μια Δευτέρα στο μάτι του κυκλώνα

Γύρω μου χαμός και εγώ σε απόλυτη ηρεμία. Στο μάτι του κυκλώνα.
(Ώρες ώρες είμαι τόσο επίκαιρη! :Ρ)

-6 το πρωί το σπίτι άνω –κάτω. Πέθανε μια θεία και ο πατέρας μου φεύγει για το χωριό. Λύτρωση για όλους και για την ίδια.

-στη δουλειά ο Λ για πρώτη φορά θα λείψει σε εξωτερικές δουλειές σχεδόν όλη μέρα. Μόνο που δεν κάνουμε πάρτυ. Χαλαρά.

-στη δουλειά, μας παίρνει τηλέφωνο μια από τους 5 συναδέλφους μου. Θα μείνει σπίτι. Την πονάει η μέση.

- στη δουλειά, έρχεται μια άλλη συνάδελφος. Έχω να σας ανακοινώσω κάτι. Είμαι έγκυος. Πρώτο παιδί. Μια ώρα κουβέντα. Πως το έμαθες, έχεις αδέρφια, τι θα πει ο Λ, θέλεις αγόρι ή κορίτσι, μπλαμπλα.

-στη δουλειά, παίρνει τηλέφωνο ο άλλος συνάδελφος από εξωτερική δουλειά. Θέλει τον Λ. Να του τηλεφωνήσω εγώ, κάτι επείγον.

-του τηλεφωνώ, το έχει κλειστό. Θα του στείλω μήνυμα. Δεν πολυκατέχει από κινητά, ελπίζω να πάρει το μήνυμα.

- από τις ειδήσεις, το final countdown διακόπτει μια είδηση πως έπεσε ένα στέγαστρο στην Ευρωκλινική. Φίλη νοσηλεύεται εκεί. Δυο πιτσιρίκια που έχει, θα πήγαιναν εκεί να τη δούνε. Και η μητέρα μου. Και άλλοι γνωστοί. Τηλέφωνα. Όλοι καλά. Κάτι εργάτες που έκαναν επισκευές στην πρόσοψη του κτιρίου, πάτησαν πάνω σε ένα στέγαστρο not meant to be βατό. Προσγειώθηκαν απότομα, με τραυματισμούς μα όχι κάτι σοβαρό..

- η έγκυος ανακοινώνει πως δεν νοιώθει καλά και αποχωρεί. Έχουμε αποδεκατιστεί, έχουμε αποσυντονιστεί και έχει πολλή πλάκα.

Κηδείες, εγκυμοσύνες, οι πρώτες φορές, ατυχήματα.

Τι γίνεται στον κόσμο. Σκέφτομαι τα γνωστά. Πόσοι άνθρωποι τώρα που γράφω, γεννιούνται, πεθαίνουν, κάνουν έρωτα, γράφουν διαγώνισμα, ανακαλύπτουν ένα μαρούλι στο δόντι τους, τους χαλάει ο υπολογιστής, μυρίζουν τις σελίδες ενός φρεσκοτυπωμένου βιβλίου, πόσοι πόσοι πόσοι.