Tuesday, July 12, 2005

διπλωματική

Όταν δεν κοστίζουν τίποτα οι αιώνες, αυτός που τους διαθέτει μεταμορφώνει ό,τι θέλει σε ό,τι θέλει.
Paul Valery



 Posted by Picasa


Η παραπάνω φράση είναι γραμένη σε ένα τεράστιο κομμάτι χαρτί στο τέλος της διπλωματικής του φίλου μου του Μ, που έκανε μαζί με τους φίλους του Γ και Ν. Από τις 12 το πρωί πολυμελής ομάδα βοηθάει στο στήσιμο της παρουσίασης.

_______________________________________



ΕΜΠ, προαύλιο, απόγευμα Δευτέρας 6:00μμ

Έχω πάρει άδεια από ένα (δεύτερο) γραφείο που βοηθάω τα απογεύματα. Μια διπλωματική είναι πάντα μια ένεση πνευματικής αναζωογώνησης. Ακόμη και χάλια να είναι σε βοηθάει να επαναπροσδιορίσεις τους στόχους σου. Ποιός είσαι. Που πας. Για τους αρχιτέκτονες δε, που δεν έχουμε ορκωμοσίες , τήβεννους και άλλα τέτοια, είναι στην ουσία η απονομή πτυχίου. Μεγάλο φαγοπότι ακολουθεί. Και μεγάλο ψυχολογικό σοκ. Και τώρα που δεν έχουμε τους βάρβαρους ΤΙ?

Το πρόβλημα: η Αθήνα και η Ακρόπολη. Η Ακρόπολη είναι σύμβολο. Είναι ιστορία. Κληρονομιά. Είναι και βάρος. Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι τα έκαναν όλα τέλεια? Τι σόι βάρος κουβαλάμε στις πλάτες μας? Και αν αυτοί κάνανε κάτι εμείς τι κάνουμε εκτός από το να αναμασάμε το παρελθόν? Η Ακρόπολη συχνά γίνεται βάρος. Γίνεται όμως και παράδειγμα. Την χαμένη σχέση της πόλης με την ιστορία της, το παρελθόν της, εν τέλει με τον εαυτο της φιλοδοξεί να επαναπροσδιορίσει το τρίο των φίλων.

Το θέμα κουρκουλικό(Κούρκουλας: βλ. Νέο Μουσείο Μπενάκη για τους εκτός χώρου): με αφετηρία την Ακρόπολη η τριμελής ομάδα αναζητεί χώρους στην σύγχρονη Αθήνα που θα μπορούσαν να ζουν/μένουν/εργάζονται οι 12 θεοί του Ολύμπου!!! )Τι θέμα σκεφτήκαν τα παιδιά!) Χώρους με κάποια αναφορά στην Ακρόπολη(οπτική/ιστορική κλπ). Τρεις τέτοιοι χώροι θα επεξεργαστούν σε μεγαλύτερη κλίμακα.

Πολλές εικόνες, λίγα λόγια.


 Posted by Picasa

Σχεδόν σαράντα μέτρα ανάμεσα σε κολόνες έχουν γίνει μια επιφάνεια από σχέδια, σκίτσα, λόγια. Μπροστά που και που πάνω σε ειδικά κατασκευασμένα μαύρα βάθρα λευκές γύψινες μακέττες. Τα παιδιά έχουν βάψει ένα κεντρικό κομμάτι του εδάφους μαύρο. Πάνω, 12 θραύσματα. Από γύψο. Αρχέτυπα των «σύγχρονων κατοικιών» των θεών που λέγαμε. Ένα μορφολογικό αλφάβητο.


 Posted by Picasa


 Posted by Picasa

Ευτυχώς το team δεν δείχνει πολύ αγχωμένο. Ο Μ φαίνεται για πρώτη φορά να μην φοβάται τίποτα. Πέρυσι στο Λονδίνο που με είχε επισκεφτεί, του έλεγα τα ίδια. Μη φοβάσαι την παρουσίαση. Μετά από ένα χρόνο δουλειάς, αν έχεις καταθάσει την ψυχή σου, δεν θα σε νοιάζει τίποτα. Κάθαρση. Για πρώτη φορά εντελώς γυμνός, Και εντελώς δυνατός. Ακούω τμήματα της παρουσίασης μιλώντας με φίλους, παλιούς γνώριμους, καθηγητές.


 Posted by Picasa


 Posted by Picasa

Παρουσίαση. Εξαιρετικός και λιτός χειρισμός των εκφραστικών μέσων. Συγκρατώ τον φούρνο/κουλουρτζίδικο (θεά Δήμητρα) στη συμβολή Πέτρου Ράλλη και Πειραιώς. Βλέπε Κεραμικός. Και τη διαμόρφωση της Πλατείας Μοναστηρακίου. Ερμής. Εμπόριο. Λιτή. Εξαιρετική.


