summer rants: 3 μέρες στη Μ.

Τριήμερο στο χωριό Μ. στα Γιάννενα.

Κάτι το πανηγύρι, κάτι για παρέα στον παππού, κάτι η επίβλεψη του πρώτου μου σπιτιού που χτίζεται στα Γιάννενα, κάτι η κούραση ή η ηρεμία της Ηπείρου.

Τα μεσημέρια είναι καυτά. Το νερό είναι απαραίτητο. Με την αδερφή μου και 2 μικρότερα ξαδέρφια φοράμε τα μαγιό και πάμε για μπάνιο σε ξενοδοχείο της πόλης. Κιτς. Τα επιφωνήματα "ούι" πάνε σύννεφο. Ξεχνάω για λίγη ώρα το χαμό και την ψυχοφθόρα κατάσταση στο γραφείο μέχρι την προηγουμένη. Ξεχνάω επίσης ότι έχω πάρει απόφαση ότι θα φύγω, ότι έχουμε γίνει μπίλιες, ότι για πρώτη φορά στη ζωή μου έχω έρθει αντιμέτωπη με το παλίμψηστο της ανθρώπινης βλακείας. Και αχαριστίας. Ασχολούμαι για την ώρα με το μαγιό μου και το χάσμα των γενεών: Η αδερφή μου μιλάει με τη μικρή (στα 14) ξαδέρφη. Η μικρή αποκαλύπτει ότι της αρέσει ο Μίτς. / Από το Baywatch ??!!? / Tι είναι Baywatch? Aπό το So you think you can dance! H αδερφή αποφαίνεται ότι ενώ το ντύσιμο είναι σχεδόν κοινό από 14-34, τα μυαλά δεν είναι. Η μικρή κουνάει το κεφάλι επιτιμιτικά και μασουλάει το καλαμάκι του χυμού της. Ο αδερφός της μετράει τους κοιλιακούς του ενώ το κινητό χτυπάει συνεχώς από μηνύματα: "της είπες ότι της αρέσω?". Ρε Λ, φίλος σου είναι? Και νόμιζα πως ήταν από κορίτσι! Τι με πέρασες ρε Ε να μην έχω θαυμάστριες? Μου στέλνουν πολλά μηνύματα... αυτό όμως ήταν άλλο. Καλά ντε!

Τα απογεύματα είναι ζεστά. Το ντουζ στην ησυχία του απογεύματος είναι απόλαυση. Η θέα απέναντι γαλήνια.

Δεν μπορώ να μη σκέφτομαι ότι στις ρίζες του βουνού που φαίνεται στο βάθος σε λίγους μήνες θα εγκατασταθούν οι μηχανικοί για να περάσει η Ιονία Οδός. Σχεδόν δίπλα στον οικισμό της Μ. Ο νόμος ορίζει μια minimum απόσταση από οικισμούς. Εδώ έγινε εξαίρεση γιατί τα εδάφη παραπάνω είναι σαθρά και δεν παίζει να τα υποστηρίξουν. Έτσι απλά θα γαμήσουν εμάς. Ενστάσεις από εδώ και από εκεί. Και στο ΤΕΕ και παντού. Τίποτα. Η Ιονία είναι μια θαυμάσια ιδέα. Αρκεί να μην περνάει από το σαλόνι σου. Αναρωτιέμαι αν θα μπορέσω να ξανακάνω βόλτες ως το βουνό με τα πόδια. Αν θα ξαναδώ αλεπούδες, λύκους, νυφίτσες, κουνάβια, φίδια, γεράκια και αετούς στα χωράφια. Αγριογούρουνα δεν έχω δει ακόμη και δεν θα προλάβω κατά πως φαίνεται. Οι περισσότεροι στο χωριό είναι ενθουσιασμένοι με το νέο δρόμο. Μόνο εγώ από ότι εικάζω είμαι στραβωμένη. Μεν εμένα μου αρέσει η απόλυτη ησυχία το βράδυ στην αυλή. Ο γκιόνης να ακούγεται στο βάθος, τα φύλλα να θροϊζουν από πάνω μου και ο milky way να ξεδιπλώνεται ευθεία μπροστά μου. Δεν έχω ξαναδεί τόσο καθαρά τον ουρανό από πουθενά. Σε κανένα άλλο μέρος. Εδώ άμα δεν έχει φεγγάρι είναι πιο σκοτεινά. Και ξάστερα. Όχι ρε φίλε, δεν γουστάρω να ακούω ούτε τον μακρινό ήχο αυτοκινήτου, δεν το καταλαβαίνεις? Αν το ήθελα αυτό θα έμενα σπίτι μου. Ελπίζω να κάνω λάθος με τα τις Ιονίας και τελειώνω επιτέλους με το ντουζ. Το καλαμπόκι που ψήνει ο παππούς έχει αρχίσει να μυρίζει ως εδώ. Ο παππούς είναι θεός. Το έχω ξαναπεί νομίζω. Πολλάκις. Όχι για τα καλαμπόκια. Είναι ο ακούραστος παππούς. Με το ταλέντο στο storytelling.

