στο τετράγωνο

Κοίτα ρε παιδί μου... Να έχεις πάει σε Πολυτεχνεία και Πανεπιστήμια, προπτυχιακά και μεταπτυχιακά, να έχεις δουλέψει σε ιδιωτικά και δημόσια έργα, βραβεία έτσι - βραβεία γιουβέτσι, να έχεις γυρίσει τα μεγαλύτερα μουσεία και τις εκθέσεις, να διαβάζεις, να ξέρεις από υπολογιστές, να ήσουν αστέρι στα μαθηματικά του λυκείου και ένθεν, να.., ναι.. να.... ΟΚ. Εδώ θα βάλω μια τελεία στη σεμνοτυφία μου. Και να που τέλος πάντων θαμπώνεσαι με την πρώτη πρακτική εφαρμογή του Πυθαγόρειου Θεωρήματος που βλέπεις μπροστά σου. Live.

Tι "να θαμπώνεσαι" λέω? Έχεις φτιαχτεί κανονικά! Να τριγυρίζεις γελώντας, αναφωνώντας "και γαμώ!" ή "τι θεός!", μέσα σε ένα χωράφι με τις μπαλαρίνες σου σκονισμένες και τα σχέδια του πρώτου σπιτιού που σχεδίασες υπό μάλης, συνεισφέροντας στη χάραξή του πάνω στο χώμα, προκειμένου να αρχίσει το σκάψιμο. Οι δε τοπογράφοι, χωματουργοί, μπετατζήδες να σε κοιτάνε με συγκρατημένη κατανόηση.

Τι έγινε? Απλό. Έπρεπε να χαράξω το πρωαναφερθέν πρώτο ever σπίτι που σχεδίασα πάνω στο χωράφι, χοντρικά δηλαδή, όχι τίποτα ακριβές, για να αρχίσουν τα σκαψίματα. Δεν το έχω ξανακάνει αυτό ποτέ. Συνήθως η δουλειά μου έφτανε μέχρι την έκδοση της άδειας και τη μελέτη εφαρμογής. Σχεδιασμός της σκάλας, των μπάνιων, κουζίνας, ντουλάπας, οροφών, τζάκι αν παίζει, εξωτερικοί χώροι, τίποτα έπιπλα, αυτά. Μα το να πας εκεί, μέσα στα χώματα και τα κομμένα για την περίσταση χόρτα, με τα σχέδια υπό μάλης και να πρέπει να βρεις Χ,Υ,Ζ, τις συντεταγμένες σου στο χώρο, αυτά που σχεδίαζες τόσο καιρό στον υπολογιστή σου και να πας εκεί στις πρασινάδες να κάνεις real size αυτό που είχες φτιάξει... ήταν το κάτι άλλο. Ούτε Χ,Υ εδώ, ούτε Ζ, ούτε ένα σημάδι. Έφυγα με τρελό θαυμασμό για τους τοπογράφους. Με τα όργανά τους, ήταν εκεί και τοποθετούσαν το κάθε σημάδι με ακρίβεια, ήταν ο "υπολογιστής" μου. Μας έβαλαν τα βασικά σημάδια και μετά τα άλλα ήταν 3 κάθετες και παράλληλες. Πως διάολε να βάλεις κάθετες και παράλληλες σε ένα χωράφι? Με τρίγωνο ή μοιρογνωμόνιο? Ήμουν η μόνη που αναρωτήθηκα γιατί ευτυχώς ήταν εκεί ο πατέρας μου που ξέρει και έβγαλε την κορδέλα, την πιάσαμε 3 άτομα και κάναμε ένα τρίγωνο.



Οι πλευρές του ήταν 3, 4 και 5 μέτρα. Και έτσι, βασισμένοι στο πανάρχαιο θεώρημα του Πυθαγόρα, ξέραμε τη μια ευθεία, βάζαμε το τρίγωνο κάτω, και -τσουπ!- φέρναμε την κάθετη, καρφώναμε πασαλάκι, δέναμε μια κορδέλα πάνω του για να ξεχωρίζει και πάμε παρακάτω! με τα πολλά, φέραμε μια μια τις κάθετες που θέλαμε και χαράξαμε πάνω στο έδαφος το σχήμα, με σχετική ακρίβεια. Τόση όση απαιτείται για να αρχίσει το σκάψιμο. Εγώ είχα μείνει σέκος. Δεν έχω ξαναδεί εφαρμογή του Πυθαγόρειου εκτός χαρτιού. Μου ήρθε σαν μάννα εξ'ουρανού. Σκέψου και αυτούς που έχτισαν τις πυραμίδες πως θα ένιωσαν! Με τέτοιο ψώνιο, ξαφνικά μου πέρασαν από το μυαλό όλα τα κλασσικά περί μηχανικών, γαιωδετών, μασόνων, διαβητών κλπκλπ. Κοίτα αγαπητέ μου πως την ψωνίζει κανείς. Εγώ μόνο που δεν βγήκα από τη μπανιέρα να τρέχω τσίτσιδη στους δρόμους όπως ο Αρχιμήδης. Για αυτό οι πολλοί μηχανικοί που χτίζουν την έχουν δει κάπως?

Τεσπά, αν αρχίζει έτσι η εμπειρία της πρώτης υλοποίησης δουλειάς μου, ένα έχω να πω. Εύχομαι σε όλους να βλέπουν τις δουλειές τους να υλοποιούνται. Η υλοποίηση, την οποία πολλοί συνάδελφοί μου σνομπάρουν ανελέητα θεωρώντας τη δουλειά για κάποιον άλλο, σε μαθαίνει τόσα πολλά πράγματα (και σκέψου ότι δεν έχω δει ακόμη τίποτα), σου υπενθυμίζει άλλα τόσα και σε φέρνει αντιμέτωπο με τις ευθύνες σου κάθε στιγμή.

Γιατί ακόμη και εκεί, με τον ήλιο πάνω από το κεφάλι σου, τα σχέδια σκονισμένα παραμάσχαλα, τα πόδια τσιμπημένα από τα αγκάθια(μου'χαν πει "τι τις θέλεις τις κάλτσες? εσύ θα χωθείς στο χωράφι?") και τα μαστόρια να μη χαμπαριάζουν μια, εσύ ζεις με τη σκέψη της μεγάλης ικανοποίησης που θα πάρεις βλέποντας χαρούμενους αυτούς τους οποίους φαντάστηκες να ζουν στο χώρο που τους σχεδίασες. Αυτούς που φαντάστηκες να ζουν εκεί νέοι και δυνατοί, γέροι και ανήμποροι, που τους φαντάστηκες να ζουν την καθημερινότητά τους, με ανησυχίες, όνειρα, κούραση, νεύρα και χαρά, σε αυτό το σπίτι που θα φιλοξενήσει χαρές και λύπες, όπως κάθε σπίτι, από φίλους και συγγενείς την ημέρα που θα παντρέψουν το πρώτο τους παιδί ή που θα γίνουν παππούδες, μέχρι τη μέρα που θα φύγει ο ένας από τους δυο.

Το΄χεσα με τη λυρικότητα. Εγώ για το Πυθαγόρειο ξεκίνησα να γράψω. Και τον -γαμώ τα παιδιά- ομώνυμο αρχαίο γεωμέτρη.