Μοναστηράκι Posted by Picasa


 Posted by Picasa


 Posted by Picasa

Ο κόσμος πολύς. Ως συνήθως καμμιά διακοσαριά περιφέρεται ανάμεσα σε όλο το μπατιρντί.

 Posted by Picasa


 Posted by Picasa

Ακούνε την παρουσίαση, μιλάνε μεταξύ τους, καπνίζουν, τρώνε από τον κλασσικό μπουφέ(του τέλους). Τσικουδιά, κρασί, νερό(έχει ακόμη ήλιο), τυρί κρητικό(αθάνατη Κρήτη του Μ)...και φυσικά κουλούρι Θεσσαλονίκης!!! Έχε χάρη που προτείναν φούρνο!

φυντάνι: Ο κλασσικός άσχετος άπλυτος ακούρευτος σαραντάρης. Αυτός που κάποιος θα έλεγε ότι είναι αιώνιος φοιτητής. Που κάνει ηλίθιες ερωτήσεις μονίμως για να προκαλέσει γελάκια στα μικρά. Και συγκαταβατικά χαμόγελα και απαντήσεις στους καθηγητές. Που άμα του μίλαγε κανείς θα έλεγε πως είναι πρωην πρεζόνι των Εξαρχείων. Υπάρχουν κάμποσοι τέτοιοι στα πέριξ που κάθε 5 χρόνια ανανεώνονται. Οι πολιτικά ενταγμένοι τους αποκαλούν ασφαλίτες. Μας παρακολουθούν και τα τοιαύτα. Έρχεται δίπλα μου όταν πάω παράμερα για τσιγάρο. Μου θυμίζεις ένα άγαλμα, έτσι όπως κάθεσαι. Ποιο? Δεν το θυμάμαι. Μπλαμπλα από μέρους του. Ξερή αδιαφορία από μέρους μου. Δεν συμφωνώ με τη διπλωματική σε αυτό και εκείνο μου λέει. Εσύ? Εγώ περιμένω να ακούσω και καλό θα ήταν να άκουγες και εσύ πρώτα πριν κρίνεις. Καλά. Ενοχλώ? Πάντως μοιάζεις με ένα άγαλμα πολύ γνωστό. Καλά. Κάτσε να ακούσουμε και τα λέμε μετά.

φυντανάκι: Ένας τύπος έχει βγάλει το μπλουζάκι του, παίζει με κάτι σκουλαρικάκια που κρέμονται στα αυτιά του και σημειώνει με μπλαζέ βλέμμα στο σημειωματάριό του.


 Posted by Picasa

Και μια βιβλική μορφή μέσα στο πλήθος. Ο πολιτικός μηχανικός Χρύσανθος Κιρπότιν. Γεννηθείς και σπουδαχθείς εν Ρωσσία. 75 χρονών σήμερα, ακόμη τρέχει σε διπλωματικές αρχιτεκτονικής. Σύμβουλος πολλών διπλωματικών. Ακόμη και τώρα που συνταξιοδοτήθηκε. Τον είχα και εγώ. Κάνει και στέκονται τα πάντα. Οι αρχιτέκτονες του οφείλουν άγαλμα σε περίοπτη θέση. Κεφάτος πάντα, με διάθεση γαι αστειάκια, μεγάλος γόης στο Κολωνάκι του 60/70, το χειμώνα φοράει μπλέιζερ, τραγιάσκα καφέ, κασκόλ και έχει το κέφι να πειράζει ακόμη φοιτήτριες. Αααα, έχεις espresso στο καμαρίνι! Θα έρχομαι καθημερινά! Καπνίζεις? Να πάρω ένα? Μου το απααγόρευσε ο γιατρός αλλά εδώ η κατάσταση το σηκώνει(γελάκι). Οδηγεί ένα παμπάλαιο Ντεσεβώ με τρελό χαμόγελο. Πιάνουμε την κουβέντα στα απόνερα της παρουσίασης. Θεός.


 Posted by Picasa

Κριτική. Όλοι γύρω γύρω. Η Μαντουβάλου παραθέτει λίγο Derrida: «Χρωστάω τον εαυτό μου στο θάνατο». Μιλάει για τη συναισθηματική προσέγγιση της ομάδας στο θέμα. Τη συγκίνηση, την τελετουργία, τη μύηση.

Ο Κιρπότιν για την έμπνευση. Και τον υπολογιστή: Αυτά που κάνατε, αν είχαμε βάλει τα ίδια δεδομένα από τα οποία ξεκινήσατε σε έναν υπολογιστή, θα μας έβγαζε τους πιθανούς συνδυασμούς σε ένα χαρτί από εδώ ως τη Θεσσαλονίκη...και μετά θα έπρεπε να επιλέξουμε πια λύση μας κάνει. Το να φτάσεις εκεί κατευθείαν, έχει να κάνει με τον ανθρώπινο παράγοντα. Και μεταφράζεται ως έμπνευση. (sic)

Μιλάνε και όλοι οι κριτές. Λίγες παρεμβάσεις από φοιτητές ή άσχετους.

