ΚΟΡΕ.ΥΔΡΟ (updated)

Αμάν πια. Δυσκολεύομαι πολύ να μιλήσω για πράγματα που μου αρέσουν. Φτάνω στην φλυαρία, στις υπερβολές και τους συναισθηματισμούς που ίσως συγκινούν αλλά δεν πείθουν.

Από την Πέμπτη το βράδυ και έπειτα είμαι σε κατάσταση παροξυσμού. Ένα αδιάλειπτο παραλήρημα. Είναι σαν έρωτας. Όλο αυτό σκέφτομαι, το στομάχι κόμπος, οι ώρες δεν υπάρχουν, εμμονή. Το κεφάλι γεμάτο μουσική, στίχους, εικόνες. Γιατί τόσο fuss?

Την Πέμπτη το βράδυ μια μικρή παρέα και εγώ, πήγαμε σε μια συναυλία. Στο Gagarin έπαιζαν οι Κόρε. Ύδρο. Και δυο άλλα συγκροτήματα. Μα και οι Κόρε.Ύδρο. Δεν ήταν η πρώτη φορά που τους άκουγα. Ήταν όμως η φορά που έκανα το κλικ. Γιατί επιπεβαιώθηκα για όσα είχα σκεφτεί και την πρώτη φορά.

Πρώτη φορά τους είχα ακούσει πέρυσι. Είχαμε πάει όταν εμφανιζόντουσαν για πρώτη φορά στην Αθήνα, στο Gagarin πάλι. Support στην Sunny Μπαλτζή. Πηγαίναμε για τη αυτή μα μόλις ακούσαμε το κερκυραϊκό συγκρότημα μείναμε κατάπληκτοι. Η Sunny μετά ήταν απλά πολύ λίγη (χωρίς αυτό να είναι δύσκολο- pardon δηλαδή στους fan της – και εγώ την ακούω άλλωστε). Θέλαμε να ξαναεμφανιστούν αυτοί με την ιδιότυπη ήσυχη/δυνατή μουσική, τους εξαιρετικούς στοίχους και τον –μορφή- τραγουδιστή.


εξώφυλλο

Πήρα το cd ονόματι «φτηνή pop για την ελίτ», το άκουσα και δεν άλλαξα γνώμη. Περίεργο άκουσμα στην αρχή. Σίγουρα. Μα με την επόμενη, καταλαβαίνεις what it’s all about. Πότε πιάνο, πότε κιθάρες να γρατσουνάνε το κρανίο σου, υπέροχοι στίχοι, με όνειρο, αυτοσαρκασμό και humor. Ένα χρόνο μετά, ξαναήρθαν. Αυτή τη φορά είχαν άλλους για support. Έβαλε το χεράκι της και η LIFO που τους μπούσταρε και το Gagarin ήταν γεμάτο.

Ποιοί είναι οι Κόρε. Ύδρο? Πρόκειται για ένα συγκρότημα από τη Κέρκυρα που έχει βγάλει ως τώρα δυο δίσκους. Ξεικίνησαν με το group από τα 15 τους, μα τα 3-4 τελευταία χρόνια έχουν πάρει τα πάνω τους. Α! Κόρε.Ύδρο stands 4 Κορεσμένοι Υδρογονάνθρακες. Τόσο Λύκειο. Λόγω συναισθηματικού πνιξίματος που ανέφερα παραπάνω όποιος γουστάρει ας μπει στα links του site τους να δει περί τίνος πρόκειται. Στο site τους άλλωστε έχουν βιντεάκια και τραγούδια τους, μα και links για το myspace και το youTube.

Και τώρα θα μιλήσω για το live.
Η μορφή του group είναι ο Παντελής Δημητριάδης, ο τραγουδιστής. Ένας αδύνατος νεαρός άντρας, λίγο πριν τα 30. Άκυρο. Όχι αδύνατος. Ασθενικός. Αναιμικός ίσως. Και άσχημος. Με την mediterranean έννοια του όρου. Ξέρετε. Ωχρό δέρμα, κλασσικά καστανά μαλλιά, μεγάλα καστανά μάτια, μεγάλη μύτη. Και μαλλί εντελώς ατημέλητο.

