η ταινία, ο χρόνος και ο επίμονος κύκλος του μυαλού μου (μέρος 1)
Ποτό στη Μαβίλη. Στα χέρια μου πέφτει μια κάρτα που απεικονίζει εικόνα οικεία.
Γυρνάω πίσω και βλέπω ότι πρόκειται για flyer μιας ταινίας/ντοκυμαντέρ που θα βγεί στις 30 του Σεπτέμβρη στην Ελλάδα. Ο τίτλος όπως είναι φυσικό μου κάνει μπαμ: «ο αρχιτέκτονάς μου». Καλά, από την εποχή της «Κοιλιάς του Αρχιτέκτονα» του Peter Greenaway έχει να γίνει τέτοιο μπαντιρντί στη σχολή, τους επαγγελματίες κλπ. Πρόκειται για την ιστορία του γιού ενός επώνυμου αρχιτέκτονα του παρελθόντος από μια από τις τρεις γυναίκες του που -σκηνοθέτης σήμερα- ανακαλύπτει τη ζωή και το έργο του διάσημου πατέρα.
Αν η ροζ πλευρά αυτής της ιστορίας φαίνεται περίεργη, ίσως θα έπρεπε να γράψω κάτι για το βίο και την πολιτεία στα σεξουαλικά των μακαριτών επωνύμων αρχιτεκτόνων. Ίσως από αυτά έχει βγει η φήμη στο κλάδο. Και ο λόγος γιατί θα αποφύγω τα κουτσομπολιά για τους εν ζωή. Πιθανώς η δημιουργική φύση της δουλειάς έχει κατιτίς το καυλωτικό. Δεν ξέρω. Αξιοσημείωτο είναι πάντως ότι εκτός από το κεφάλαιο sex και το κεφάλαιο «θάνατος επωνύμων αρχιτεκτόνων» είναι εξίσου εντυπωσιακό. Ένα ζήτημα για τους ιστορικούς του μέλλοντος.
Τεσπά, το έργο δεν το χάνω.
Επιστροφή στην παρέα, τους ανακοινώνω με έκπληξη το εύρημά μου και προσπαθώ να θυμηθώ τον αρχιτέκτονα αφού όνομα δεν δίνεται. Από ιστορία τα πάω καλά και έτσι το πρώτο όνομα που μου έρχεται το πετάω χωρίς τύψεις: Carlo Scarpa, ιταλός, καλός αλλά όχι από τους αγαπημένους μου. Αυτό που βλέπετε είναι μια βιβλιοθήκη αλλά εμένα μου αρέσει πιο πολύ ένα νεκροταφείο κοντά στη Βενετία.
(πιο πολλά στο μέρος 2)Νιώθω ότι δεν πήγαν τζάμπα τόσα βιβλία και διάβασμα, είμαι υπερήφανη, συγκινημένη, ευχαριστώ τον μπαμπά μου τη μαμά μου κλπ και η βραδιά συνεχίζεται χαλαρά μέχρι... Μέχρι που η οδήγηση της επιστροφής, με τον αέρα να με ξελαμπικάρει και να με βάζει σε δεύτερες σκέψεις: λες? Μα ναι! Έχω γίνει ρόμπα! Να πάνε οι άνθρωποι να το δούνε και να πουν ότι είμαι άσχετη. Τςτςτς! Όχι, δεν είναι ο Scarpa, είναι ένας πασίγνωστος αμερικάνος ονόματι Louis Kahn. Αυτούς τους δύο πάντα τους μπέρδευα. Κάτι ότι δεν δήλωνα ποτέ μεγάλη φαν τους, κάτι ότι έχουν εξωτικά ονόματα... Eυτυχώς πρόκειται όντως για μια βιβλιοθήκη. Εκεί έχω πέσει μέσα. Είναι η βιβλιοθήκη Philips Exeter.