Mετά ακολούθησε το μπατιρντί. Και ο Μπίρης που τα έχωσε. Πιο πολύ στους καθηγητές πιστεύω παρά στους φοιτητές. Διάλογος. Τον πιάνω μετά και του μιλάω. Πιο πολλά ίσως σε επόμενο post.


 Posted by Picasa


 Posted by Picasa


 Posted by Picasa

To τέλος τους απογεύματος μας βρίσκει κουρασμένους αλλά κεφάτους με κάτι ποτηράκια τσικουδιές ανά χείρας. Χαιρετάμε τους φίλους, συγχαίρουμε τις οικογένειές τους και κατευθυνόμαστε στους Χάρτες για μια γλυκιά κουβέντα μεταξύ παλιών γνώριμων


 Posted by Picasa

|

28 Comments:

At 7/12/2005, Blogger Stefanos said...

Θα είμαι ειλικρινής και ας με μπινελικώσεις. :) Που λες Εύα, με τους σύγχρονους -εν Ελλάδι τουλάχιστον- αρχιτέκτονες έχω ένα σχετικό πρόβλημα. Χωρίς προφανώς να είμαι ειδήμων και χωρίς να τους ξέρω ονομαστικά, οσα έχω δει απο Αθήνα τουλάχιστον, μου φαίνονται ψιλογκροτέσκα. Πολλές φορές μου θυμίζουν έντονα το 1984 και το Brazil. Επίσης ,μπαίνοντας σε μερικά καινούρια κτίρια (πχ το νεο κτίριο του ΙΤΥ στην Πάτρα) αποκτάς την βέβαιη πεποίθηση πως ο αρχιτέκτονας που το σχεδίασε, είχε στο νου του μονο το απ έξω , και το μέσα έγινε τυχαία. (ομολογουμένως ωραίο κτίριο απ έξω, απο μέσα ήταν λιγο ο,τι ναναι).
Δεν θέλω προφανώς να υποβιβάσω κανέναν, μια και δεν είμαι σε θέση να κρίνω με επιστημονικά κριτήρια. Απλά παρατηρώ μια τάση για πολύ συμβατικές φόρμες και πολύ "κουτί" ρε γαμώτο. Ενώ έξω βλέπω πιο πολύ καμπύλη, πιο πολύ παιχνίδισμα, πιο ελεύθερα πράγματα..
Τέλος πάντων
Αλλού θέλω να καταλήξω όμως :
Βλέπω παιδιά όμως με μεράκι, κέφι και όρεξη, και όνειρα και ταλέντο. Απο αυτά που γράφεις και συ και τα παιδιά που κάναν τη διπλωματική φαίνεστε οτι το γουστάρετε το πράμα, οτι το χετε μέσα σας και οτι ζείτε για αυτό. Και χίλια μπράβο σας. Και οταν γίνετε μεγάλοι και τρανοί, μην φτιάξετε πάλι ορθογώνια παραλληλεπίπεδα με γυαλί και μέταλλο. Υπάρχουν και άλλα σχήματα :) :) :)
(ω ρε σεντονι που έγραψα..)

 
At 7/12/2005, Blogger Stavros Martinos said...

estarian - όπως είπες, δεν είναι θέμα εμφάνισης ή σχήματος... Και το "παιχνίδισμα" δεν εξαρτάται από το τί "σχήματα" ή υλικά θα χρησιμοποιήσεις αλλά από το τί θέλεις να πεις (αν έχεις να πεις κάτι). Όπως συμβαίνει παντού, άλλωστε.

 
At 7/12/2005, Blogger Stavros Martinos said...

Για να συνεχίσω πάνω στο θέμα και στο σχολιό σου, αυτό που πιστεύω (και αυτό που όντως συζητήθηκε χτες, κι όποιος κατάλαβε κατάλαβε) είναι ότι δυστυχώς, ειδικά στις σπουδές, έχουμε πήξει στο "πιο πολύ καμπύλη, πιο πολύ παιχνίδισμα, πιο ελεύθερα πράγματα.." με το αζημίωτο και έχουμε χάσει την επαφή με την ουσία.

 
At 7/12/2005, Blogger Stefanos said...

