the memory shaker

- αναμνήσεις από μια συναυλία και μια συναυλία από αναμνήσεις -

Περσινά ξινά σταφύλια θα μου πεις. Ε, τι να κάνουμε? Θέλω να τα πω σήμερα που μπορώ. Καλή ήταν η συναυλία της Shakira.

Με τις "δορυφορικές" υπηρεσίες του happening δεν είχα κανένα παράπονο. Παρκάραμε πανεύκολα και κοντά. Οι σεκιουτιράδες έκαναν τη δουλειά τους πολύ καλά,γρήγορα και ευγενικά, οι τουαλέττες ήταν καθαρές, τα bar πολλά και χωρίς τις ατελείωτες ουρές άλλων συανυλιών. Καλύτερα θα ήταν φυσικά αν δεν φύσαγε να μας κάνει το κεφάλι καζάνι όλη την ώρα, να ανασηκώνει τις φούστες των fans και να "παρασέρνει" τον ήχο μακριά. Καθόμουν και στο β΄ διάζωμα οπότε η κατάσταση εντεινόταν. Καλύτερα θα ήταν επίσης αν είχα πάει αρένα για να με παρασέρνει πιο εύκολα το feeling.



Η ίδια η Shakira ωστόσο μου έκανε εντύπωση. Τα μισά τραγούδια του τύπου "μπαλάντες-γραμμένες-υπό-το-φως-των-αστεριών" και τα άλλα μισά να σε τραβάνε από την θέση σου να κουνήσεις το σώμα σου σαν αυτήν. Ή και καλύτερα - αν φυσικά σου βγαίνει-. Σαφώς δεν είχε την εμφάνιση star. Με πολυπληθή "μπαλέτα", 385.000 ρούχα και στημένο show. Πήγα περιμένωντας ακριβώς αυτό, μα χάρηκα που είδα κάτι άλλο.

Είδα μια κοπέλα με απλό styling, που έδειχνε ότι χαιρόταν αυτό που κάνει και που ξέρει να κινεί το σώμα της απλώς ε-ξαι-ρε-τι-κά. Και έδεινε την εντύπωση ότι χορεύει όπως νιώθει εκείνη τη στιγμή. Ξυπόλητη. Όταν χορεύεις ξυπόλητος νιώθεις πιο ελεύθερος. Μου άρεσε το νεύρο και ο ρομαντισμός της. Άκρως ερωτική. Κατά τη γνώμη μου έκανε τις γυναίκες να είναι περήφανες για το θηλυκό σώμα τους και τους άντρες να ανακαλύπτουν αυτό ακριβώς το "θηλυκό". Κατινιές ή απενοχοποίηση εξαρτάται από ποια πλευρά το βλέπεις.

Εγώ προτιμώ απλώς να χορεύω και να το απολαμβάνω. Για τα άλλα δεν δίνω δεκάρα.

Γιατί για τη Shakira δεν είμαι αντικειμενική. Τη συμπαθώ. Flashback.

Μου την είχαν γνωρίσει μεξικάνοι φίλοι στο erasmus, λίγο πριν βγάλει το αγγλοφωνο "laundry service" δίσκο της. Την βρήκα τότε περίεργα οικεία, με αυτό τον ανατολιτικο-ποπ-ροκ ήχο της. Χωρίς να μου αρέσουν γενικά τα σκυλάδικα (τα λαικά, ρεμπέτικα, δημοτικά όμως, ναι), με ξεσήκωνε με τα τραγούδια της. Αυτό το εκτιμώ πολύ όταν το βρίσκω σε κάποιον καλλιτέχνη. Είχε μεν και κάποιες μπαλάντες που εκτός από 1-2, οι υπόλοιπες δεν μου έλεγαν πολλά, αλλά ΟΚ.

