τα γόνατα

“…η φωνή σου θωπεύει τη δροσιά που απλώνει η δύσις
το κορμί σου δονεί στα θερμά παρακάλια της νύχτας

και στο βλέμμα σου ηχεί η χαρά ;…”

από «το έβδομο τραγούδι της αγάπης»

Εκείνο το καλοκαίρι το βιβλίο του Εγγονόπουλου το κρατούσα στο χέρι ακόμα και στην παραλία. Με είχε συναρπάσει ο στίχος που μίλαγε για τα γόνατά της. Αυτής. Της γυναίκας του υποθέτω. Μου έκανε εντύπωση. Τα γόνατα; Πως του ήρθε να εκθειάζει τα γόνατα; Εκεί είχα μείνει. Κόλλησε το μυαλό. Πέρναγα τα ποιήματα, πέρναγα τα βιβλία μα εγώ εκεί. «Που το σκέφτηκε;», αναρωτιόμουν. Τα βράδια καθόμασταν με τον Σ. στην παραλία. Τον κοίταζα και το μυαλό μου αλλού. Μου άρεσε, του άρεσα, είμασταν ωραία μαζί, μα δεν νόμιζα πως θα μπορούσε ποτέ να σκεφτεί για μένα έτσι. Και εγώ ήθελα να σκέφτεται κάποιος για μένα έτσι. Και εγώ για αυτόν.

Προς στιγμήν αναρωτήθηκα αν ότι οι σκέψεις μου ήταν καθαρά εγωκεντρικές: ήθελα να γίνω μούσα;

Πέρασαν χρόνια (και φυσικά και ο Σ.) για να καταλάβω πως δεν ήθελα μόνο αυτό. Ήθελα να νιώσω αυτό που ένιωθε αυτός ο άνθρωπος όταν έγραφε τέτοιους στίχους. Αυτό που πέρναγε τις σελίδες και γέμιζε τα μάτια και το μυαλό μου. Που με τρόμαζε μιλώντας μου για διαστάσεις κρυμμένες.Το εύρος, τον πυρετό, τη δύναμη της ζωής. Όλα τα συνειδητοποίησα φυσικά κατόπιν εορτής. Ποιος έχει τα λογικά του μέσα στον πυρετό; Και ποιος σκέφτοται γόνατα και Εγγονόπουλους;

Μόνο μετά, νηφάλια, όταν που και που θυμάμαι αυτή την πρώτη ανάγνωση, χαμογελάω συνωμοτικά στον εαυτό μου. Και άντε να φανταστεί κανείς τι σκέφτομαι.


To ανωτέρω συνέγραψαν οι δεσποσύνες Mπόνυ και Κλαούντια για λογαριασμό του HOTEL MEMORY, με θέμα

"To νέο θέμα συνδυάζει ποίηση+θέρος. Με αφορμή έναν στίχο του Εγγονόπουλου (2007 έτος Εγγονόπουλου) γράφετε μια καλοκαιρινή ιστορία. Καλό θα είναι να υπομνηματίζεται το δάνειο ποίημα."