Κοίτα, όπως είπα δεν είμαι σχετικός. Είμαι ένας άσχετος που απλά κοιτάει και λέει "ααα αυτό μου αρέσει/αυτό δεν μου αρέσει". Αλλα ειδικά οσον αφορά την Αθήνα, ε έχει πέσει πολύ κουτί ρε γαμώτο. Ειδικά αυτό το Μέγαρο Μουσικής, απ' έξω τουλάχιστον, συγνώμη αλλα εμένα μου θυμίζει φυλακη απο sci-fi ταινία.
Για το τι σας λένε στις σπουδές σας περι καμπυλών κλπ, ενταξει δεν το ξέρω, αλλα γιατι δεν τα εφαρμόζετε και έξω ρε παίδες? να δουμε και κάτι διαφορετικό? :) :)
παντως εχεις απολυτο δίκιο Μαρτίνε, άμα δεν έχει ο άλλος κάτι να πει, ο,τι και να κάνει, πατάτα θα ναι..
(να σας έχω υπόψη εσάς για το μελλοντικό μου σπιτι :P)

 
At 7/12/2005, Blogger Γιώργος said...

Με αφορμή αυτό το ποστ βρήκα αυτό το άρθρο. Φυσικά αναφέρεται στην αποδόμηση, στον Χάιντεγγερ και τον Σάρτρ και ορίζει την επανεμφάνιση του "αλλόκοτου" στην αρχιτεκτονική σαν την συμβολική απόρριψη του θετικισμού -που δήθεν οδήγησε στον παραλογισμό του Β παγκοσμίου πολέμου, παρ' όλο που η πρώτη ύλη του ναζισμού ήταν μια διεστραμμένη εκδοχή του Γερμανικού ρομαντισμού- στο πρόσωπο του μοντέρνου κινήματος. Ευτυχώς που στην αρχιτεκτονική η αποδόμηση αφορά στο συμβολικό επίπεδο. Δεν τολμώ να φανταστώ τι θα συνέβαινε αν κάποιος έπαιρνε τον Ντερριντά κατά γράμμα και σχεδίαζε κάτι ριζικά βασισμένο στην προυπόθεση ότι ο νόμος της βαρύτητας είναι μια αφήγηση.

 
At 7/12/2005, Blogger Stefanos said...

Α και κάτι άλλο, μια απορία (απο τοτε που ειχα συγκάτοικο αρχιτέκτονα και γκομενα αρχιτεκτόνισσα)
ρε παιδιά, σας αναφέρουν ως παράδειγμα στις Αρχιτεκτονικές τίποτα άλλο πλην του Gropius? :)

 
At 7/12/2005, Blogger Γιώργος said...

Α και κάτι άλλο :-)
Εννοείται πως είναι ωραίοι οι Libeskind, Hadid, Gehry κλπ, αλλά κατά την γνώμη μου δεν πάνε υποχρεωτικά πακέτο με το context της κυρίας Μαντουβάλου- την οποία δεν γνωρίζω ως πρόσωπο, αλλά αναγνωρίζω ως σύμβολο "αποδομώντας" τα λεγόμενά της περί "την συγκίνηση, την τελετουργία, τη μύηση."

 
At 7/12/2005, Blogger Stavros Martinos said...

Alberich - η Αρχιτεκτονική δεν (μπορεί να) είναι θετικιστική από μόνη της, και αυτό πολλές φορές είναι μια αγωνία. Η μοντέρνα αρχιτεκτονική του Μεσοπολέμου (...τα "κουτιά" ίσως που λέει ο Εstarian) προσπάθησε να αποκτήσει θετική βάση με τον ίδιο τρόπο που το προσπάθησε η Κοινωνιολογία του Comte το 19ο, και με τα ίδια (αμφίβολα και αμφισβητούμενα) αποτελέσματα. "Θετική" διάσταση έχει η Αρχιτεκτονική όσον αφορά το "τεχνικό" της κομμάτι (σε απλά λόγια, Φυσική - σίγουρο χαρτί από παλιά) και μάλιστα ούτε καν το οικονομικό, κι ας πρόκειται πάλι για αριθμούς. Αυτό συμβαίνει σε οποιονδήποτε χώρο ο οποίος θέλει να πιστεύει σε κάποια "κοινωνική αποστολή" και αναζητά γι'αυτόν το λόγο κοινωνικά ερείσματα και αυθεντία ως "επιστήμη" (...και δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, καθώς με την αρχιτεκτονική παίζονται πολύ περισσότερα, απτά και πολυέξοδα πράγματα απ'ότι με τις "επιστήμες του ανθρώπου", τις "κοινωνικές επιστήμες" και διάφορα διδακτορικά των οποίων η δεύτερη λέξη είναι studies).

Θετικιστική η Αρχιτεκτονική μπορεί να μην είναι, (εύκολα όμως) γίνεται έντονα και στεγνά φορμαλιστική. Ειδικά όταν προσπαθεί να μεταγράψει άλλες γλώσσες (...να πω "λόγους", μια και μίλησες για Αποδόμηση), ο φορμαλισμός είναι σίγουρη κατάληξη. Η Αποδόμηση έχει απλώς μεταφραστεί σε ηλίθιες "μετατοπίσεις" των ακμών ενός στερεού (βλ. πχ εδώ), ενώ όσοι τρελλάθηκαν με τον Leibnitz και το folding έκαναν κάτι τέτοια.

