σιωπή

Τραγικό το συμβάν της αεροπορικής τραγωδίας. Μιλάω με Κύπρο. Όλα ΟΚ? Όλα ΟΚ. Αλλά η Κύπρος είναι μικρή και όλοι ξέρουν κάποιον (ή κάποιον που ξέρει κάποιον) από τους 121. Το κλίμα βαρύ. Media παρακολούθησα το μεσημέρι και μετά τις 8 το βράδυ. Αν εξαιρέσεις τον πανικό της πρώτης στιγμής η κατάσταση ήταν πολύ καλύτερη από ότι παλιότερα. Διαβάζω σε διάφορα blogs να λένε για λάθη. Δεν είδα τηλεόραση όλη τη μέρα, δεν ξέρω(βλ. σημείωση). Μα από την εποχή του Sorin Matei τα media έχουν βελτιωθεί. Να μου πεις φτάνει? Μάλλον όχι. Νότιος λαός, με ροπή προς τον συναισθηματισμό, μάλλον θα μας πάρει καιρό (και λάθη) για φτάσουμε σε αγγλοσαξωνικής ψυχραιμίας αντιμετώπιση(με λιγότερα αμοντάριστα πλάνα ή απευθείας συνδέσεις). Το φαινόμενο όμως διαχέεται και στα blogs. Φωνές, σεναριολογία κλπ. Η φύση του μέσου είναι τέτοια μεν. Δεν υπάρχει η «επαγγελματική δεοντολογία» που απαιτούμε από τους δημοσιογράφους, λογικό. Έχω την εντύπωση ότι οι περισσότεροι bloggers διαρρυγνύουν τα ιμάτιά τους ότι δεν βλέπαν τηλεόραση. Όλοι όμως φαίνεται πως είδαν. Τεσπά, σε μια τέτοια ιστορία, που πραγματικά συγκλονίζει δεν ξέρω αν έχει νόημα όλο αυτό το πανηγύρι. Νομίζω πως για την ώρα το μόνο που αρμόζει είναι η σιωπή. Όλα τα άλλα είναι για μετά. Για την ώρα σιωπή.


σημείωση:

- ενώ τα γράφω αυτά δείχνει η ΝΕΤ ένα γράμμα ενός παιδιού. Δεν το διαβάζουν αλλά η ανάλυση είναι αρκετά καλή και βγάζεις τα γράμματα: καβγάδες μεταξύ των γονιών του, λένε να χωρίσουν.
το αλλάζω
- το MEGA έχει μια ταινία. Βλέπω ένα αεροπλάνο να πέφτει. Χαμός στο πιλοτήριο κλπκλπ.