Γενικά την έχω συνδέσει με τους λατίνους φίλους μου. Ή φίλους που ερωτεύτηκαν την ισπανόφωνη κουλτούρα. Ιστορίες του παρελθόντος και του παρόντος. Τον Emmanuel, την Αnnabel, την Claudia, τον Raffael, την Κατερίνα... ακόμη και την Karla. Τους πιο πολλούς από αυτούς μάλλον δεν θα τους ξανασυναντήσω ποτέ. Με κάποιους στέλνουμε κανένα email που και που μα τίποτα ιδιαίτερο. Τι να πεις? Για χιλιοστή φορά τι κάνεις αυτό τον καιρό. Ώρες ώρες σκέφτομαι πως με τους φίλους δένεσαι σε μεγάλα πράγματα, μα η φιλία διατηρείται με την καθημερινότητα. Την Κατερίνα ευτυχώς τη βλέπω που και που όταν έρχεται Ελλάδα. Ελπίζω να μη χαθούμε. Πονάει. Μα και με τους άλλους, τους "χαμένους", δεν μπορώ να μη χαμογελάω όταν θυμάμαι ότι ζήσαμε μαζί.

Έχω και μια κινηματογραφικού τύπου ανάμνηση με την μεξικάνικη παρέα από το Budha στο Παρίσι. Aυτοί να μας μιλάνε για τη Shakira, να χορεύουμε τραγούδι της (παραγγελιά) σε ένα μαγαζί έτοιμο να κλείσει, μετά να βάζουν (για να μας διώξουν ίσως) το "New York, New York" σε εμάς τους 5 και σε 2-3 άλλους θαμώνες που είχαν ξεμείνει ντίρλα σε κάτι γωνίες και παράλληλα να μαζεύουν καρέκλες, να σφουγγαρίζουν κλπ. Eγώ πνιγμένη από μια σχέση που δεν είχα τα κότσια να δω πως έχει τελειώσει, να γουστάρω τον κούκλο Emmanuel γνωρίζοντας πως έχει μυαλό 5χρονου, ο Emmanuel να γουστάρει εμένα και να φοβάται πως αν μου τα ρίξει θα δυαλίσει μια σχέση, να έχει πιει τα άντερά του και λόγω αυτού (so typical) να με βουτάει ξαφνικά και να με πάει στο κέντρο της "πίστας" για να χορέψουμε. Καταλήξαμε σε μια εντελώς χολυγουντιανή χορευτική ερμηνεία, με φιγούρες κάτω από τα μισοσβησμένα φώτα και καθαρίστριες, σερβιτόρες, barmen/women και πιωμένους γύρω μας να χειροκροτάνε όρθιοι όσο εμείς είχαμε κάτσει ακίνητοι κοιτώντας ο ένας τον άλλον. Συγκινήθηκα δε λέω. Άσε που μια φαντασίωση έγινε -απροσδόκητα- πραγματικότητα. Μετά φυσικά ο παρτενέρ μου ξεμέθυσε, ξαναγύρισε στο γνωστό του κόλλημα, πράγμα που έκανα και εγώ. Η στάση του ενός και του άλλου κράτησε έτσι για 2-3 χρόνια. Μόνο πρόπερσι μιλήσαμε για αυτό ανοιχτά. Φυσικά και οι δυο έχουμε ξεπεράσει τη βλακεία που μας έδερνε (ή έτσι νομίζουμε) και γνωρίζοντας πως όχι μόνο για λόγους απόστασης μα και για λόγους ιδιοσυγκρασίας δεν πάει ο ένας με τον άλλο. Μα αυτό φυσικά δεν αλλιώνει την ανάμνηση ενός εξαιρετικού χορού. For old times sake, μου έστειλε και στο Λονδίνο που σπούδαζα τότε ένα ποίημα του Neruda και ένα τριαντάφυλλο. Του έκανα πλάκα πως ακολουθεί βήμα βήμα τα κλισέ του λατίνου εραστή, μου απάντησε πως ο παππούς του παντρεύτηκε ελληνίδα επί far west εποχής λέμε τώρα και συνεχίσαμε με συμβουλές ο ένας στον άλλο για τους έρωτές μας εκείνη την εποχή.

Μα αν είναι ένας άνθρωπως που δεν θέλω να χάσω αυτή είναι η Κατερίνα. Μου τη σπάει που οι περισσότεροι φίλοι μου βρίσκονται στο εξωτερικό. Και ομολογώ ότι όσο και αν ακουστεί αυτό εγωιστικό, με ενοχλεί λιγάκι να μείνουν εκεί για πάντα. Που παίζει ως ενδεχόμενο σοβαρά.

Δεν είμαι λοιπόν καθόλου αντικειμενική.