Estarian/παραδείγματα: υπάρχουν άπειρα. Εφόδια για να τα κρίνει κανείς δεν υπάρχουν αμέσως.

 
At 7/12/2005, Blogger Γιώργος said...

Martino
Πολύ καίριες όλες οι παρατηρήσεις.
Εξηγώντας τα προηγούμενα, θέλω να διευκρινίσω ότι σχολίαζα την οπτική του site -είναι στο πνεύμα των "...studies" και δεν αναφέρεται μόνο στην αρχιτεκτονική-στο οποίο παρέπεμπα με αφορμή τη μνεία περί Ντερριντά στο αρχικό ποστ.
Επίσης να προσθέσω ότι για μένα ένα αρχιτεκτόνημα, είναι αναπόφευκτα μια εκδήλωση του λόγου και μια θετικιστική πράξη, ακόμα κι' αν είναι προιόν μιας κοινωνίας που περιστρέφεται γύρω από ένα μεταφυσικό μύθο .

P.S.
Το πρώτο παράδειγμα είναι απλώς "κυριολεκτικά deconstructive" .

 
At 7/12/2005, Blogger Stavros Martinos said...

χωρίς παραμύθι δε γίνεται τίποτα.

 
At 7/12/2005, Blogger Stefanos said...

This comment has been removed by a blog administrator.

 
At 7/12/2005, Blogger Stefanos said...

Θα το εκτιμούσα αν μου πρότεινες κανα βιβλιαράκι να διαβάσω να μορφωθώ λίγο περί αρχιτεκτονικής γιατι έχω μονο τουριστικές και εγκυκλοπαιδικές γνώσεις :)
(Πάντως το παράδειγμα με το folding μου άρεσε πολύ :) )
Κοίτα, καταλαβαίνω τα περί φορμαλισμού και θετικισμού, αλλά γιατί όλα αυτά να καταλήγουν στο να στερούν τη ζωή απο τα περισσότερα κτίρια? Εκτιμώ και τον φορμαλισμό και την αυστηρότητα λογω ειδικότητας αλλα η αρχιτεκτονική είναι και τέχνη.Και ο υπέρμετρος φορμαλισμός στερεί απο την τέχνη το στοιχείο που της δίνει ζωή. Θέλω να βλέπω "ομορφα" κτίρια, ξεχωριστά, πρωτότυπα,με δύναμη και ζωή.Που να σε κάνουν να σταματάς να τα χαζέψεις. Ισως να μην ειναι αυτό το τελικό ζητούμενο, αλλά ως "παιδί της πόλης", λιγη ομορφιά παραπάνω στη μορφή της δεν θα με χάλαγε καθολου. .. ευχαριστώ που με ακούτε παίδες :)
και άμα έχετε αποριες στα δικά μου τα χωράφια, σας χρωστάω διάλεξη :)

 
At 7/12/2005, Blogger Stavros Martinos said...

Κοίταξε να δεις, εμείς ολόκληρο πανεπιστήμιο και δεν είχαμε εξειδικευμένα βιβλία :D
Χώροι ζωής είναι, από τα βιβλία θα τα μάθεις; Βγες και περπάτα.
Προσωπικά, άρχισα να μπαίνω σε έναν πιο συγκροτημένο τρόπο σκέψης πάνω στο θέμα όταν σταμάτησα να σκέφτομαι μόνο τί μου αρέσει και τί όχι, και άρχισα να ψάχνω το γιατί κάτι μου αρέσει ή όχι. Τί είναι τελικά αυτό που βλέπω - και στο κτίριο και μέσα μου. Ξέρω ότι δεν βοηθάω ιδιαίτερα, αλλά η αρχιτεκτονική δεν μαθαίνεται από βιβλία, και κανείς δεν βγαίνει αρχιτέκτονας από το πανεπιστήμιο... Είναι υπόθεση ζωής.
Μάλιστα αυτό λέγαμε χτες στα Εξάρχεια - αν ρωτήσεις οποιονδήποτε αρχιτέκτονα να σου πεί τελικά τί είναι η αρχιτεκτονική ή τί πρέπει να κάνει για να το κάνει καλά, δεν θα πάρεις απάντηση. Ψιλά γράμματα. Και η πολλή επιστημολογία βλάπτει, ή τουλάχιστον δεν βοηθάει όταν πρέπει να σχεδιάσεις. Σχέδια, μακέτες, ξενύχτια, μετά οικοδομή και κουβέντες με φίλους, αυτό μόνο τελικά πιάνει τόπο.

 
At 7/13/2005, Blogger evee said...

