50778 - η έκθεση (μου)

Tα Γιάννενα είναι πολύ όμορφα τον Μάιο. Οι φίλοι που ήρθαν μαζί δεν αναγνώρισαν το τοπίο, αφού τις προηγούμενες φορές που είχαμε επισκεφθεί την Ήπειρο ήταν φθινόπωρο ή χειμώνας. Τι ωραία αλλαγή κάνουν τα φυλλοβόλα δέντρα!

Παρά το σύντομο της επίσκεψής μας περάσαμε πολύ ωραία. Δεν έβρεξε καθόλου. Τυχεροί ήμασταν.



Το σλόγκαν ήταν «βόλτα στην πόλη, φαγητό, ποτό, χωριό». Αυτά με οιαδήποτε σειρά. Το Σάββατο, αφού φτάσαμε και την πέσαμε για λίγο, ντυθήκαμε, στολιστήκαμε και πήραμε το δρόμο για το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου που θα γινόντουσαν τα εγκαίνια της έκθεσης. Το οποίο Πνευματικό Κέντρο βρίσκεται απέναντι από το χώρο που θα χτιστεί το νέο δημαρχείο.

Τα εγκαίνια είχαν πολύ πλάκα. Ήταν μια μικρογραφία της σχολής, σε άλλο χωροχρονικό συνεχές. Παντού φάτσες γνωστές. Για να μην καταρρεύσω από τη χαρά, μια αντιπροσωπεία από τα σόγια μου έκρινε σκόπιμο να σταθεί δίπλα μου σε αυτή τη συγκινητική στιγμή. Η οποία αντιπροσωπεία, είχε συσταθεί από το 75% των θαρραλέων pionneers/χρήστών της πρώτης μου κατοικίας. Οι pionneers λοιπόν, ήταν περιχαρείς με το όλο event και με τραβολόγαγαν για να με γνωρίσουν σε όλους τους επιφανείς ηπειρώτες άνδρες/ παράγοντες εξουσίας mainly: βουλευτή και υφυπουργό, δήμαρχο, αντιδήμαρχο, πρόεδρο του δημοτικού συμβουλίου κλπκλπ. Η Β, η μόνη από την ομάδα που ανέβηκε μαζί μου επάνω, παρόλο που την τράβαγα να είμαστε συνεχώς μαζί, συνήθως με κρέμαγε οπότε έμενα εγώ μοναχή να χαιρετάω ανθρώπους που δεν με είχα φανταστεί να μιλάμε (εκτός από όταν έφτανα τα –ήντα). Όχι από σνομπισμό ή αντιεξουσιαστικές τάσεις. Απλά δεν είχε ποτέ περάσει από το μυαλό μου. Για να πω την αλήθεια τους περίμενα κατά τι πιο στεγνούς. Κάτι ότι εγώ ήμουν περιχαρής και χαλαρή, κάτι η χαρούμενη φάση, (κάτι τα λόγια του παπά), το γεγονός εξελίχθηκε αρκετά διασκεδαστικά.

Το έτερο ανέκδοτο της υπόθεσης, είναι ότι στο event βρίσκονταν και κάτι τοπικά κανάλια. Τα οποία και αφού αποθανάτισαν τον λόγο του δημάρχου, την ομιλία του νικητή κ.Αγγελή και τις ηλίθιες ερωτήσεις κάποιων παρευρισκόμενων (με αποκορύφωμα έναν «συνάδελφο που δουλεύει στο στρατό» και είχε την απορία γιατί αφού όλη η υφήλιος στα κτίρια κύρους βάζει αετώματα και κίονες η νικηφόρος λύση δεν είχε τίποτα από αυτά?), άρχισαν να ψάχνουν αριστερά δεξιά για περισσότερα πλάνα για να γεμίσουν το χρόνο τους.

