άνω, κάτω και πλαγιώς

10 μέρες non-stop δουλειάς. Σήμερα το μεσημέρι τελείωσαν.

Πέρασαν: τέσσερις απανωτές παραδόσεις, μια αποτύπωση, ένα νεοκλασσικό, μια δουλειά για φίλη, μια δουλειά σαββατοκυριακάτικη για μέλος οικογένειας, ένα business trip στα πέριξ με αμφίβολα αποτελέσματα, ένα πρωί αγορών, προετοιμασίας καλοκαιρινών διακοπών, μια μάζωξη – μπουγέλο, απόπειρα οργάνωσης προσωπικών οικονομικών, sin city, οργάνωση ταξιδιού στην αγαπητή Λόνδρα(sic), ποτό, parties

Έπονται: μερικές ακόμη συνηθισμένου φόρτου, μερικά μισογραμμένα posts ίσως βρουν το δρόμο τους, beautė, διακοπές.

Δεν με ενοχλεί η πολλή δουλειά, ούτε είμαι καμμιά που λυσσάει ντε και καλά όποτε να’ναι να πάει διακοπές. Μου τη σπάει αυτό το «είναι Αύγουστος και θα πάω διακοπές αφού πάνε όλοι τώρα». Προτιμώ να πηγαίνω όποτε γουστάρω εγώ. Αλλά τώρα το θέλω. Προσωπικοί λόγοι: τι θέλω από τον εαυτό μου για να είμαι ΟΚ? Πάω καλά ή έχω χαθεί στην καθημερινότητα? Νομίζω φυσικά ότι τις απαντήσεις τις ξέρω ήδη. Τόσο αυτές όσο και τα μελλοντικά μου σχέδια. Αλλά η σκέψη με ηρεμία είναι πάντα χρήσιμη.