Η hostess μόλις επέστρεψε σπίτι της από ένα δωδεκάωρο δουλειάς. Πολύ θα το ήθελα να είχα συμμετάσχει νωρίτερα στην κουβέντα. Μα γουστάρω τρελά να παρακολουθώ που τα λέτε μεταξύ σας. Εstarian και Αlberich ούτε οι καμπύλε ςή οι ευθείες είναι το θέμα, ούτε ο Gropious. Και μια χαρά σχετικοί είστε και καλά κάνετε και εκφράζετε άποψη. Η αρχιτεκτονική είναι μια επιστήμη/τέχνη που υπηρετεί όλους μας, μας επηρεάζει πολύ πιο πολύ από όσο φαντάζεται ο καθένας(να βλέπω κάτι όμορφο) και αλίμονο αν μίλαγαν μόνο οι «ειδικοί». The_real_martinos στην συγκεκριμμένη περίπτωση είναι σαν να ανάλαβες αντ’εμού. Μα τα λες πιο ωραία από εμένα. Τεσπά, στο ψητό. Έχω τόσα πολλά να πω. Τα comments με αγχώνουν. Τα έχω πει σε πολλά posts και στο παρελθόν και δεν μου αρέσει να επαναλαμβάνομαι. Όποιος γουστάρει ας ψάξει στα παλιότερα κείμενα. Αν όχι πάμε όλοι για καφέ.


Τι ψάχνετε συνεχώς τι έφταιξε για την κατάσταση –καλή ή κακή- του αστικού και μη περιβάλλοντος? Πάλι με το παρελθόν θα ασχολούμαστε. Άιντε κοιτάξτε μπροστά σας. Νέοι άνθρωποι ήμαστε όλοι και όπως διαπιστώνω κάθε μέρα, με όλο και μεγαλύτερη διάθεση για να μάθουμε και να ανακατευτούμε παντού. Κατ’εμέ, δίκιο έχει ο the_real. Bγείτε και περπατήστε. Nα βγούμε δηλαδή. Όλοι. Και ας ανοίξουμε τα μάτια μας και ας μην κοιτάξουμε. Ας δούμε.

Πύρινος λόγος? Ελπίζω να προλάβω αύριο να γράψω ένα post για έναν πραγματικά πύρινο λόγο που ακούστηκε εκείνο το απόγευμα.

 
At 7/13/2005, Blogger Stefanos said...

Αμα βγώ στην Πάτρα να περπατήσω για να δώ και να μάθω, άστα να πάνε, θα πάω να φουντάρω στο λιμάνι κατευθείαν :) :) :) χεχε..
Ευα δυστυχώς όμως περιτρυγυριζόμαστε από ένα κακογουστο επι το πλείστον παρελθον. Για το μέλλον βλέπουμε :)
(παντως εγώ το ειπα, αν ποτέ αξιωθώ να χτίσω σπίτι, θα περάσω απο σας μια βολτα) (θελω φιλικές τιμές ε :P) (τι τσίπης..)

 
At 7/13/2005, Blogger evee said...

Στην Πάτρα δεν ξέρω και πολλά είναι η αλήθεια. The_real_martinos δώσε αν κατέχεις (πέραν των εργοστασίων του Ζενέτου κοντά στον Πύργο) feedback. Εμένα πάντως μου αρέσει και η γέφυρα του Ρίου-Ατιρρίου με τη larger than life κλίμακά της(και τον larger than life στόχο της βεβαίως βεβαίως).

Από τα απόκρυφα αρχεία μου να ανασύρω επί τει ευκαιρεία και το περιστατικό με τη συμφοιτήτρια/διαγωνιζόμενη καλλονή once upon a time, που για να δικαιολογηθεί για την οκνηρία της ως φοιτήτρια είπε πως είναι από την Πάτρα και ΠΟΥ να δει αυτή καλή αρχιτεκτονική για να μάθει. Το τι επακολούθησε δεν λέγεται...

Αnyway, estarian όπως πας κατά το λιμάνι, ρίξε μια βόλτα στα βιομηχανικά κτίρια κοντά στο λιμάνι της Πάτρας. Τις αποθήκες των μύλων Αγ Γεωργίου πχ. Αν είσαι εκεί τον Νοέμβρη του 2006 θα δεις στις εκδηλώσεις της πολιτιστικής πρωτεύουσας και μια έκεθεση αρχιτεκτονικής που πολλοί από εμάς φιλοδοξούν να λάβουν μέρος. Θα είναι όμως πιστεύω και πολλοί γνωστοί αρχιτέκτονες οπότε θα λάβεις μια ιδέα τι παίζει σήμερα στην Ελλάδα.
Mέχρι τότε, εφημερίδες, περιοδικά, βιβλία, φίλοι, ταξίδια, εκθέσεις
και πολλέ ςπολλές βόλτες με ανοιχτά μάτια είναι οι τρόποι κατ'εμέ.

cheers ;)

 
At 7/13/2005, Blogger Stavros Martinos said...

Estarian - ευτυχώς ή δυστυχώς οι πόλεις μιλάνε. Και διαβάζονται. Όλες, και οι "όμορφες" και οι "άσχημες".

