28 days later (θα μπορούσε να είναι σκηνή από το)

Έξι το απόγευμα. Έξοδος από γραφείο. Δεν έχει κρύο. Το κασκόλ είναι χοντρό και με τρώει. Μυαλό ζαλισμένο. Υγρασία. Ο δρόμος άδειος. Οι μπότες μαλακές, πατάνε την άσφαλτο χωρίς να ακούγονται. Βουτάνε σε νερά που κατεβαίνουν τους δρόμους. Βροχή όλη μέρα. Μου αρέσει. Κινούμαι στη μέση του δρόμου. Μόνη. Πίσω και μπροστά, αριστερα δεξιά, όσο βλέπω κανένας. Θυμίζει διαφήμιση "keep walking". Στη μέση του δρόμου δεν έχει νερό. Αυτό μαζεύεται στις άκρες. Εκεί που είναι εύκολο να πάει. Ο δρόμος δεν έχει αυτοκίνητα. Είναι 17 Νοέμβρη και το κέντρο έχει κλείσει για την πορεία. Κοκκινόλευκες πλαστικές ταινίες φράζουν τους δρόμους. Σηκώνω το πόδι και περνάω από πάνω τους. Σε κάθε γωνία 6/7 αστυνομικοί. Με κοιτάζουν ενώ ψάχνω την τσάντα μου. Ανάβω ένα τσιγάρο που του μέλλει μέχρι να τελειώσει να βρέχεται. Φροντίζω να περπατάω στη μέση του δρόμου. Σπάνια ευκαιρία. Δεν κοιτάω φανάρια. Κοιτάω αντανακλάσεις φαναριών στην άσφαλτο. Λίγους μαγαζάτορες που δεν έχουν κλείσει τα μαγαζιά τους να μιλάνε στην είσοδο του διπλανού. Γιατί οι γυναίκες όταν κρυώνουν γίνονται ωχρές, σταυρώνουν τα χέρια και καμπουριάζουν? Ιπποκράτους μέχρι Πανεπιστημίου ένα αυτοκίνητο. Κάποιος παρκαρισμένος που θα ρίσκαρε να φύγει από τώρα. Μετά την Ακαδημίας στους τοίχους της έρημης μητρόπολης αντηχεί ένα σαξόφωνο. Ο ήχος του διαπερνάει τη βροχή. Από μια στοά απέναντι από την Εθνική Βιβλιοθήκη. Περνώντας στρίβω το κεφάλι. Κάθεται στο πεζούλι του μίζερου Hondos Center της στοάς, κοιτάει αφηρημένα το δάπεδο και παίζει. Η στοά είναι το ηχείο του. Προχωράω προς το μετρό. Μετά τις σκάλες κάτι απλωμένα σφουγγαρόπανα για να σκουπίσουν οι επιβάτες τα πόδια τους μη γλιστρήσουν. Σαν σκηνή από σαλονάκι του 60.