νυχτερινό παράθυρο

Κυριακή βράδυ. Οδήγηση στο κέντρο της Αθήνας. Δροσιά. Τα παράθυρα κλειστά. Φανάρι στη Βασιλίσσσης Σοφίας. Χαζεύω απένεντι τη Μεγάλη Βρετάνια. Μου αρέσει η Μεγάλη Βρετάνια με αυτό το μεγαλειώδες στυλ που έχει. Παρατηρώ τα παράθυρα. Ρυθμός. Δεν είναι όμως το ένα κάτω από το άλλο στους ορόφους. Κάπου υπάρχουν τρια, από κάτω τους ένα... Χαζεύω. Μα είναι δυνατόν; Δεν υπάρχει ούτε ένα πάράθυρο φωτισμένο. Μου φαίνεται απίστευτο να μην υπάρχει ούτε ένα δωμάτιο που να βλέπει δρόμο που να είναι κατειλλημένο. Ξενοδοχείο φάντασμα. Τι σκατά; Δεν έχουν πελάτες; Η αλήθεια είναι πως δεν έχω δει ποτέ φώτα το βράδυ σε παράθυρα της Μ.Βρετάνιας. Ούτε σιλουέττες πίσω τους. Λες να είναι κανένα περίπλοκο σύστημα κουρτινών για να μην μπορεί κάποιος να δει αν υπάρχει φως στο δωμάτιο; Το φανάρι αργεί να ανάψει και εγώ με το μυαλό μου υπολογίζω το πως θα μπορούσαν να έχουν μπει οι κουρτίνες για να μη φαίνεται κανείς μέσα. Μπα... ότι και να ήταν, ένα άνθρωπος κάποια στιγμή θα είχε τραβήξει τις βαριές κουρτίνες. Θα φαινόταν μια σκιά. έστω ένα φως πίσω από μια χαραμάδα μισοτραβηγμένης κουρτίνας. Θα χάλαγε την "τέλεια οργανωμένη όψη" του ενοδοχείου. Πράσινο. Βάζω πρώτη. Πάω σαν κότα περνώντας μπροστά γιατί εξακολουθώ να χαζεύω παράθυρα. Μια τόσο όμορφα φωτισμένη όψη και ένα σύνολο σκοτεινών ρυθμικών παραθύρων. Ένα κέλυφος που δείχνει ζωή, κίνηση. Και που μάλλον περιβάλει ένα εσωτερικό που δείχνει νεκρό. Κόρνα από πίσω. Στρέφω το βλέμμα -μόνιμα πια- στο δρόμο μπροστά.