η σχιζοφρένεια ταιριάζει στη Βαστίλλη

Ένα γεγονός με ευχάριστη λάμψη μέσα στη γενικά δυσάρεστη φύση του.

Για τα γεγονότα στο Παρίσι μιλάω. Τα κοινωνικά αντανακλαστικά σε αυτή την πόλη δείχνουν να ξαναξύπνησαν. Υπό διαφορετικές συνθήκες αυτή τη φορά μα το γεγονός από μόνο του με έχει ταρακουνήσει. Ναι, συγκινησιακή έκφραση, το ομολογώ.

Δεν είναι οι μόνοι πάμφτωχοι του πλανήτη, δεν είναι οι μόνοι μετανάστες που φυτοζωούν σε μια μητρόπολη. Ούτε αυτά τα γεγονότα έχουν πολλά κοινά με τη γαλλικά επανάσταση ή το Μάη του '68 σε πνευματικό υπόβαθρο, προφίλ εξεγερμένων κλπ. Μα κατά τη γνώμη μου το γεγονός πως η γαλλική κοινωνία έχει σχιζοφρενικές τάσεις:

- από τη μια να παραμένει συντηρητική και να μην ανοίγει τις πόρτες της ισότιμα σε όλους και
- από την άλλη να "γεννάει" επαναστάσεις του δρόμου (γιατί αυτά δεν συνέβησαν κάπου αλλού ας πούμε)

το βρίσκω κοινωνικά υγιές. Δείχνει αφομοιωμένη μαζική κουλτούρα. Όχι κουλτούρα από αυτή που διδάσκεσαι από τα βιβλία. Γιατί οι άνθρωποι αυτοί ελάχιστη έως καθόλου μόρφωση έχουν από ότι έχω καταλάβει. Αλλά αντ'αυτού έχουν εμποτιστεί σε κουλτούρα συσσωρευμένη, εξ'αντανακλάσεως ας πούμε, κοινωνικοπολιτικής φύσεως, από αυτή που λείπει σε πολλές χώρες του ανεπτυγμένου δυτικού κόσμου, και όχι μόνο την έχουν αφομοιώσει, μα δείχνουν να κάνουν και το επόμενο βήμα. Ναι με πολλές βιαιοπραγίες, άδικες καταστροφές και πολύ φασαρία. Μα αυτά τα πράγματα δεν είναι ανώδυνα, είναι?

Κοιτώντας πίσω, υποθέτω ότι το δημοψήφισμα για το ευρωπαικό σύνταγμα μάλλον το είχε προαναγγείλει.