ημερολόγιο καταστρώματος : 15 (part 1)

- Αυθημερόν εκδρομή στη Μύκονο για 15αύγουστο.


 

- Ραφήνα αναχώρηση πρωινή πρωινή. Highspeed ψιλοάδειο. Σε 2 ώρες Τήνος. Στάση 15 λεπτά για φόρτωμα / ξεφόρτωμα. Από το νέο λιμάνι φαίνεται η εκκλησία απέναντι στο λόφο. Κατεβαίνουν σχεδόν οι μισοί. Μια οικογένεια τσιγγάνων κατεβαίνει σέρνοντας παιδιά / γιαγιάδες κλπ. Ένας φίλος τους που τους έβριζε για τη φασαρία εν πλω, ακολουθεί. Έχει εκμυστηρευτεί ότι πάει να παραλάβει τη μάνα του που πέθανε χτες. Είχε πάει να προσκυνήσει. Μέσα στην τραγικότητα του συμβάντος, δεν αποφεύγω η άκαρδη να σκάσω ένα χαμόγελο όταν δεν με βλέπει. Το τάμα της μάλλον δεν θα εισακούστηκε. Αλλά ποιος ξέρει τι τάμα είχε κάνει? Βγαίνω έξω. Ένα κανονάκι πυροβολεί τον ουρανό για την «επέτειο» της Έλλης. Πολεμικά έχουν αρχίσει να μαζεύονται. Μερικά παραμένουν έξω από το λιμάνι περιμένοντας να αρχίσει η τελετή. Κάτι μικρά πάνε να μπούνε μέσα. Δείχνουν σαν να πρόκειται να συγκρουστούν με ένα BlueStar. Αυτό τι είναι? Φρεγάτα? Ρωτάω τον διπλανό μου. Ναι, φρεγάτα. Δεν το περίμενα να δω από κοντά πολεμικό καράβι και να το πω αυτό. Ήταν πολύ ωραίο. Εντυπωσιακό μάλλον. Και μ’άρεσε το γκρίζο (είπε η χαζογκόμενα :Ρ) και ήταν ωραίο το radar που γύρναγε γύρω γύρω. Και ήταν και οι ναύτες με το λευκά να φωτίζουν το γκριμπλέ σκηνικό. Όχι, δεν με φαντασιώνω Αλίκη στο Ναυτικό. Θυμάμαι την ατάκα στις ελληνικές ταινίες για τις σινάμενες κουνάμενες δεσποινίδες που πέρναγαν μπροστά από τους ξελιγωμένους: «φρεγάτα ΜΟΥ!». lololol


 

- Σε 15’ Μύκονος. Έχω ξανάρθει άλλη μια φορά μια μέρα. Και τώρα πάλι για μια θα πάω. Κάτι τα παρελθοντικά κολληματικά μου πως είναι εμπορική (βλ. όχι για εμάς), χάλια κόσμος και άλλες πίπες την απέφευγα. Μα τότε –έστω και για λίγο- μου άρεσε. Φέτος έχουν ακροβολιστεί στο νησί όλα τα σόγια. Γονείς, δυο ζευγάρια θείων, με 3 παιδιά έκαστο: 3 αγόρια(Β, Σ. και Λ) και 3 κορίτσια (Χ., Λ. και Α.). Πλην του μικρού Λ όλοι οι άλλοι συνομίληκοι. Έρχονται να μας παραλάβουν ντόπιοι φίλοι. Μια οικογένεια με 2 κοριτσάκια, ένα εκ των οποίων βρέφος. Θα το βαφτίσουμε Σεπτέμβρη. Η μεγάλη μου θυμίζει τον εαυτό μου. Μισεί την αντίζηλο. Εγώ ως πιο καταπιεσμένο μικρό το έκρυβα. Αυτή δηλώνει ευθαρσώς: είναι χοντρή, κλαψιάρα και τα κάνει επάνω της. Την αγαπάς Ε.? Παύση. Ναι. Αλλά το έχω πει στη μαμά και τον μπαμπά: με τη μικρή αποτύχαμε. lol Όλοι μαζί αποτύχατε ρε Ε?