Και εδώ θα δικαιολογηθώ –ελπίζω πειστικά- για το ποιος είναι ο λόγος πίσω από το μπέρδεμά μου. Εγώ είμαι οπτικός τύπος. Ονόματα και ημερομηνίες δεν... Οι δυο συγκεκριμμένοι αρχιτέκτονες είναι συνδεδεμένοι στο μυαλό μου με δυο εικόνες. Που όμως μοιάζουν πολύ. Φριχτά πολύ. Στο μυαλό μου έχουν καταχωρηθεί μάλλον στο ίδιο κουτάκι με παραδοσιακές κινέζικες/γιαπωνέζικες πόρτες(ανοίγματα μάλλον, όχι πόρτες). Το κουτάκι μάλλον πρέπει αν λέγεται: Μεγάλοι κύκλοι σε κάθετη επιφάνεια.
Μα η αλήθεια είναι ότι πέρα από τις εικόνες όλα τα άλλα των κυρίων Scarpa και Kahn έχω την αίσθηση πως διέφεραν.
posted by evee @ 12:06 AM
2 comments
2 Comments:
Που λες, για ένα ακόμα λόγο θα έπρεπε να το θυμηθείς! Σου έχω αφήσει το παρακάτω σχόλιο στο ποστ 'Κασσάνδρες: ζουν ανάμεσά μας' του Ιουνίου:
"Λοιπόν, είδα εχθές στην γερμανική τηλεόραση το ντοκιμαντέρ 'My Architect'. Το γνωρίζεις; Βρες το στο imdb. Πρόκειται για την καταγραφή -από τον ίδιο- της προσπάθειας του γιού του φημισμένου αρχιτέκτονα Louis Kahn να προσεγγίσει μετά θάνατον τον πατέρα του, μέσα από το ίδιο του το έργο. Πολύ ενδιαφέρον σαν ταινία ούτως ή άλλως, αλλά και προφανώς με μεγάλο αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον. Εκτός από την παρουσίαση του έργου του Kahn, το οποίο δεν γνώριζα και εν γένει μου άρεσε -με μία βιβλιοθήκη ειδικά εντυπωσιάστηκα- μιλάνε γι' αυτόν διάφοροι της κλάσης του, όπως ο Gehry, ο Johnson, ο Pei. Ειδικά ο τελευταίος λέει το εξής καταπληκτικό, σχολιάζοντας το γεγονός ότι ο Kahn ως δύσκολος, 'καλλιτεχνικός' χαρακτήρας έβρισκε λιγοστούς πελάτες, σε αντιδιαστολή με τον ίδιο: 'Δεν έχουν σημασία τα 50-60 κτίρια που θα φτάξεις, αλλά τα 4-5 αριστουργήματα! Η ποιότητα και όχι η ποσότητα.'
Πολύ καλό συνολικά. Ψάξτο, αξίζει τον κόπο."
Όσο για την βιβλιοθήκη, στην οποία αναφέρομαι, είναι ακριβώς αυτή που έβαλες στην φωτογραφία. Δυστυχώς, της αφιερώνεται πολύ λίγος χρόνος στην ταινία. Χαίρομαι που θα το προβάλουν στους κινηματογράφους. Δεν το περίμενα. Το σπουδαίο είναι, ότι το ντοκυμαντέρ λειτουργεί και σε ένα δεύτερο επίπεδο, αυτό της προσπάθειας του γιού να γνωρίσει το πατέρα του -με τον οποίο ήταν πρακτικά άγνωστοι, καθώς ο γιός ήταν εξώγαμος- μετά θάνατον και μέσα από το έργο του. Αναμένω και τα σχόλιά σου αφού το δείς! Καλημέρα.
Βασικά τώρα που το λες το θυμάμαι. Τότε είχα καταλάβει ότι επρόκειτο για παλιό ντοκυμαντέρ και προφανώς ως τέτοιο θα το καταχώρησα στο μυαλό μου, γι'αυτό και δεν το θυμήθηκα. Νόμιζα πως αν γινόταν κάτι τέτοιο πρ'οσφατα θα το θυμόμουν αφού θα μαθευόταν από τα αρχιτεκτονικά περιοδικά και τα λοιπά εξειδικευμένα ΜΜΕ αλλά φαίνεται πως έχουν άλλα θέματα να προβάλουν. Τεσπά, τέλος καλό -> όλα καλά.
:)
Post a Comment
<< Home