝΤΕΛΩΣ politically correct ενημερωμένος, αλλά αυτό είναι μαθηματικά αδύνατον όταν μιλάμε για τόσους ανθρώπους. Και με ενοχλεί αφάνταστα που εδώ το θέμα ψηφίστηκε από τη Βουλή. Δεν είμαι ηλίθια. Δεν θέλω άλλος να αποφασίζει για εμένα. Αυτοί που επιλέξαμε να μας εκπροσωπούν, σε τόσο σημαντικά θέματα πιστεύω ότι πρέπει να ζητάνε τη γνώμη μας. Ίσως έτσι να είχα το παραπάνω κίνητρο να πάρω και να διαβάσω ποιοι είναι αυτοί οι νόμοι στο κάτω κάτω που θα κάνουν κουμάντο σε όλους εμάς στο μέλλον.

Φυσικά κατανοώ πως είναι πολύ μεγάλο το ρίσκο να περάσει το Ευρωσύνταγμα από όλες τις μεγάλες χώρες και να κοπεί από την Ελλάδα…πώς να σταθείς μετά εσύ που απλώνεις συνεχώς τη χούφτα? Οπότε από μια μεριά είναι λογικό και επόμενο τέτοιου τύπου δημοψηφίσματα να λαμβάνουν χώρα σε «ισχυρές» ευρωπαϊκά χώρες.

Στην αρχή -εγώ η άσχετη, ξαναλέω- ήθελα να βγει OUI. Για τους γνωστούς λόγους περί δυνατής Ευρώπης, Κίνα και ΗΠΑ απέναντι, για να ισχυροποιηθεί η ενοποιημένη μας ταυτότητα, για να λειανθούν πιθανοί τοπικοί νόμοι κλπ. Γιατί εν τέλει μόλις συνειδητοποίησα πως οι νόμοι είναι η ραχοκοκαλιά μιας κοινωνίας. Μα , όταν βγήκε το NON, -εγώ ή άσχετη επαναλαμβάνω για να μην ξεχνιόμαστε- το ξανασκέφτηκα. Απόφαση με μεγάλο γκελ. Και φρένο.

Δεν νομίζω πως οι Γάλλοι δεν θέλουν το Ευρωσύνταγμα. Για μένα είναι σαφές πως δεν θέλουν ΑΥΤΟ το Ευρωσύνταγμα. Κάποιοι είπαν ότι ίσως οι Γάλλοι παράλληλα να ήθελαν να ρίξουν ένα χαστούκι στον Σιράκ, να προβάλουν τα προβλήματα που τρώνε τη Γηραιά Ήπειρο (κυρίως βλ. ανεργία) και που περνάνε σε δεύτερη μοίρα κλπ. Ναι, μπορεί. Επιπροσθέτως όμως, ειλικρινά σκέφτομαι πόσο δύσκολο θα ήταν για τον μέσο Γάλλο, να βάλει τα χεράκια του και να βγάλει τα ματάκια του. Γιατί ότι αποδυναμώνεται ο λόγος της Γαλλίας στις μετέπειτα ευρωπαϊκές αποφάσεις, αποδυναμώνεται. Μιας χώρας που αποτέλεσε αφετηρία στη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης ε? Και υποτίθεται πως οι Γάλλοι είναι και σωβινιστές. Η πολυπόθητος ευρωπαϊκή ομόνοια πάντως μια ρωγμή την ένιωσε.

Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί αυτό είναι απαραίτητα κακό. Και μιλάω μακροπρόθεσμα. Πιστεύω ότι έτσι δίνεται η αφορμή και να συνταχθεί ένα Ευρωσύνταγμα που θα ικανοποιεί περισσότερους κατοίκους της ΕΕ και φαίνεται πως ο κόσμος –αν και συνήθως στις ευρωπαϊκές εκλογές δηλώνει απαθής- έχει άποψη. . Σε αυτό συνάδει νομίζω το γεγονός ότι κλήθηκαν να ψηφίσουν σε κάτι συγκεκριμένο και το έκαναν. Ίσως έτσι να ανέβουν και τα ποσοστά συμμετοχής στις επόμενες εκλογές.

Νομίζω ότι σε μια πλαδαρή πολιτική ζωή, αυτή η απόφαση είχε σφρίγος και φρεσκάδα. Και δύναμη. Γιατί νομίζω ότι από κάποια κοινωνικά στρώματα και πάνω όλα είναι σαφώς πιο εύκολα. Και σπουδάζεις (ΒΑΣΙΚΟ) και δουλειά πάνω σε κάτι που να γουστάρεις θα βρεις πιο εύκολα και κάποιες -στοιχειώδεις έστω- παροχές θα είσαι σε θέση να τις εξασφαλίσεις στον εαυτό σου. Για να μην πω πως στο όνομα εταιριών, κρατικών αποστολών κλπ περνάς και τρια λαρι λαρι λαρο. Που δεν θα’πρεπε αλλά ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος και η εξουσία γοητεύει τόσο, που η διαφθορά φαίνεται πταίσμα. Μα υπάρχουν και τόσοι άλλοι, στη Γηραιά και πολλές φορές αρτηριοσκληρωτική Ευρώπη, που δεν έχουν τη δυνατότητα να κάνουν το άλμα. Και αυτό με εξοργίζει. Ναι, κάποιοι το κάνουν αλλά είναι εξαιρέσεις. Πάντα υπάρχουν αυτοί. Με κότσια, επιμονή, διορατικότητα, σκληρή δουλειά και πολλή τύχη. Αλλά για τους υπόλοιπους, τους τόσους πολλούς, σφίγγεται η καρδιά μου.

Τώρα γιατί θυμήθηκα τον Billy Elliot?