κατσαρόλα

Είναι περίεργο να είσαι σε μια κατσαρόλα που κοχλάζει και όλο να βράζει κάτι άλλο και όχι εσύ.

Το post αυτό θα έχει λίγο κρυψίνου χαρακτήρα μα δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Εν μέρει έχουν δίκιο όσοι έλεγαν ότι "δεν πρέπει" ή ότι "δεν θα μπορώ" να λέω από αυτό το blog ότι θέλω, όπως το θέλω.

Λοιπόν, έχω κουραστεί, έχω βαρεθεί και θα τα πω όπως μού'ρχονται:

Η φράση που με χαρακτηρίζει εδώ και κάμποσο καιρό είναι "στην αναμονή". Και η αλήθεια είναι πως έχω βαρεθεί να είμαι στην αναμονή. Είμαι ανυπόμονη γενικά, έχω κάνει και πολλά πράγματα που θα έπρεπε να είχαν καταλήξει κάπου τώρα... και όλο παράταση παίρνω. Δεν με νοιάζει αν πάνε καλά ή όχι. Δεν είναι εκεί το θέμα μου δηλαδή. Θέλω να πάνε καλά, αλλά πάνω από όλα τώρα θέλω μια σαφή απάντηση. Σήμερα. Όχι αύριο. Θα κάνεις εκείνο ή δεν θα το κάνεις. Σου αναθέτουμε αυτό ή όχι. Αι σιχτίρ πια.

τρεις λόγοι για να έχω κουραστεί ψυχικά

α. Ένα χρόνο μετά (και βάλε) περιμένω μια πληρωμή από κάτι που με δίδαξε δυο πράγματα. Το δεύτερο ήταν ότι δεν έπρεπε να το είχα κάνει ποτέ. Μου τρώει χρόνο και κόπο που δεν το αξίζει.

β. Περιμένω μια απάντηση τιμής ένεκεν, από κάτι (άλλο) στο οποίο κατέθεσα απίστευτο χρόνο και κόπο. Έμαθα πάρα πάρα πολλά, το αγάπησα και το μόνο που θέλω είναι να μπορώ να μιλήσω για αυτό. Δεν μπορώ όμως να μιλήσω μέχρι να ολοκληρωθεί μια διαδικασία που έχει ήδη αργήσει αρκετά. Έβαλα τη βάρκα μου στη θάλασσα και την έστειλα ταξίδι. Θέλω να μάθω αν ήταν η βάρκα μου χάρτινη. Μάλλον ήταν δηλαδή, αλλά θέλω να ξέρω. Έπρεπε να είχα μάθει ως τώρα. Και όχι μόνο εγώ.

γ. Πριν από ένα χρόνο είχαμε κερδίσει με τη φίλη μου τη Λ, το τρίτο βραβειο στον αρχιτεκτονικό διαγωνισμό ιδεών για τις τοπικές οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ (βλ και εδώ τα χρονογραφήματα part 1, part 2, part 3). Στο λόγο της βράβευσης, ειπώθηκε ότι αν και δεν αναφερόταν ρητά στους όρους του διαγωνισμού θα υλοποιηθεί το πρώτο βραβείο. Και όχι μόνο αυτό, μα και το δεύτερο και το τρίτο! Όλα αυτά πιλοτικά και μετά βλέπουμε. Ένα χρόνο μετά (και βάλε) το πρώτο βραβείο υλοποιήθηκε και τις προάλλες πήγαμε στα εγκαίνια. Συγχαρητήρια στον Κώστα και τη Μυρτώ (βλ. και εδώ)που είχαν βάλει τα δυνατά τους παρά τις πανταχού παρούσες αντιξοότητες. Για μένα το καλύτερο σημείο τους ήταν η αναβάθμιση της ιδέας τους από το χαρτί στην πράξη με τους μαρκαδόρους που έγραφαν πάνω στις touch screen οθόνες. Μεν αυτό μπορεί να το λέω προκατειλημμένη θετικά απέναντι στο αντικείμενο, αφού και στη δική μας ιδέα, αυτό θεωρούσα ως το πιο αβανταδόρικο επικοινωνιακά κομμάτι και αυτό φρόντισα να είναι ξεκάθαρο στη συμμετοχή μας. Το δεύτερο βραβείο τελειώνει στη Τούμπα της Θεσσαλονίκης και αν κατάλαβα καλά μάλλον θα υλοποιηθεί και στον Κορυδαλλό. Το τρίτο βραβείο τι απέγεινε ο-ε-ο?