Νερό παντού. Πιάνω το λάστιχο. Απέκτησα καινούργιο παιχνίδι: βρίσκω ένα κομμάτι χώματος με λίγη κλίση και με το λάστιχο σχηματίζω πάνω ένα φιδάκι που βαφτίζω "Αμαζόνιο". Χαράζω το ποτάμι μου με τη δύναμη του νερού. Κάπου κάπου κάνω και ένα νησάκι. Μόλις σχηματιστεί το κανάλι μου, πηγαίνω το λάστιχο στην κορυφή του Αμαζόνιου και αφήνω το νερό να κυλήσει μέσα στο στριφογυριστό κανάλι. Κλείνω το νερό να μην κάνει φασαρία και το χαζεύω να στριφογυρίζει γυαλίζοντας κάτω από τον ήλιο του απογεύματος. Ο Αμαζόνιος έχει κατεύθυνση προς τις ντομάτες. Έτσι τη βρίσκω εγώ. Παίζοντας με το χώμα και το νερό. Και το παρόν παιχνίδι φαίνεται να έχει φωμί. Υπάρχουν τόσα ποτάμια και λοφάκια που μπορώ να φτιάξω. Εξάλλου πάντα βαριόμουν να "αφήνω" το λάστιχο στις ντομάτες ώσπου να πιουν. Η ζέστη (αν δεν με έχει ήδη χτυπήσει) δεν κοπάζει ως το βράδυ.

Το μυαλό μου τις μέρες αυτές αδειάζει. Κοιμάμαι πολύ και θέλω και άλλο. Κόπωση. Σωματική και ψυχική. Η φωνή μου βγαίνει με δυσκολία. Οι αμυγδαλές δεν είναι πρησμένες αλλά το αίσθημα είναι σαν να ήταν. Τις διακοπές μου έρχονται να διακόψουν τηλέφωνα από τη δουλειά. 8 τηλέφωνα δέχθηκα Σ/Κ/Δ. Μα είμαι σε διακοπές! Δυο μέρες μετά την τελευταία μέρα στο γραφείο η δουλειά αυτή αποτελεί παρελθόν. Αν δεν είχα τη λόξα να δουλέψω σε μια τόσο μεγάλη μελέτη όσο η μελέτη εφαρμογής του νέου Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης, πόσο δε να είμαι υπεύθυνη για αυτή (και περισσότερο από όσο υπέθετα πως θα ήμουν) η δουλειά αυτή θα αποτελούσε παρελθόν από το Φλεβάρη. Έμαθα πολλά. Πάρα πολλά. Όχι μόνο περί αρχιτεκτονικής φυσικά. Και κυρίως ότι μπορώ να τα βγάλω πέρα σε πολύ περισσότερα από αυτά για τα οποία με είχα ικανή. Δεν υπερέβην δυνατότητες από λόξα. Οι λόγοι ήταν άλλοι, ενδογραφειακοί ας πούμε, που προτιμώ να μην τους σκέφτομαι διότι μου γυρνάνε τα άντερα από την αηδία.

Το τέλος αυτής της δουλειάς έρχεται σε μια ιδανική φάση. Μια φάση αλλαγών. Περισσότερα σε μελλοντικά posts. Επιφυλλάσομαι. :)