Βλέποντας την Πάτρα καταλαβαίνεις τί σημαίνει "επαρχία" στην Ελλάδα, τις σχέσεις εξάρτησης από την πρωτεύουσα, τις σχέσεις τροφοδοσίας με την ενδοχώρα και το πώς μια εγχώρια τάξη εμπόρων που κάποτε ήταν πολύ σφιχτά δεμένη τόσο μεταξύ της όσο και με το λιμάνι, τελικά απορροφήθηκε και εξαφανίστηκε. Παρατηρώντας ότι η Πάτρα, ο Βόλος, η Μυτιλήνη κλπ είναι ουσιαστικά το ίδιο πράγμα (ή τουλάχιστον αυτό έχει επιβιώσει από το τί ήταν κάποτε αυτές οι πόλεις ή το τί θα μπορούσαν να έχουν γίνει) καταλαβαίνεις τί σημαίνει Ελλάδα και ποιοί είμαστε πραγματικά. Όλα αυτά βέβαια σε επίπεδο κοινωνικών δομών, τρόπων ζωής και "προτύπων" (...τα οποία από κάπου πηγάζουν και κάτι υπαρκτό εξυπηρετούν, αλλιώς θα είχαν εγκαταλειφθεί). Βλέποντας ομοιότητες και διαφορές στους χώρους που στεγάζουν τρόπους ζωής (χώρους είτε δημόσιους είτε ιδιωτικούς), καταλαβαίνεις ποιοί πραγματικά είμαστε, και ως σύνολα και ως μονάδες. Σαν να κάνεις αρχαιολογία στη σημερινή εποχή, δεν μπορώ να το περιγράψω αλλιώς. Τα συμπεράσματα μερικές φορές είναι απίστευτα σκληρά και δεν χωνεύονται καθόλου εύκολα. Τελικά πού βρίσκεται η "ασχήμια"; Και αφού αντιληφθείς τί συμβαίνει, τί σκατά σχεδιάζεις, πώς και για ποιόν;

Η Πλατεία της Ομόνοιας πώς σου φαίνεται;

 
At 7/13/2005, Blogger Oneiros said...

Εγώ έχω να προτείνω κάτι λίγο πιό challenging: ας γράψει ο καθένας από μας, στο δικό του χρόνο, ένα post στο blog του για την βόλτα του αυτή στην πόλη.
Ας μιλήσει με κριτική ματιά για τις κατασκευές και τα κτίρια που του τραβούν την προσοχή, με αρνητικό ή θετικό τρόπο (ακόμα πιο σημαντική καταγραφή η δεύτερη). Αν μπορέσει να βγάλει και φωτογραφίες, ακόμα καλύτερα. Έχουμε όλοι κάποια εμπειρία με το blogging πιστεύω πως δε θα είναι ιδιαίτερα δύσκολο.
Οπωσδήποτε, κάποια στοιχεία που απαιτούν εξοικείωση με τα εσώτερα του επαγγέλματος δεν μπορούμε να τα κρίνουμε όλοι, αλλά συμφωνώ με την Εύη ότι όλοι είμαστε καθημερινοί κριτές και "πελάτες" της αρχιτεκτονικής, είτε το συνειδητοποιούμε είτε όχι.
Θα βοηθήσει και να γνωρίσουμε καλύτερα ο ένας την πόλη του άλλου (με την έμφαση στο κτητικό).

 
At 7/13/2005, Blogger Stavros Martinos said...

έχω σωσμένο σε draft ένα κτηνώδες κείμενο για την Ομόνοια, που ελπίζω σήμερα να το έχω κλείσει για να το ανεβάσω αύριο, επειδή έχει τον ατέλειωτο. Για -ισμούς δεν μιλάω καθόλου, εκτός από έναν, που μάλλον τον καταλαβαίνουμε όλοι...

Γαμω την ψυχανάλυσή μου :D

 
At 7/13/2005, Blogger Stefanos said...

Τα έχω δει αυτά τα κτίρια που λέτε στην Πάτρα και οντως έχουν κατι να πουν. Καλα, οσον αφορά τη γέφυρα, οκ προσκυνώ.
Με χαλάει ομως που τα περισσότερα αξιολογα κτίσματα είναι παρατημένα. Ερείπια.
Εχω μεγαλώσει στο Λαύριο. Μια πολη τίγκα στο νεοκλασσικό. Και μιλάμε για πολλα, πάρα πολλά πανεμορφα κτίρια. Στο λοφο του Αγίου Ανδρέα που μένω, ακριβώς διπλα μας υπήρχε ένα νεοκλασσικό , πραγματικό παλάτι. Τεράστιο, επιβλητικό. Το οποίο γκρεμιστηκε νύχτα και τη θέση του πήρε ένα τεράστιο τσιμεντένιο κλουβι. Δεν μπορείτε να φανταστειτε τι ένοιωσα τη μερα που ξύπνησα και ειδα τα ερείπια..
Αν δεν έχετε κατέβει ποτε απο τα μέρη μου, κακως :) πρεπει να ερθετε μια βολτα να δειτε τι παιζει. Αν και εχει παιξει πολυ γκρέμισμα τα τελευταία χρονια..