Το τρίτο βραβείο θα σας πω τι απέγινε. Μας είπαν ότι έπρεπε να γίνει σε μια επαρχιακή πόλη, μας ρώτησαν αν έχουμε συγγένεια με κάποιο μέρος και εμείς απαντήσαμε Πάτρα και Γιάννενα. Εννιά μήνες μετά -και ενώ εγώ είχα σχεδόν διαγράψει την πιθανότήτα υλοποίησης- επηλέχθηκε για ιστορικούς λόγους η Πάτρα και εγώ πήγα αυθημερόν να βολιδοσκοπήσω τα υπάρχοντα γραφεία. Τα υπάρχοντα γραφεία δυστυχώς δεν μας έκαναν ούτε κατά διάνοια γιατί ήταν στον τρίτο και τέταρτο όροφο μιας πολυκατοικίας. Βλέπετε οι περισσότερες προτάσεις στο διαγωνισμό είχαν ποντάρει στο "ισόγειο" πολιτικό γραφείο για την καλύτερη δυνατή επικοινωνία με το κοινό. Έτσι και εμείς. Μου ζητήθηκε να στείλω τα φωτογραφικά μου ντοκουμέντα στους υπεύθυνους της υλοποίησης των προτάσεών μας, το έκανα, μας είπαν ότι "εντάξει, θα βρούμε έναν ισόγειο χώρο" και έκτοτε ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Πήραμε κάμποσα τηλέφωνα, στο τελευταίο πήραμε μια απάντηση no money no honey και διέγραψα το ζήτημα από το μυαλό μου. Εκεί όμως που θύμωσα ήταν όταν πήγα στα εγκαίνια του πρώτου βραβείου και α. τα παιδιά με ρώταγαν "γιατί δεν πιέζουμε" και β. οι υπεύθυνοι από το ΠΑΣΟΚ με τρέλαναν σε ατάκες του στυλ "πρέπει κάπου να βρούμε και για εσάς", "ποιος είπε ότι το δικό σας δεν θα χτιστεί?" και τα ρέστα που μας έστειλαν αδιάβαστες.

Γιατί θύμωσα?

Θύμωσα με τα παιδιά -και τους το είπα- γιατί επιμένουν και μου λένε τα ίδια σαν να μην ξέρουν, ούτε εμένα και την επιμονή μου ούτε την γενικότερη κατάσταση. Λες και κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε τι λέμε, αναγκάστηκα να περιγράψω την φάση του προηγούμενου χρόνου και να εξηγήσω ότι δεν μπορώ να παρακαλάω για κανένα λόγο. Έκανα ότι μπορούσα, μα δεν θα ξεφτιλιστώ κιόλας. Έχουμε και άλλες δουλειές. Νομίζω η ειλικρίνεια μας έφερε πιο κοντά.

Θύμωσα με τους υπεύθυνους για την υλοποίηση ανθρώπους του ΠΑΣΟΚ, γιατί αν και πιστεύω ειλικρινά ότι έχουν καλή διάθεση (μη γελάτε εδώ, πραγματικά το πιστεύω), έχουν τόσα άλλα πράγματα να κάνουν που αυτό έχει μείνει χαμηλά στη λίστα. Δεν με ενοχλεί αυτό τόσο, όσο το γεγονός ότι πρέπει κάθε φορά που βλέπουν εμένα ή τη Λίνα να μας αναθερμαίνουν τις ελπίδες για υλοποίηση και μετά να μη συμβαίνει τίποτα για μήνες. Είναι ψυχοφθόρο κια νιώθω σαν μπαλάκι του τένις. Μα, έλεος, έχει περάσει πάνω από ένας χρόνος, τα άλλα έχουν χτιστεί, γιατί δεν λέτε ή α.ότι δεν πρόκειτια να γίνει τίποτα να ξεμπερδεύουμε ή β. πάτε εκεί και μελετήστε το να ξεμπερδεύουμε επίσης? 'Οτι και να'ναι, θέλω να ξέρω.