ανωτάτη ζογκλερική

Το ομολογώ. Τον τελευταίο καιρό κάτι δεν πάει καλά με εμένα. Εκνευρίζομαι εύκολα. Άσε που είμαι αγχωμένη. Πολλά καρπούζια στη μασχάλη? Είναι και μεγάλα γαμώτο. Η αιτία? Έχω βάλει μπροστά ένα αυτοκρατορικά μεγαλειώδες σχέδιο.

Πολλές αλλαγές τόσο στην προσωπική μου ζωή (μετακόμιση), όσο και στην επαγγελματική μου (αλλαγή portfolio, αλλαγή δουλειάς, συνεντεύξεις, αγορά 2 νέων software για τον υπολογιστή, εγγραφής σε σεμινάριο για το ένα από αυτά, ένας αρχιτεκτονικός διαγωνισμός πέραν της εμπειρίας μου που απαιτεί να μάθω σε μικρό χρόνο πράγματα που θέλουν καιρό). Όλα αυτά extra στο να αφιερώνω χρόνο στον εαυτό μου, να έχω προσωπική ζωή, κοινωνική ζωή, να βγαίνω να ξελαμπικάρω και άλλα πιο ταπεινά του τύπου χάλασε το αυτοκίνητο, πήγαινε στην τράπεζα κλπ. Το κακό είναι ότι κάποια από τα προαναφερόμενα συνδέονται χρονικά μεταξύ τους. Αν και μπορώ να μετακομίσω αύριο ας πούμε, προτιμώ να το κάνω γνωρίζοντας το πόσα θα παίρνω εκεί που θα δουλεύω στο μέλλον. Θα είχα πολύ πιο πολλές πόρτες ανοιχτές για δουλειά αν δεν επέλεγα να κάνω τον διαγωνισμό με αγαπημένη παρέα. Τότε όμως, ούτε την εμπειρία που θα αποκτήσω θα αποκτούσα ούτε θα έβαζα κάτι πραγματικά δικό μου στο θέμα: θα ήμουν μια από την «ομάδα». Τα πρώτα που θυσιάστηκαν στο χαμό ήταν η αναβάθμιση του portfolio και τα σεμινάρια. Όλα τα άλλα τρέχουν μαζί. Και εγώ τρέχω μαζί. τους Όταν στέκομαι να σκεφτώ χαλαρώνω και βλέπω 4 μήνες μετά. Και βλέπω ότι θα είμαι πολύ ικανοποιημένη. Mα για την ώρα χάνω τον ύπνο μου από προσμονή και όνειρα, όταν δεν ξεραίνομαι σαν τούβλο. Τόσες αποφάσεις παράλληλα, ζητήματα χρόνου, «ηθικής», ονείρου, προοπτικής, κόπωσης…όλα ένα κουβάρι. Για να το λύσω κάνω αυτό που κάνω πάντα όταν είμαι μπουρδουκλωμένη. Ακολουθώ το ένστικτο: αυτό που μου αρέσει καλύτερα. Επιστημονικά θα το έλεγα «αρχή της ελάσσονος προσπαθειας».

Γιατί τα λέω όλα αυτά? Ένα χρόνο μετά την επιστροφή από Λονδίνο κάνω έναν απολογισμό ας πούμε. Και μετά, φτύνοντας τον απολογισμό γιατί ανήκει στο παρελθόν κοιτάω το τώρα και το αύριο. Και είμαι ανυπόμονη. Και επίμονη. Και πεισματάρα. Και κάνω καλά τα πράγματα όταν κάνω πολλά πράγματα. Και γιατί τα κείμενα που μάλλον θα ακολουθήσουν θα έχουν να κάνουν με όλα αυτά. Και φυσικά γιατί το blog είναι μια καθαρή μορφή ψυχοθεραπέιας.