το ISO με αφορμή ένα σοφέρ

Η κυρία Α?
Γύρισα προς την κατεύθυνση της φωνής. Μάλιστα, η κυρία Α, είπα γελώντας. Ακόμη δεν έχω συνηθίσει να με προσφωνούνε κυρία τάδε μεγαλύτεροί μου άνθρωποι. Συστηθήκαμε. Είμαι ο Β, ο «σοφέρ» σας. Ή αλλιώς ο εργοδηγός που έστειλε ο κύριος Ν για να μεταφέρει εσάς και τη μελέτη στο εργοτάξιο. Την πολυαναμενόμενη μελέτη. Ωραία. Ας περιμένουμε να την παραλάβουμε από τον ιμάντα αποσκευών λοιπόν και ξεκινάμε για το εργοτάξιο. Με το που είδα τα πακέτα να έρχονται άφησα έναν αναστεναγμό. Αυτά είναι. Η ευθύνη κοντεύει να φύγει από επάνω μου. Ο Β, χοροπήδηξε από έκπληξη. Πόσα κιλά κουβαλήσατε κυρία Α?



Η κυρία Α λοιπόν, μετά από μια εβδομάδα 16ώρων-20ώρων δουλειάς και ένα γραφείο που έμοιαζε βομβαρδισμένο, «ανέλαβε» να κουβαλήσει (μετά από εξαντλητικό 2ωρο ύπνο) 32 κιλά φακέλων και σχεδίων της μελέτης εφαρμογής ενός από τα πιο μεγάλα δημόσια κτίρια της Θεσσαλονίκης μέσα σε 2 υπερσακούλες από το Πλαίσιο δεμένες με ταινία μονωτική (!) και άλλα 8 κιλά πάνω της σαν χειραποσκευή. Είχε προηγηθεί η ψυχική της εξάντληση από το εργασιακό της περιβάλλον καιρό πριν και πολλά άλλα εργασιακά παρατράγουδα που δεν θα ήθελε να θυμάται. Η κυρία Α έχει την τύχη/ατυχία να διατελεί υπεύθυνη στο γραφείο που δουλεύει για τη συγκεκριμμένη μελέτη εφαρμογής, ενός από τα λίγα τόσο μεγάλης κλίμακας και πολυπλοκότητας δημοσία κτιρία. Ωραία ως εδώ. Το άσχημο είναι πως το συγκεκριμμένο κτίριο παράλληλα μελετάται και υλοποιείται, μετά από πολλά μπρος-πίσω και πολλά άλλα ζητήματα εργασιακής ανευθυνότητας και μη επαγγελματισμού που δεν ξέρω αν είναι της παρούσης, ξέρω όμως ότι αν αρχίσω να τα λέω δεν θα έχουν τελειωμό.

Η εβδομάδα που πέρασε λοιπόν, κύλισε με την κυρία Α να χρίζεται υπεύθυνη για την παράδοση της πλήρους μελέτης του νέου κτιρίου του Μεγάρου Μουσικής για λογαριασμό του γραφείου της. Και να αναλαμβάνει ευθύνες που δεν της αναλογούσαν εφόσον δεν είναι το boss. Τέλος πάντων, ούσα υπεύθυνη και οργανωτική εκ φύσεως το πήρε απάνω της και με τις μέρες, έμαθε να δουλεύει σαν χταπόδι: να κάνει τη δικιά της δουλειά, να απαντάει σε ερωτήσεις όλων όσων είχαν απορίες από κάτι γενικό στο κτίριο μέχρι τη βίδα στο τάδε σημείο, κάνοντας zoom in και zoom out στο δευτερόλεπτο, να θυμάται ό,τι έχει γίνει –και δεν έχει γίνει- ως τώρα σε όλες τις φάσεις μελέτης του έργου για να εξιστορεί/δικαιολογεί στους συνεργάτες της που τη ρωτούσαν «γιατί αυτό πρέπει να γίνει έτσι τελικά? Δεν το είχαμε πει αλλιώς?», να συνεννοείται με τους υπόλοιπους μελετητές για διορθώσεις, να τις περνάει στα σχέδιά της, να τις λέει στους υπόλοιπους, το αυτό, ξανά, και ξανά, και ξανά, να σκέφτεται ότι πρέπει να αγοραστούν τα τάδε πράγματα από το Πλαίσιο για την παράδοση, να τα παρατάει όλα και να υπολογίζει τις ποσότητες, να τα παραγγέλνει και να τα παραλαμβάνει, να κλείνει εισιτήρια για το πήγαινε-έλα στη συμπρωτεύουσα, να κανονίζει τα της μεταφοράς σχεδίων και του εαυτού της, να λύνει προβλήματα που έφταναν με fax από το εργοτάξιο και έπρεπε να λυθούν αμέσως γιατί αλλιώς το έργο θα μείνει στάσιμο και θα αρχίσουν οι ποινικές ρήτρες, να τα λύνει και να τα στέλνει στο αφεντικό της για έγκριση και στο εργοτάξιο για υλοποίηση, να τρώει, να συναντάει τον αγαπημένο της, να κοιμάται, να κάνει κανένα μπάνιο. Τα προαναφερθέντα, την οδήγησαν στο να μιλάει και να σκέφτεται με έναν –ρομποτικό? βέλτιστα παραγωγικό?- τρόπο που ονομάζει πλέον « ο ΙSO τρόπος».