Η υπογράφουσα τους φάνηκε νεαρά, ωραία, και βραβευμένη, μίλαγε και με τον αντιδήμαρχο ή τους κριτές, οπότε και της την έπεσαν με την ατάκα «εσείς πήρετε βραβείο? και γιατί δεν μας μιλήσατε? να πάρουμε πλάνα με την ωραία ρε Τάκη!». Προσπερνώντας το σχόλιο που μετατόπιζε με σαφήνεια το βάρος στο όποιο αρχιτεκτονικό μου εκτόπισμα δέχθηκα. Αλλά με τον όρο να μου κάνουν montage για να μη φανεί το γνωστό τραύλισμα/κόλλημα στην ομιλία και τους καταστρέψει τις ειδήσεις. Μου το υποσχέθηκαν, έγινε ένα σκηνικό με εμένα να κυνηγάω τη Β. για να είμαστε μαζί και η Β. να έρχεται μα να κάθεται μούγκα, και με τα πολλά ξεκίνησα να μιλάω. Στην αρχή τα έκανα τελείως μούσκεμα και κόλλησα καμμιά 20αριά φορές, μετά πήρα μπροστά (αλλά όχι εντελώς) και με τα πολλά απάντησα και σε κάποιες brilliant ερωτήσεις του μαρκουτσιοφόρου δημοσιογράφου όπως «πόσα δημαρχεία έχετε χτίσει»? «Σας φαινόμαστε τόσο μεγάλες? Στην ουσία η πρώτη μας δουλειά μετά τις σπουδές ήταν», «πείτε μας κάτι γενικό» «γενικό? Τι γενικό? Δεν ξέρω.» Τεσπά, το έσωσα με μια δήλωση περί του νέου κτιρίου ως νέου τοπόσημου της πόλης των Ιωαννίνων. Μετά έκλεισε η κάμερα και πήγα στη γωνία μου να κατεβάσω ταχύτητα. Ούτε ξέρω πόση ώρα μίλαγα. Δεν θυμάμαι.

Την επομένη στηθήκαμε άπαντες για να δούμε τις ειδήσεις στα τοπικά κανάλια. Μεγάλο μάθημα οι τοπικές ειδήσεις. Η δημοσιογραφία stripped naked. Όλα τα ρεπορτάζ αμοντάριστα και από μισή ώρα το καθένα. Για να γεμίσει ο χρόνος. Ο Παπούλιας με τον Αυστρικό πρόεδρο, εδώ, εκεί, παρακεί. Να, τώρα περπατάνε. Η camera real time δίπλα τους. Ούτε σπικάζ, ούτε μουσική για να καλύπτει τον ήχο από τα χαλικάκια που πάταγαν οι πρόεδροι. Που καi που ο ξεναγός μίλαγε για τη Δωδώνη. Break. Η έκθεση για το νέο Δημαρχείο ακολούθησε. Ο δήμαρχος, ο νικητής, γενικά πλάνα, λίγα λόγια, σφήνα μακέττες και σχέδια. Και μετά εμείς. Αμοντάριστες. Εγώ να κολλάω συνεχώς και να κάνω κάτι περίεργες γκριμάτσες. Μετά λόγος κανονικός. Μα πως μου ήρθε και τα έλεγα? Δεν ξέρω αν ήταν ιδέα μου μα το δικό μας κομμάτι μου φάνηκε τεράστιο. Οι άλλοι 2 λεπτά εμείς σχεδόν 10! Εγώ με τη Β δίπλα να χαμογελάει καρφιτσωμένα, να λέω για την ιδέα μας ή "γιατί δεν έχουμε χτίσει άλλα δημαρχεία". Ήταν η πρώτη φορά που μίλησα για τόση ώρα σε κάμερα. Οι άλλοι είπαν πως ήμουν καλή. Η δική μου γνώμη είναι πως παρά τα μικροκολλήματα, είπα αυτά που ήθελα. Και αυτό για εμένα είναι πολύ σημαντικό αν θυμηθώ ότι κάποτε δεν μίλαγα καλά καλά. Οπότε φιλοδοξώ την επόμενη φορά να είμαι πιο άνετη ακόμα.

Το καλύτερο όμως δεν είναι αυτό. Είναι ότι το καταχάρηκα.