 
At 7/13/2005, Blogger Stefanos said...

Α ναι, η Ομόνοια είναι ένα φρικτό, αποπνικτικό, κακογουστο,ελεεινό και τρισάθλιο έκτρωμα και αυτοί που την υλοποίησαν πρέπει να εκτελεστούν μεε συνοπτικές διαδικασίες γιατι ειναι επικίνδυνοι!

 
At 7/13/2005, Blogger Stavros Martinos said...

...αυτοί που την υλοποίησαν πρέπει να εκτελεστούν μεε συνοπτικές διαδικασίες γιατι ειναι επικίνδυνοι!

χμμμ...:D
Έχεις υπ'όψη σου πόσοι είναι και από πότε;
Τα λέμε αύριο...

Α, και έτσι για σπάσιμο: εκείνο το folding που σου άρεσε... Με την καμπύλη του και τα λοιπά...

...ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ :D :D :D

 
At 7/13/2005, Blogger Stefanos said...

Ρομπιάστηκα τώρα ε? :D :D :D :D
Τι να πω, μαλλον την Ομόνοια την φτιάξαν οταν τους χώρισαν οι γυναικες τους, πάθανε καρκίνο του προστάτη, αρχίσαν τα ναρκωτικά, τους ψόφησαν τα σκυλιά τους κλπ κλπ κλπ

 
At 7/13/2005, Blogger Stavros Martinos said...

Εσύ; κάθε άλλο. Τί είπες, ψέμματα; :D

(αυτό προσπαθούμε να πούμε με την Εύη τόσην ώρα - δεν χρειάζεται ούτε πτυχίο αρχιτεκτονικής ούτε πενήντα τόμοι φιλοσοφία για να έχει κανείς πολύ σοβαρή άποψη, φτάνει να λέει αυτό που σκέφτεται και να μην το μπαλαμουτιάζει)

 
At 7/13/2005, Blogger evee said...

προς estarian, alberich, the_real_martinos και άπαντες

για να μην μακρυγορώ εδώ και επαναλαμβάνομαι, μάζεψα σε ένα νέο post ότι πόνημα έχει μαζευτεί από πέρυσι τον Μάρτιο που άρχισα να γράφω στο blog

περιμένω feedback :D

 
At 8/05/2005, Blogger Sleeper in Metropolis said...

Γεια στην παρέα! Είμαι ένα ταπεινό blog newbbie αλλά το συγκεκριμένο post μου κίνησε ιδιαίτερα το ενδιαφέρον. Παραβρέθηκα κι εγώ στην εν λόγω διπλωματική και μολονότι τα παιδιά τα γνωρίζω, καθ'όλη τη διάρκεια της παρουσίασης είχα πολλές ενστάσεις σχετικά με τον τρόπο που αρθρώθηκε ο τρόπος σκέψης τους και επίσης μου δημιουργήθηκαν πολλές αμφιβολίες για το βαθμό σύνδεσης της όλης προεργασίας με το τελικό αποτέλεσμα (το "κτήριο"). Και παρόλο που αναρωτήθηκα πολλές φορές μήπως αυτή η επιφυλακτική μου στάση είναι απόρροια μιας πικρόχολης αντιμετώπισης απέναντι σε κάθε τι ριζοσπαστικό, που υπερβαίνει τα καθιερωμένα, κοινό γνώρισμα του συναφιού μας ;-) , ομολογώ ότι η παρέμβαση του Τάσου Μπίρη ένιωσα ότι δικαίωσε τις σκέψεις μου.

 
At 8/05/2005, Blogger Sleeper in Metropolis said...

Μη σας πω ότι τον τρόπο ερμηνείας (ειρωνικό ίσως) της φράσης του Valery από το Μπίρη τον είχα ήδη σκεφτεί! Eve, επειδή είχες πει ότι ίσως αναφερθείς σε επόμενο post στην κριτική αυτή (υπερβολική μεν, αλλά...) καθώς και στο διάλογο που ακολούθησε, πραγματικά θα με ενδιέφερε να υπάρξει μια ανταλλαγή απόψεων πάνω στο θέμα.
Πολλά παιδιά με τα οποία μίλησα μετά συμφωνούσαν με το Μπίρη. Αλλά δυστυχώς ποτέ δε γίνεται διάλογος ανάμεσα σε φοιτητές :-(

 
At 8/07/2005, Blogger evee said...

hello Muse!

molis epestrepsa apo to proto skelos ton kalokairinon diakopon

ta posts apo avrio
filia a todos!

 

Post a Comment

<< Home