Ευγενικός αλλά σαφής και λιγόλογος, ο ISO τρόπος ομιλίας προϋποθέτει πλήρη γνώση του αντικειμένου για το οποίο μιλάς, ικανότητες να βλέπεις τα προβλήματα από κοντά και από μακριά ταυτόχρονα, να σέβεσαι την κούραση, το χαρακτήρα και την εμπειρία αυτού με τον οποίο μιλάς, να μην προσπαθήσεις να αποφύγεις τις απορίες του γιατί αυτό απλά θα οδηγήσει σε νέο χάσιμο χρόνου και ηρεμίας (για σένα αλλά και τον άλλο), αφού θα πρέπει μετά να απαντήσεις και σε δεύτερη και τρίτη ερώτηση προκειμένου να εξηγήσεις κ.ο.κ. Ο ISO τρόπος ομιλίας επιβάλει επίσης το humor σε μικρές δόσεις προκειμένου να ξελασκάρει η βαλβίδα και να βγαίνει η πίεση, αλλά έχει το πρόβλημα πως επειδή απαιτεί μεγάλη διανοητική συγκρότηση όσες ώρες δουλεύεις, και ορχηστρικές ικανότητες οργάνωσης, μπορεί στην αρχή να σου δημιουργεί πονοκέφαλο αλλά μετά έχει χειρότερες παρενέργειες: Σου κολλάει. Κανονικά.

Σε ρωτάει π.χ. ο αγαπημένος σου μετά τη δουλειά που είναι το χαρτί κουζίνας και εσύ (υποθέτουμε ότι βρίσκεσαι σε χώρο που δεν μπορείς –απλά- να του δείξεις) μόνο που δεν δίνεις συντεταγμένες χ και ψ. Λες πρώτα μισό λεπτό για να κάνεις focus στο επίμαχο ερώτημα και ανακαλείς στον εγκέφαλό σου όλες τις πληροφορίες κάτω από το λήμμα «χαρτί κουζίνας». Τις ταξινομείς χρονικά και τοπογραφικά. Κρατάς τις πιο πρόσφατες χρονικά (πότε το είδες για τελευταία φορά π.χ.) και απλοποιείς τοπογραφικά (και που το είδες – ακριβώς που). Φαντάζεσαι τι μπορεί να πάει στραβά (να υπάρχει κάτι άλλο στο ντουλάπι που αν το ανοίξεις άτσαλα μπορεί να πέσει να σπάσει και να θέλει μάζεμα π.χ.). Τα μαζεύεις όλα αυτά και κάνεις μια περίληψη. Μετά το μισό λεπτό που στην ουσία είναι 1 sec, πετάς μια απάντηση κοφτερής ακρίβειας του στυλ: στο ντουλάπι που είναι δίπλα στο τάδε, αν δεν ξέρεις το τάδε μέτρα από εκεί τόσα ντουλάπια δεξιά και τόσα κάτω, θα το ανοίξεις προσεκτικά για να μη σου έρθει καπάκι το τάδε αντικείμενο, με το δεξί χέρι θα κάνεις τις σακούλες πέρα και θα βρεις από κάτω τα χαρτιά. Προσοχή παίζουν δυο μάρκες. Με το ελεύθερο αριστερό χέρι επιλέγεις το χαρτί της αρεσκείας σου. Όποιο και να πάρεις ως μάρκα είναι μέσα αφού όλοι μας κάνουνε, δεν μας απασχολεί η μάρκα.

Αν ο αγαπημένος δεν συγκρατήσει τις στρατιωτικού τύπου πληροφορίες σου, εσύ δεν μπορείς να τις ξαναπείς (είναι προφανές: πάει... το'καψες) γιατί θεωρείς ότι εξετέλεσες το καθήκον σου και τώρα, με τόσο ακριβείς πληροφορίες η ευθύνη είναι δική του. Του λες (με λίγη κούραση) να τις εφαρμόσει ακριβώς και θα το βρει – εμπιστέψου με και όλα θα πάνε καλά. Αποστολή εξετελέσθη.


Ουφ. Ώρα για ύπνο.

(συνεχίζεται)