η τεκτονική στοά και τα τσιφτετέλια

Σάββατο βράδυ. Οδηγώ στο κέντρο της Αθήνας. Πάω να πάρω ένα φίλο για να πάμε σε αποχαιρετιστήριο γεύμα. Η φίλη μας Β. θα πάει να ζήσει στο Βερολίνο. Έχει μόλις μπει στο αυτοκίνητο και σε μια γωνία κοντά στο σπίτι του βλέπω ένα τεράστιο κτίριο που δεν έχω ξαναπροσέξει την ημέρα. Είναι επιβλητικό και συμπαγές. Πολλοί τοίχοι και λίγα παράθυρα. Σε γωνία. Θυμίζει κέντρο μηχανογράφησης τράπεζας, διατηρητέο κτίριο που θα μπορούσε να ανήκει στα γενικά αρχεία του κράτους ή κάτι αντίστοιχα «επιβλητικό και non-public». Είναι φωτισμένο.



Ρωτάω τι είναι αυτό και μου αποκαλύπτει: μα δεν ξέρεις τη φωλιά των μασόνων? What? Wow. Υπάρχει τέτοιο πράγμα σήμερα? Νόμιζα πως τους έλεγαν «ρόταρι» τώρα και κάτι τέτοια politically correct. Τεσπά, μου λέει πως όσοι μπαινοβγαίνουν συνήθως επιλέγουν την πλαϊνή πόρτα και γενικά έχει κόσμο κάποια βράδια. Περιγράφει και το dress code εύστοχα: σκούρο κουστούμι το χειμώνα, λινό το καλοκαίρι. Τις προάλλες είδε και ένα νεαρό ψιλοφρικιό στο video club με καρφίτσα με το σήμα τους. Κατασκόπευσε να δει ποια ταινία πήρε. Όχι Cubrick ή κάτι σημαδιακό. Γελάμε. Για του λόγου το αληθές πριν στρίψω στο φανάρι προλαβαίνω και βλέπω πάνω στις δυο σιδερένιες πόρτες κάτι σήματα με διαβήτες και κάτι άλλο που δεν πρόλαβα να ταυτοποιήσω. Μου λέει κιόλας πως έχουν δημοσιοποιήσει κάτι αρχεία τους πρόσφατα και πως αποκαλύφθηκε πως ο Κολωκοτρώνης και όλο το team των Φιλικών ήταν μασόνοι. Γελάω και μαζί τρομάζω. Όχι με τα ονόματα. Με το ότι δεν καταλαβαίνω τι στο διάολο κάνουν αυτές οι ομάδες. Και αν είναι σημαντικές λόγω του ότι αλληλοβοήθιουνται σε βάρος άλλων ή μόνο λόγω της μυθολογίας γύρω από το όνομά τους.

Η αλήθεια είναι πως το μυστήριο ελκύει πάντα ακριβώς γιατί είναι μυστικό. Μετά το Eyes Wide Shut οι μασόνοι δεν θα είναι ποτέ πια οι ίδιοι. Και η αλήθεια είναι ότι όταν βαριέσαι ή δεν είσαι ικανοποιημένος από την καθημερινότητά σου το mind game που λέγεται μασονία ακούγεται όσο εξεζητημένο(mediaeval/esoterica/μεγαλόπνοο κλπκλπ) θέλεις. Για κομπλεξικούς έχει το προσόν ότι σε κάνει να νιώθεις μέλος μιας «επίλεκτης ομάδας». Άσε που μάλλον κάνεις και PR.

Ο τρίτος της παρέας μας πειράζει για το γεγονός ότι οι άλλοι δύο είμαστε αρχιτέκτονες. Μου έρχεται να κάνω πλάκα για φανταστικές ρόμπες και διαβητάκια και πως σήμερα θα μπορούσαν να αντικατασταθούν με autocad, 3d studio κλπ. Ο Μέγας Αρχιτέκτονας επαναλανσάρει φέτος το στυλ αμπίρ στη συμβολική απόχρωση του μπορδοροδοκόκκινου. Η ατάκα μένει στο μυαλό μου γιατί μου κορνάρει ένας στο φανάρι και βάζω πρώτη.

Η βραδιά θα συνεχιστεί λιγότερο μυστικιστικά, σε ένα «μοντέρνο» ταβερνείο στο οποίο χαιρετάμε τη φίλη μας φωνάζοντας για να ακουστούμε πάνω από τον ήχο του «αγαπώ, αγαπώ μια πιτσιρίκα, είναι τρέ- είναι τρέλα, είναι γλύκα». Ελλείψει πίστας, όλοι χορεύουν επί της καρέκλας τους. Καρεκλάτο που λέμε. Της τάβλας. Μάλιστα. Κανονίζουμε να ξαναδούμε την Β. πιο ήρεμα πριν φύγει να τα πούμε σαν άνθρωποι και αποφεύγουμε να της θίξουμε της επιλογή τους μαγαζιού. Όπως και να έχει είμαστε όλοι συγκινημένοι.

Δυο μέρες μετά, διαβάζω σε κυριακάτικο περιοδικό για την έκδοση της ταινίας «the Da Vinci Code» και θυμάμαι το περιστατικό με τη στοά. Google it. Μετά από κάμποσες γρήγορες αναγνώσεις σε sites περί μυστικισμού, μασονίας κλπκλπ. Έχω μπουρδουκλωθεί με τις θεωρίες και ετοιμάζομαι να τα παρατήσω όταν βρίσκω το site της Μεγάλης Στοάς εν Ελλάδι. Το προαναφερόμενο κτίριο φόρα παρτίδα, τα αρχεία με γνωστούς μασόνους τους παρελθόντος εκεί, ιστορία, μηνύματα του Grand Master τάδε, Cryptic degrees and Chivalric Orders που ένας θεός ξέρει τι είναι και ένα summary (που εμένα τουλάχιστον μου προξένησε κάποιες απορίες) για όσους βαριούνται .

Eξακολουθώ να μην κατανοώ πλήρως τι είναι η μασονία.

Ακόμη και κάτω από τον εκτυφλωτικό ήλιο των Αθηνών λοιπόν.