- Ξενοδοχείο, μαγιό, βόλτα στην πόλη για καφέ με σόγια. Προτείνω να χαθούμε για λίγη ώρα να δω και την Χώρα. Το αυτό και ποιούμε. Οι γονείς πάνε μπροστά, εγώ χάνομαι συστηματικά. Υπέροχη χώρα. Το παλιό Ξενία(1959) του Άρη Κωνσταντινίδη πρέπει να είναι αυτό. Διατηρητέο. Χτισμένο κατά την άνοιξη της τουριστικής ανάπτυξης της Ελλάδας. Η Μύκονος στα φόρτε της τότε. Τώρα λέγεται Theoxenia.


(χωρίς τα καλώδια :S) 

Ως συνήθως ο Άρης διάλεγε για τον ΕΟΤ στα 60s τις καλύτερες τοποθεσίες. Και κτίριο λιτό, με καλή κλίμακα, υλικά που δένουν με το τοπίο, αλλά και να δείχνει την εποχή του παράλληλα. Δεν μιμείται μορφολογικά την παραδοσιακή αρχιτεκτονική. Στην ουσία του κυκλαδίτικου πνεύματος. Όχι στο εφέ. Και γαντζωμένο πάνω στην ιδιαίτερη φυσική τοπογραφία. Σαν να ήταν εκεί από πάντα. So Άρης!

Με λίγο κόσμο (είναι 10 το πρωί) η χώρα αποδεικνύεται μια έκπληξη. Τόσος κόσμος, τέτοια ανάπτυξη, εγώ με λίγο ύπνο και να βλέπω αυτό?


 

Δεν έχω δει ομορφότερο τοίχο στις Κυκλάδες. Ίσως αυτόν.


 

Φως αγγελικό και μαύρο έλεγε ο Ελύτης. Αυτό ακριβώς είναι. Ζαλίζομαι. Τυφλώνομαι από τη λάμψη.

- Εναποθέτω γονείς με θείους και πάω τα ξαδέρφια αλλού για καφέ(νέοι γαρ). Με πάνε δηλάδη γιατί εγώ δεν κατέχω. Στην Αίγλη. Κυριλέ όνομα για trendy café. Τεσπά. Νυστάζω και μέχρι να πιώ καφέ δεν πολυσυμμετέχω. Ακούω τους πίσω. Ρινοπλαστικές, ο Michael Douglas και η Catherine Zeta χτες στην τάδε παραλία. Πολύ απλοί άνθρωποι τάδε μου.. πήγαινε ο κόσμος και τους χαιρέταγε και απαντάγανε. Τα παιδιά λένε ότι πήγανε στην εκκλησία. Σύμφωνα με τα λεγόμενά τους απέξω από την εκκλησία εκτός από τον άρτο είχε κουλουράκια και.... Amita Motion!!! So Mykonos! So Mykonos! lolololl Στις κηδείες τι πίνουν? Fredo?

- Ένα καφέ μετά. Tέσσερα ζευγάρια σαγιονάρες για εμένα και τις 3 ξαδέρφες πιο μετά (η γριά στο ταμείο έχει τρελαθεί να πουλάει.. πήγε να μη μου δώσει απόδειξη, της τη ζήτησα και την έβγαλε τότε tststs) και δυο μούρες κατεβασμένες από τους άρρενες της παρές ακόμη πιο μετά την κάνουμε. Πριν συμβεί αυτό (Ω τι έκπληξις!) οι άρρενες ξάδερφοι αναγκαστήκαν να πάρουν την εκτός ελέγχου κατάσταση στα χέρια τους. Μπήκαν οι ίδιοι στη ντόπια σαγιονερί και έπεισαν την μπερδεμένη Χ. πως η σαγιονάρα χρώματος τάδε της πάει καλύτερα από την τάδε. Η εμπλοκή τους κρίθηκε λίαν επιτυχημένη αφού οι τρεις άλλες μαζί, η γριά του ταμείου και κάποιοι ταλαίπωροι πελάτες δεν μπορούσαμε να την πείσουμε για 10 λεπτά.

- Παραλία: παράγκα. Οι ξαπλώστρες είναι πολλές. Ο κόσμος μόλις έχει αρχίσει να μαζεύεται μα παρόλο το μπατιρντί η θάλασσα γαμάει. Λάθος δεν γαμάει απλώς. Είναι η καλύτερη ίσως θάλασσα (μαζί με της Μήλου) που έχω δει στις Κυκλάδες.

To οδοιπορικό συνεχίζεται στο part 2.