βραδύτητα

Στον χωματένιο καρόδρομο που μου γυάλισε στο χάρτη, άφησα τον δίσκο του αυτοκινήτου.

Οδηγούσε σε ωραία απάνεμη παραλία –το πιθανότερον-, αλλά δεν πρόλαβα να το διαπιστώσω. Η στενή κατηφόρα δεν άφηνε περιθώρια αναστροφής. Έπρεπε να βρεθεί το κατάλληλο άνοιγμα, να γίνει αναστροφή και να περαστεί πάλι όλος ο δρόμος πίσω. Για να υπάρχουν κάποιες πιθανότητες να μην μείνω εκεί για πάντα. σπρώξε την κοτρώνα δεξιά να μη βρει.. από ΕΔΩ .. ΟΧΙ!!!! ΕΔΩ που σου δείχνω...λίιιιγακι πιο δεξιά το τιμόνι...Πάμε πάλι.. αργά....ΤΕΛΕΙΑ!.. Τελικά το αυτοκίνητο δεν βρήκε πουθενά (απίστευτο), αλλά στην ανηφόρα πάταγα συνεχώς- η αδαής οδηγός- το συμπλέκτη. Οι γαλάζιοι καπνοί από το καπό 30 μέτρα πριν το τέλος και η μυρουδιά καμμένου το τελικό κατόρθωμά μου. Ευτυχώς απέναντι στην τσίτα, την ελαφριά υστερία και τα νεύρα για την άγνοιά μου προτάθηκε η ολοστρόγγυλη ηρεμία, η σιγουριά και το humor. Και κέρδισαν. Από τις φορές που ευγνωμονώ τις παρελθοντικές γκαντεμιές των διακοπών. Έμαθα πια να μην τις αφήνω να μου χαλάνε τα κέφια. Νοίκιασμα αυτοκινήτου για τις λοιπές μέρες. Το δικό μου περίμενε πληγωμένο σε ένα parking κοντά στο λιμάνι να επιβιβαστεί στο καράβι της επιστροφής.

Το ομολογώ. Δεν ένιωσα καλά που το άφησα μόνο του. Σαν να είναι ζωντανό. Μόνο, πληγωμένο και σκονισμένο, σε ένα καυτό από τον κυκλαδίτικο ήλιο parking, με μόναδική παρηγοριά/χάδι εκ μέρους μου ένα κάλυμμα για τον ήλιο στο παρμπρίζ. Του είχανε βάλει χέρι και δυο άσχετοι μέχρι να βγάλουν τη διάγνωση ότι κινείται μέχρι 40/50 klm/h αλλά «πατινάρει ο δίσκος...μπορεί να σας μείνει ανά πάσα στιγμή, όχι ζορίσματα και ανηφόρες ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ». Στο καράβι μπαίνει στο ισόγειο. Μετά την άφιξη στον Πειραιά, κατάλαβα τι εννοούν όταν λένε «βραδύτητα».

Γενικά με εκνευρίζει η βραδύτητα. Και πολλά ατυχήματα έχουν προκληθεί εξ’αιτίας της. Θυμάμαι τον Κώστα Καββαθά, εκδότη του περιοδικού «4 Τροχοί» να λέει σε μια συνέντευξή του πως οι Έλληνες οδηγοί οδηγούν πολύ αργά. Στην πόλη. Και αυτό έχει συνέπειες τόσο στην κίνηση όσο και στα ατυχήματα. Και το ασπάζομαι πλήρως. Δεν είπαμε να γίνεις ο τυροσούζας αλλά λίγη κοινή λογική (κοινή? ας γελάσω.. πως λέμε «Εύξεινος Πόντος»? «Ειρηνικός Ωκεανός»?) δεν θα έκανε κακό. Μεν φταίει και η αφηρημάδα για τα ατυχήματα και την κίνηση, δεν λέω. Τεσπά. Με αυτα στο νου ξεκίνησα να οδηγώ το δρόμο της επιστροφής μάλλον τσιτωμένη. Και εκτός από την απρόσμενη έκβαση της νυχτερινής αυτής βόλτας, είδα και μια άλλη όψη της οδηγικής κουλτούρας.

Έχει δοκιμάσει κανείς να κινηθεί νυχτιάτικα στην παραλιακή με 40 klm/h? Στην Βασιλέως Κωνταντίνου, Βασιλίσσης Σοφίας, Κηφισίας είσαι ΟΚ. Μα στη Συγγρού? Ούτε καν στην Αμφιθέας! Τα αναμμένα μου alarms στη δεξιά λωρίδα που κινιόμουν νομίζαν πως τα είχα ξεχάσει. Άκουσα και μερικά γαλλικά. Μα ήμουν χαλαρή και έκανα σήμα με το χέρι να με προσπεράσουν. Μοναχική νυχτερινή οδήγηση, άκουγα την «Περιμπανού» του Χατζηδάκη, δεν με ένοιαζε τίποτα, ένας δροσερός βραδινός αέρας μου ανακάτευε τα μαλλιά, το αυτοκίνητο ζοριζόταν που και που αλλά δεν με πρόδωσε, είχα την ευκαιρία για πρώτη φορά να χαζεύω αριστερά και δεξιά στην παραλιακή και άλλους δρόμους υψηλής ταχύτητας. Δεν νομίζω πως την είχα ξαναπαρατηρήσει έτσι. Χωρίς την εγρήγορση της ταχύτητας. Και να θέλω να τρέξω δεν μπορούσα οπότε γιατι να σκάει κανείς? Η απόλαυση της βραδύτητας. Το είδα και σαν δώρο στο πληγωμένο αυτοκίνητο. Τόσο πακέτο είχε φάει ακίνητο κάτω από τον ήλιο. Και τόση ζέστη και καυσαέριο στο κλειστοφοβικό garage του πλοίου. Ας απολαύσουμε μαζί λοιπόν αυτή την γαλήνια και φρέσκια διαδρομή πριν πάει συνεργείο.

Έφτασα σπίτι τόσο ήρεμη σαν να έχω κάνει τουλάχιστον δίωρο massage (φαντάζομαι). Τέτοια απόλαυση η βραδύτητα λέμε. Τέτοια απόλαυση η εναλλαγή του γρήγορα με το αργά. Μεν και αυτό είναι θέμα timing και περιστάσεων όπως όλα τα θέματα φυσικά. Mια τέχνη και ετούτη.