μαύρες τρύπες, σύμπαντα βρέφη και άλλα δοκίμια

Είναι τίτλος του πρώτου βιβλίου του S.Hawking που διάβασα κατά την εφηβεία μου περί χρόνου. (Ω, ναι -> ήμουν πορωμένη με αυτά). Μπορεί να μην κατάλαβα και πολλά αλλά το κεφάλαιο χρόνος αποτελεί ένα μυστήριο ακόμη, για εμένα (μα όχι και τόσο για την επιστήμη).

Από το προαναφερθέν ταξίδι και μετά ζω σε μια χρονοδίνη. Είναι γεγονός. Η δουλειά είναι πολύ καλή, κάνω πράγματα που μου αρέσουν, που λίγοι έχουν την ευκαιρία να κάνουν σε γραφείο, οι δικές μου δουλειές μου απορροφάνε τον υπόλοιπο χρόνο, θέλουν και άλλο χρόνο που δεν έχω, είμαι κουρασμένη αρκετά συχνά, δεν προλαβαίνω να ξεκουραστώ, θέλω να βλέπω φίλους και γνωστούς για να χαλαρώνει ψυχή, πνεύμα (και όχι το σώμα) και έχω επιδοθεί once more φίλοι και αγαπητοί στη ζογκλερική. Γκρίνια? Ελπίζω πως όχι. Ευελπιστώ ότι ζορίζομαι μέχρι να βρω τις ισορρόπιες μου στα νέα δεδομένα. Μέχρι τότε η κόπωση έχει σαν αποτέλεσμα να με τριγυρνάει μια γρίπη, εγώ να μην της κάθομαι και να απολαμβάνω την πολυτέλεια να κάνω πολλά πράγματα που μου αρέσουν. Όπως και να εξελιχθούν όλα αυτά εγώ είμαι κερδισμένη. Στα προσωπικά μου αρχιτεκτονικά εγχειρήματα έχω μάθει πολλά, θα μάθω ακόμα περισσότερα και ακόμη και να γαμηθεί το σύμπαν στο τέλος, ας είναι. Εγώ θα έχω κάνει το παν για να πάνε όλα καλά. Άρα OK. Έτσι την έχω δει τη φάση. Όχι ότι έχει και μεγάλες πιθανότητες μια τέτοια εξέλιξη όμως με την επιμονή που με διακατέχει. Μεγάλα λόγια? Ας περιμένω να δείξει καλύτερα και μετά λέω τα αποφθέγματά μου.

Εν κατακλείδει: Ένα ευχάριστο πρόβλημα. Δεν καταλαβαίνω πως περνάνε οι μέρες.