Αυτός ο άνθρωπος είναι transformer. Ανεβαίνει πάνω στη σκηνή και ακουμπάει τακτικά τα πράγματά του γύρω γύρω με ακρίβεια σπασίκλα. Στην αρχή στέκεται και τραγουδάει σαν να είναι 15χρονο που ντρέπεται όταν λέει ποίημα σε σχολική γιορτή. Δείχνει άνευρος, καταθλιπτικός, χαμένος στην κοσμάρα του. Η φωνή του είναι ψιλή. Ελαφρώς κακόηχη στην αρχή. Ασυνήθιστη θα έλεγα καλύτερα. Σε λίγο ξεκινάει να κουνιέται. Κουνάει τα χέρια και όλο του το σώμα με έναν χαριτωμένο τρόπο.

Παύση.



Και ξαφνικά, σαν να περιείχε νιτρογλυκερίνη, εκρήγνυται. Ξεχύνει ενέργεια. Ανελέητα. Μέχρι το τέλος του τραγουδιού μπορεί να χοροπηδάει πάνω κάτω, να κυλιέται στο πάτωμα, να αρπάζει μια κιθάρα και να τη γρατσουνάει με πύρινη μανία χρησιμοποιώντας μια λίμα (ή κάτι άλλο που δεν κατάφερα να διακρίνω). Το διασκεδάζει. Γουστάρει. Και το μεταδίδει. Αν ενδιάμεσα υπάρχουν στίχοι οπότε και πρέπει να πλησιάσει το μικρόφωνο, κατεβάζει το διακόπτη, μεταμορφώνεται πάλι σε αυτό τον αισθαντικό τραγουδιστή της αρχής και πάμε πάλι. Σε κάθε τραγούδι. Αυτός που αν τον έβλεπες στο δρόμο δεν θα του έδινες καμιά σημασία μάλλον, εκεί πάνω στη σκηνή, εκεί που βγάζεις έναν άλλο εαυτό, νιώθεις ότι βγάζει τον πραγματικό του εαυτό. Και μεταμορφώνεται σε ένα μοναδικά γοητευτικό άνθρωπο.



Το μοίρασμα των μαύρων μασκών(σήμα κατατεθέν του εξωφύλλου του τελευταίου δίσκου), οι αστείες ατάκες ανάμεσα στα τραγούδια, η χαριτωμένα snob κίνηση του να πετάει τα χαρτιά από το αναλόγιο μόλις πει το τραγούδι, το crowd surfing και το κοπάνημα της κιθάρας στο δάπεδο στο τέλος τα highlights της βραδιάς. Πότε τροβαδούρος, πότε νάρκισσος, πότε δανδής, πότε μεσσίας, πότε αστείος, πότε ειρωνικός, πότε ευαίσθητος, πότε αυτοσαρκαστικός, οργισμένος, καταθλιπτικός ή σχιζοφρενής ο άνθρωπος αυτός δείχνει να είναι φτιαγμένος από μια άλλη στόφα. Είναι πανέξυπνος. Και επικοινωνεί αυτό που θέλει να πει με ένα εντελώς δικό του τρόπο. Για αυτό είναι προικισμένος με ένα προσόν μοναδικό. Να αγγίζει την ψυχή.

Τη δική μου τουλάχιστον. Από την Πέμπτη δεν ακούω άλλη μουσική. Και κάνω πρόβες στον καθρέφτη.

Μακάρι να είναι εδώ για πολύ καιρό να ξεκλειδώνουν την ψυχή μας.


υστερόγραφον:
η εξαιρετική ομάς από την Κέρκυρα, σε σημερινό της κείμενο, έχει μαζέψει όλα τα posts που κάνουν λόγο για τη συναυλία. Τιμή μου παιδιά και χάρηκα πολύ για την απάντηση. :)

Και εκείνος ο Μ.Hulot... πες τα χρυσόστομε!