περί άλλων δαιμονίων

-αναδημοσίευση από το section HOTEL MEMORY του site του Μισέλ Φάις. Το "θέμα" αυτή τη φορά ήταν κάτι σαν sea-sun-sex. Μας έπιασαν οι ζέστες.-


Δεν καταλαβαίνω γιατί το καλοκαίρι είναι ερωτική εποχή. Πες με εγκεφαλική γκόμενα, πες με ξενέρωτη, my darling, I don₼t give a damn.
Προσωπικά ένα έχω να δηλώσω. Το καλοκαίρι δεν μου έχει γυαλίσει ποτέ κανένας. Μα ποτέ. Πλάκες μπορεί να έχω κάνει για το fun της υπόθεσης, από ορμονικές διαταραχές, από αντίδραση σε κάποιον γκόμενο που με έφτυσε και δυστυχώς δεν θα είναι εκεί για να ζηλέψει (ευσεβείς πόθοι) ή κάτι άλλο αντίστοιχου συγκινητικού εκτοπίσματος, μα να ξενυχτάω στη σκέψη του άλλου που γνώρισα στην παραλία π.χ.…nonono. Jamais!
Γιατί; Γιατί υποθέτω ότι –όπως πολλές εκπρόσωποι του φύλου μου- πρώτα «κουρδίζονται» εγκεφαλικώς. Και το καλοκαίρι εγώ δεν κουρδίζομαι εγκεφαλικώς, τι να κάνομεν; Τουλάχιστον δεν μου έχει τύχει ως τώρα, γιατί ποτέ μην πεις ποτέ που λέει.
Μα πώς να κουρδιστώ άλλωστε; Δεν υπάρχει κανένα μυστήριο στη φάση. Κάτι ότι τα σώματα είναι τόσο εκτεθειμένα που σκανάρεις καθετί εκτεθειμένο (και μη) σε dt, κάτι ότι λόγω αυτού η κουβέντα έρχεται μετά και ακούγεται αστεία κάτω από τον ανελέητο ήλιο του μεσημεριού (να κάθεσαι στην παραλία και να μιλάς για κάτι που έχει να κάνει με το υπόλοιπο 96% της ζωής σου ας πούμε), δεν μου πάει το sport. Για τα περί μυστηρίου δε, έχω ακούσει πολλούς να μιλάνε για κάτι του τύπου «ο μυστηριώδης άγνωστος» που την είχε αράξει στην απέναντι καρέκλα του beach bar με μια μπύρα στο χέρι και δεν καταλαβαίνω γιατί το να μην ξέρεις την καθημερινότητα κάποιου ισοδυναμεί με γοητευτικό μυστήριο.
Επειδή όμως περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, θα κλείσω με ένα ερωτικό countdown των εποχών, δικής μου έμπνευσης:

1. φθινόπωρο
2. χειμώνας
3. άνοιξη
(με μικρή διαφορά ως εδώ)
4. καλοκαίρι
(τελευταίο και καταϊδρωμένο)

ΥΓ: Στους 30φεύγα βαθμούς υπό σκιάν όμως, μπορεί να μη φαντασιώνομαι την απέναντι τριχωτή αρίδα, μα πετάω τη σκιούφια μου για ένα δίωρο session βουτιών από βραχάκια στην εκτυφλωτική μπλε επιφάνεια.